جاده سلامت بیرجند شب‌های ماه مبارک رمضان به جولانگاهی برای مرگ در پیاده روی‌های کرونایی تبدیل شده و اکنون دیگر نامش سلامت نیست. شب‌های ماه رمضان، فرصتی شده برای پیاده‌روی خانواده‌ها پس از افطار و اکنون جاده سلامت بیرجند جولانگاه ویروس کرونا در شب‌های رمضان است. جاده‌ای که قرار بود مسیر سلامتی باشد نه جاده مرگ. به گزارش ایسنا، پس از افطار به جاده سلامت بیرجند که سر می‌زنیم گروه گروه خانواده را می‌بینیم که گاه حتی دست در دست هم به پیاده روی مشغول هستند، فارغ از هر رعایت پروتکل بهداشتی.حضور خیل زیادی از مردم، صحبت کردن آنان با یکدیگر و راه رفتن بدون ماسک و یا حتی نشستن بر لبه جدول در جاده سلامت همه آن چیزی است که در جاده سلامت مشاهده می‌کنیم. با مردم که سخن می‌گوییم از خستگی حرف می‌زنند؛ از تمام این یک سال و اندی که در خانه بودند و قرنطینه را طی می‌کردند؛ حال دیگر توانی برایشان نمانده برای در خانه ماندن؛ دوست دارند رفت و آمد کنند و جالب تر آنکه نمی‌دانند کرونا تا چه زمانی مهمان زندگی‌هایشان است؛ بنابراین دوست ندارند باقی روزهای زندگی را در خانه سپری کند. خوش و بش‌هایی که مزه مرگ می‌دهند و خنده‌هایی که ویروس کرونا را به دهان فرد پرت می‌کند؛ هیچ کدام بوی سلامت در جاده سلامت بیرجند نمی‌دهد.

با سرنوشت نمی‌توان جنگید

پسر جوانی که با ماسک زیر گلویش مشغول تخمه شکستن بود و با دوستانش در همان حین صحبت می‌کرد به ایسنا گفت: بسیاری از افراد خانواده‌ام بسیار رعایت کردند اما مبتلا شدند، بنابراین چرا من خودم را قرنطینه کنم؟ اگر سرنوشتم مبتلا شدن باشد در هر حال می‌گیرم. وی بیان کرد: کرونا ترسناک‌تر از افسردگی که در خانه می‌گیرم که نیست؛ بنابراین دوست داشتم بعد از چند ماه در خانه ماندن بعد از افطار و خستگی به بیرون از خانه بیایم. صحبتش عجیب بود؛ سپردن خود به دست سرنوشت چیزی نیست که در شرایط سخت اکنون جای گفتن داشته باشد؛ حقیقت این است که اکنون بیشتر به عقلانیت نیاز داریم.

پیاده روی نیم ساعته من را مبتلا نمی‌کند!

آن طرف تر مادری را دیدم که همراه فرزند کوچکش در کالسکه مسیر جاده به اصطلاح سلامت را طی می‌کرد؛ کودکش ماسک محافظتی نداشت، از او پرسیدم نمی‌ترسی از اینکه کودکت مبتلا شود؟ می‌گوید: هر شب در خانه هستیم امشب قصد کردم که همراه فرزندم بیرون آیم. وی افزود: مدت‌هاست در خانه هستیم و از طرفی مردم همه خسته شده‌اند و فکر نمی‌کنم یک پیاده روی نیم ساعته من را مبتلا کند. او می‌گوید: همسرم این ساعت در خارج از خانه مشغول کار است و من مجبورم برای تغییر حال و هوا از خانه خارج شوم؛ بنابراین مسئولان اگر می‌خواهند کاری انجام دهند باید حداقل یک ماه کل کشور را تعطیل کنند.وی بیان کرد: وقتی برخی مغازه‌ها باز هستند و خدمات ارائه می‌دهند، مردم در خانه نمی‌مانند؛ اگر قرار است کاری انجام شود باید همه مراکز تعطیل شود؛ تنها مردم نباید رعایت کنند. در این میان خودروهای پلیس راهور و نیروی انتظامی در حال خودی نشان دادن هستند، اما در عمل به مردم فرصت می‌دهند تا در این فضا باشند. تابلوهایی هم که نشان دهنده محدودیت‌ها باشد اصلا در فضا دیده نمی‌شد؛ انگار همه چیز به ابتلا شدن دامن می‌زد.
استفاده به نوبت از وسایل ورزشی!

استفاده همزمان مردم از وسایل ورزشی تعبیه شده در جاده سلامت هم که خود غوغایی بود. وسایلی که روزی قرار بود اضافه وزن و بیماری را از آنان دور کند، اما امروز نه تنها این کار را نخواهد کرد، بلکه آنان را درگیر بیماری دیگری می‌کند که ممکن است اطرافیان را نیز آلوده کند. مسئله عجیب تر ایستادن بی شمار خودروها در فلکه انتهایی جاده سلامت بود و خوردن بدون رعایت پروتکل‌ها توسط مردم بود که در اطراف کانترهای ارائه نوشیدنی دیده می‌شد و این به معنای پایان تمام پروتکل‌ها بود. گلایه‌ها از شلوغی جاده سلامت معاون استاندار را نیز به گلایه واداشت و بر اتخاذ تصمیماتی در این حوزه تاکید کرد. وی در جلسه چند روز گذشته‌اش به منظور بررسی راهکارهای اعمال محدودیت‌های کرونایی بر کاهش سطح خدمات در پارک‌‎ها و جاده‌های سلامت تاکید کرد و گفت: با توجه به وضعیت شیوع کرونا باید به گونه‌ای برنامه‌ریزی کنیم که حضور مردم در این فضاها کاهش یابد.

