مهدی آبادی – ۳۰ اردیبهشت ۱۴۰۳، نقطه عطفی در تاریخ جمهوری اسلامی ایران رقم خورد. در این روز، ملت ایران خبر تلخ و سنگینی را شنیدند: آیت‌الله سید ابراهیم رئیسی، رئیس‌جمهور مردمی، در پی سقوط بالگرد در منطقه ورزقان استان آذربایجان شرقی و در حین اجرای مأموریت و خدمت به مردم، به همراه جمعی از همراهانش به قافله شهیدان پیوست. این حادثه نه صرفاً یک سانحه هوایی تلخ بلکه آغازی شد بر روایت قهرمانی که نامش بر تارک تاریخ ایران خواهد درخشید.وقتی شهید رئیسی عزیز راهی مأموریتی مردمی شد، هیچ‌کس تصور نمی‌کرد که این سفر آخرین پرواز زندگی‌اش باشد؛ اما همین نکته، پیام مهمی دارد: او تا واپسین لحظه عمرش، بی‌وقفه در خدمت به مردم بود. سقوط بالگرد در سخت‌ترین شرایط جوی، هنگام بازگشت از یک ماموریت و دیدار بین المللی، تصویر حقیقی مردی را نمایان کرد که خدمت به مردم و حل مشکلات، جوهره حیاتش بود. تشییع کم‌نظیر پیکر او با حضور میلیونی مردم در شهرهای مختلف کشور به ویژه در بیرجند، بازتابی از همین حقیقت بود: آیت‌الله رئیسی نه صرفاً یک چهره سیاسی، که قهرمانی مردمی برای تمام ایرانیان بود. در وصف شخصیت آیت‌الله رئیسی، جمله‌ای از مقام معظم رهبری در صدر همه تحلیل‌ها می‌درخشد. حضرت آیت‌الله خامنه‌ای فرمودند: «رئیسی عزیز خستگی نمی‌شناخت». این واقعیت را بسیاری از نزدیکانش نیز بارها تأیید کرده‌اند. از نخستین سال‌های حضورش در عرصه قضاوت و مبارزه با فساد تا آخرین روزهای ریاست جمهوری، رئیسی نمونه بارز مدیری مخلص، پرتلاش و بی‌ادعا بود. تلاش بی‌وقفه او برای حل مشکلات مردم، به‌ویژه در استان‌های کمتر برخوردار، او را به الگویی برای مدیران نسل جدید تبدیل کرد. رئیسی شبانه‌روزی کار می‌کرد. سفرهای استانی او تقریباً بی‌سابقه بود. کمتر مسئولی تا این حد گوش به درد دل مردم داشت و تلاش می‌کرد مستقیماً، بی‌واسطه، و با حضور در میان مردم، صدای آنان را بشنود و کاری برایشان انجام دهد. حتی منتقدانش اذعان داشتند که این حجم تلاش، حضور میدانی و خستگی‌ناپذیری در خدمت، کم‌نظیر است. یکی از ویژگی‌های برجسته شهید رئیسی، روحیه مردمی و تواضع مثال‌زدنی او بود. در همه سفرها و دیدارها، از حضور در محروم‌ترین روستاها تا گفتگو با آسیب‌دیدگان حوادث طبیعی، او همواره سعی داشت فاصله‌ها را حذف کند و در کنار مردم باشد. بسیاری از روایت‌های مردمی درباره آیت‌الله رئیسی، از سرکشی‌های بی‌پیرایه او به خانواده‌های نیازمند و تصمیم‌گیری‌های لحظه‌ای برای حل مشکلات مردم حکایت دارند.اخلاص در خدمت نیز در جای جای رفتار و گفتار آیت‌الله رئیسی موج می‌زد. این اخلاص از همان نخستین سال‌های فعالیتش در عدلیه تا دوران ریاست جمهوری با او بود. مهم‌ترین هدفش، ایجاد رضایت و عدالت در جامعه بود. او همواره تأکید می‌کرد که «دولت باید برای مردم باشد و نه بر مردم» و این اصل در رفتار و عملش به وضوح دیده می‌شد.