در روزنامه خواندم که اعتیاد دانش آموزان استان از میانگین کشوری هم جلو زده است و البته گفته بودید آموزش و پرورش آن را قبول ندارد . به عنوان یک پدر ، پسر خودم را که سعی کرده ام با رعایت همه مسائل تربیتی مدیریت نمایم در ابتدای اردیبهشت در کوچه پشت مدرسه در حال کشیدن سیگار دیدم آنهم در یک جمع بالای ۷ یا ۸ نفر از هم کلاسی هایش . من خودم فرهنگی هستم و اینکه از مدرسه انتظار کنترل خارج مدرسه را داشته باشیم را صحیح نمی دانم چون با این کمبود نیرو همین که در مدارس آموزش های لازم داده می شود خودش کار بزرگی است اما سایر متولیان امر هم باید حساسیتی می داشتند . مثلا سیگار به افراد زیر ۱۸ سال فروخته نمی شد . واقعا نمی دانم باید از که گلایه کنم . من معلم وقتی که به دلیل مشکلات اقتصادی مجبورم وقتی را که باید با خانواده وتربیت فرزندان بگذرانم را به کار دوم سپری کنم تا حداقل هزینه های زندگی را تامین نمایم چطور می توانم به فرزندانم رسیدگی کنم . وقتی انتظار فرزندان خوب و ارام و بدون حاشیه داریم ولی خودمان به دلیل مشکلات اقصادی شدیدا پرخاشگر شده ایم و روزی نیست که با بهانه های الکی با خودمان و خانواده ویا حتی سایر مردم درگیر و دعوایی نباشیم نمی توان خیلی انتظار داشت . شما در خیابان راه می روید مردم اینقدر عصبی و پرخاشگر شده اند که دنبال بهانه اند که سختی های زندگی را روی سر کسی دیگر خالی کنند و آنوقت بچه های نوجوان چطور می توانند این دوران پر از چالش را طی کنند . اکنون بسیاری از مسائل اجتماعی که همه ما با آن درگیر هستیم در مشکلات اقتصادی گره خورده است و تا معیشت حل نشود نمی توان انتظار حل مسائل دیگر را هم داشت