کمبود نیروی پرستاری در استان خراسان جنوبی دیگر یک موضوع تازه نیست، اما آنچه اخیراً در مصاحبه یکی از مسئولان دانشگاه علوم پزشکی بیرجند مطرح شده، هم جنبه جنسیتی دارد و هم عدد و رقمِ نگران‌کننده. ایشان گفته‌اند که «پرستار مرد کم داریم و برای برخی خدمات مجبوریم از بخش‌های دیگر نیرو بیاوریم». این یعنی بیمارستان‌ها و مراکز درمانی ما نه‌تنها از نظر تعداد کل پرستار در مضیقه‌اند، بلکه توزیع نیرو بر اساس نیاز واقعی هم به‌شدت نامتوازن است. در ادامه همان مصاحبه، مسئول مذکور تاکید کرده که سرانه پرستار در استان از میانگین کشوری پایین‌تر است. آمارها می‌گوید که در کشور به ازای هر هزار نفر جمعیت، حدود ۱.2 پرستار وجود دارد، اما در استان ما این رقم کمتر است. نتیجه؟ همان چیزی که ایشان با زبان رسمی «اضافه‌کاری» نام بردند و با زبان غیررسمی می‌توان آن را «بیگاریِ اجباری در لباس اضافه کار» دانست. وقتی به جای استخدام نیرو‌های جدید، بار مسئولیت بر دوش همان چند پرستار موجود گذاشته می‌شود، طبیعتاً کیفیت خدمات، توان جسمی و روحی پرستاران، و تجربه درمان بیماران همه تحت تأثیر قرار می‌گیرد. مسئله نگران‌کننده این است که کمبود پرستار فقط یک مشکل درون‌سازمانی یا فنی نیست؛ بلکه به‌طور مستقیم بر جان مردم اثر می‌گذارد. بیمارستانی که شیفت‌های طولانی و فشرده دارد، به‌ناچار با کاهش دقت و افزایش خطای انسانی مواجه می‌شود. پرستار، برخلاف کار اداری، با جسم و جان بیمار سروکار دارد؛ و اینجا کوچک‌ترین لغزش می‌تواند غیرقابل جبران باشد. راهکار؟ سال‌هاست که راهکارها گفته شده: جذب نیروهای تازه‌نفس، بهبود شرایط کاری برای ماندن نیروها در استان، و استفاده هدفمند از ظرفیت دانش‌آموختگان پرستاری. اما آنچه در عمل رخ داده، بیشتر یک چرخه معیوب از قول و وعده بوده است. بخشنامه‌ها و طرح‌هایی که یا بودجه ندارند یا در پیچ و خم اداری گیر می‌کنند، باعث شده کمبود پرستار به یک وضعیت مزمن تبدیل شود. در نهایت، این کمبود و توزیع نامتوازن، نه‌تنها بر اعتبار سیستم درمانی استان سایه انداخته، بلکه به پرستاری که باید حامی و همراه بیمار باشد، نقش یک نیرو‌ی فرسوده و بی‌انگیزه بخشیده است. کمبود پرستار در خراسان جنوبی دیگر یک «مشکل تخصصی» نیست؛ این یک بحران اجتماعی است که سلامت مردم را نشانه گرفته و باید با تصمیمات جدی، فوری و پایدار، از این مسیر خطرناک دور شد.