خدماتی که دیگر به مردم ارائه نمی‌شود

وی بیان کرد: آنچه در قالب دستورالعمل در استان انجام می‌شود و دستگاه‌ها مکلف به اجرای آن هستند، تابع سیاست‌های کلان ستاد ملی مقابله با کرونا است. معاون استاندار خراسان جنوبی با اشاره به اینکه بیش از ۱۴ ماه از شیوع کرونا می‌گذرد گفت: این بازه زمانی طولانی بسیاری از اقشار را متاثر ساخته و باعث خستگی مردم شده است، به همین جهت تصمیمات ستاد با در نظر گرفتن جمیع این موارد اتخاذ می‌شود. وی تصریح کرد: در شرایط موجود با توجه به شیوع گسترده ویروس کرونا می‌طلبد همه ما دست به دست هم دهیم و به قطع چرخه بیماری کمک کنیم. فرهادی افزود: در این شرایط، اطلاع‌رسانی درست و صحیح، مهمترین وظیفه ما در حوزه‌های اجرایی است. وی به موضوع ازدحام جمعیت در پارک‌ها و جاده‌های سلامت به ویژه بعد از افطار اشاره کرد و گفت: شهرداری‌ها مکلفند با نصب بنرهای هشدار دهنده در سطح شهر به ویژه در پارک‌ها و جاده‌های سلامت، سطح اطلاعات مردم در زمینه این بیماری را افزایش دهند. معاون هماهنگی امور عمرانی استاندار خراسان جنوبی با تاکید بر ارائه شیوه‌های مسالمت‌آمیز اظهار کرد: شهرداری‌ها باید برای کنترل شرایط موجود و کاهش آمار جمعیتی حاضر در این فضاها، نسبت به کاهش سطح خدمات و قطع آب و برق پارک‌ها و جاده‌های سلامت اقدام کنند؛ مردم باید بدانند در این فضاها هیچ خدماتی ارائه نمی‌شود. فرهادی به حضور دستفروشان در حاشیه بوستان‌ها و جاده‌های سلامت اشاره کرد و افزود: باید به نوعی از حضور و فعالیت این افراد، ممانعت شود تا باعث توقف و حضور مردم در این مجموعه‌ها نشوند. وی بیان کرد: نصب بنر و کنترل شرایط در بوستان‌های روستاهای با جمعیت بالا نیز به عهده دهیاران است. وی همچنین با اشاره به دستورالعمل دورکاری کارکنان دستگاه‌های اجرایی گفت: با توجه به دستورالعمل‌های ابلاغی، دستگاه‌ها مکلف به رعایت این موضوع هستند. معاون استاندار از شهرداران خواست موضوع دورکاری کارکنان تحت شرایط رنگ بندی را در دستور کار خود قرار دهند و از آن تبعیت کنند.

اولتیماتوم استانداربرای نظارت‌های بیشتر

حمید ملانوری، استاندار خراسان جنوبی نیز تصریح کرد: پیرو صحبت‌های رئیس جمهور در ستاد ملی کرونا و با توجه به شیوع ویروس هندی که سرعت انتشار بسیار بیشتری نسبت به ویروس انگلیسی دارد، رفت و آمد به سایر کشورها باید با حساسیت هر چه بیشتر صورت گیرد، لذا در همین زمینه ممنوعیت پروازها و ترددهای زمینی و آبی در رابطه با هند مصوب شد. وی با اشاره به پروتکل شکنی‌های صورت گرفته در جاده سلامت، تصریح کرد: با توجه به پروتکل شکنی‌هایی که در جاده‌های سلامت سطح استان صورت می‌گیرد، معاون امور عمرانی باید با هماهنگی شهرداری‌ها و دهیاری‌ها با نصب بنر، هشدارهای لازم را در این زمینه ارائه کنند. به گفته وی؛ لازم است به مرور نسبت به محدود کردن حضور مردم و بستن کامل مسیرهای ورودی جاده‌های سلامت اقدام شود. استاندار، مصوبات ستاد کرونا را لازم الاجرا خواند و گفت: این تصمیمات چون در راستای حفظ سلامت مردم اتخاذ می‌شوند، حکم قانون را دارند و همه مکلف به اجرای آن‌ها هستیم.از جاده سلامت دور می‌شوم، اما هنوز صدای خنده‌های بی امان کودکان بی ماسک در گوشم می‌پیچد، هنوز صدای مرگ بار قدم‌های مردم را می‌شنوم و کرونایی که در بین تعارف‌های چیپس به یکدیگر دست به دست می‌چرخید؛ باید فکری کرد؛ باید محدودیت‌ها را بیشتر از این اعمال کرد و باید نیروهای نظارتی را به کار گماشت. این وضعیت ما را هر روز به آخرین روزهای زندگیمان نزدیک می‌کند.