آیت‌الله رئیسی ضمن مردم‌داری و تواضع، در بیان مواضع انقلابی خود صراحت داشت. او با شجاعت از اصول انقلاب، عدالت و آرمان‌های امام و رهبری دفاع می‌کرد و هیچگاه از موضع‌گیری در مقابل ظلم و فساد کوتاه نیامد. این صراحت نه تنها در عرصه داخلی که در روابط بین‌المللی نیز کاملاً مشهود بود. رئیسی همواره در مجامع جهانی، با بیانی رسا و منطقی، از حقوق ملت ایران دفاع می‌کرد و پیام مقاومت و ایستادگی را منتقل می‌ساخت.این صداقت در عمل نیز دیده می‌شد. کمتر مدیری را می‌توان یافت که همزمان هم با صداقت سخن بگوید و هم در مقام اجرا، پایبند به همان سخنان باشد. رئیسی در تمام سال‌های خدمتش کوشید فاصله شعار و عمل را به حداقل برساند و این رمز موفقیت و محبوبیت او بود. مبارزه با مشکلات، سختی‌ها و موانع بزرگ، جایگاه واقعی یک مدیر انقلابی را مشخص می‌کند. آیت‌الله رئیسی در تمام مسؤولیت‌هایش ثابت کرد که اهل ناامیدی نیست. حتی در بزرگترین بحران‌ها، از تحریم‌های نفس‌گیر اقتصادی تا مشکلات پیچیده اجتماعی و سیاسی، او همواره بر توان داخلی و امید به آینده تأکید داشت. هرگز تسلیم فشارها نشد و با اعتماد به مردم، راهکار می‌جست.بزرگترین سرمایه رئیسی، ایمان به توان و استعدادهای ملت ایران بود. به جای گله از مشکلات، بر راه‌حل‌ها متمرکز می‌شد و عامل دلگرمی اطرافیان و مردم بود. این روحیه، به ویژه در سال‌های اخیر که کشور با دشواری‌ها و تهدیدهای بی‌سابقه‌ای روبه‌رو بود، برای ملت ایران الهام‌بخش شد. ساده‌زیستی یکی از ابعاد مغفول‌مانده شخصیت آیت‌الله رئیسی است. در روزگاری که بسیاری از مسئولان متهم به تجمل‌گرایی و فاصله از مردم بودند، رئیسی همچنان همان زندگی ساده طلبگی و بی‌پیرایه را ادامه داد. همکاران و اعضای خانواده‌اش بارها تأکید کرده‌اند که او همواره دغدغه رفع محرومیت و ایجاد عدالت داشت. این سبک زندگی و ایمان عمیق به ارزش‌های دینی و انقلابی بود که اعتماد عمومی را به او بازگرداند و جایگاهش را نزد مردم مستحکم کرد. در نهایت، آیت‌الله رئیسی مردی بود که در راه خدمت به مردم، جان خود را فدا کرد. او حتی لحظه شهادت نیز در مسیر انجام وظیفه و خدمت به ملت بود. این نقطه عطف می‌تواند درسی مهم برای همه مسئولان کشور باشد: قهرمان واقعی، کسی است که تا آخرین لحظه وفادار به خدمت می‌ماند. امروز، جامعه ایران باید از شهید رئیسی به عنوان قهرمانی ملی یاد کند. جایگاه او نه در چارچوب جناح‌بندی‌های سیاسی که در فرهنگ ملی و مذهبی ماست. ملت ایران نشان دادند که قدر خدمتگزاران صادق را می‌دانند و یاد، نام و راه او را زنده نگه می‌دارند. رئیسی قهرمان مردم ایران بود و هست. صداقت، مردم‌داری، اخلاص، ساده‌زیستی، خستگی‌ناپذیری و امید به آینده، میراثی گرانبهاست که باید برای همیشه در حافظه ملت بماند. امروز و فردا، این قهرمان ملی، معیاری است برای همه مسئولان و چراغ راهی برای خدمت بی‌منت به مردم.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق 09155665782 اعلام یا ارسال بفرمایید)