هرم پور – تصور گذشت روزهای بدون خبر، تصوری سخت است؛ اینکه هر روز صبح وقتی از خواب بر می خیزیم، هیچ اتفاق خاصی نیفتاده باشد، رکود و سکون و بی حرکتی مطلق، طاقت فرساست. اما سخت تر از آن، این است که اتفاق ها بیفتند، اما ما از آنها بی خبر بمانیم و یا به موقع از آنها خبردار نشویم. واقعیت آن است که روزگار ما، عرصه ی جولان بی چون و چرای رسانه هاست، میدان رقابتی سخت و کارزاری پرخطر که هر کس در آن سریع تر، چابک تر، صریح تر، به روز تر، جذاب تر و پرقدرت تر باشد، پیروز میدان است. رسانه ها به ویژه رسانه های مکتوب، سربازان خط مقدم این رسالت بزرگ در همه جای جهانند، رسالت مهمی که از «فکر»، «محتوا» و «قلم» شروع می شود، در جاده ی «انتشار» و «توزیع» راه می پیماید و در منزل «توسعه»، به ثمر می نشیند. بارها گفته ایم و نوشته ایم که یکی از شاخص های مهم جوامع توسعه یافته، شاخص تعداد روزنامه ها و نشریات است؛ یعنی آنچیزی که به مردم، تفکر و دقت را بیاموزد، از مدیران مطالبه گری کند، شفافیت در اقدام را به حد عالی برساند و راه را برای حرکت های توسعه محور، تسهیل و آسان کند. مدیران استانی ما و به ویژه در سالهای اخیر، استانداران خراسان جنوبی، با درک اهمیت این جایگاه ویژه، بر آن صحه گذاشته اند، از حق رسانه ها دفاع کرده اند و حداقل در مقام یک مدعی رسانه ای، برای رسانه های مکتوب استان، دلسوزی کرده اند. چنین دلسوزی ها اما وقتی به پیوستش، حضور و مساعدت و همکاری دلسوزانه تسهیل گران این راه نباشد، چه فایده ای خواهد داشت؟ تسهیل گران این مسیر چه کسانی هستند؟ همان افراد، جایگاه ها، سازمانها و اداراتی که «قانون»، برای حمایت از رسانه ها به ویژه رسانه های مکتوب، مکلفشان کرده و ابزارهای لازم را نیز در اختیارشان گذاشته است. حال اگر اداره یا سازمانی، در این راه کوتاهی یا قصور انجام دهد، تصور ایجاد شده چه می تواند باشد؟ احیاناً سوء تدبیر و سوء مدیریت، شاید کمی سهل انگاری همراه با ذره ای ذهنیت منفی نسبت به رسانه، فقدان آگاهی کامل و مطلوب از نقش رسانه های مکتوب در توسعه منطقه ای، عدم شناخت از رسالت ها و فعالیت های کار رسانه ای، و شاید تصور مانع شدن عمدی یا غیرعمدی در مسیر حرکت قطار توسعه. اما نکته ی مهم اینجاست که قطعاً چنین مدیرانی در استان وجود ندارند و اگر هم گهگاه اتفاقاتی از جنس عدم همراهی مطلوب با رسانه های استان به چشم می آید،صرفاً به دلیل مشغله ی کاری بالا و عدم فرصت برای پرداختن به نقش واقعی رسانه ها یا رسانه ای نبودن آنها یا بی خبری از جنس فضای رسانه ایست. صحبتم را به عنوان یک مثال عینی، به یک اتفاق ساده اما مهم پیوست می کنم تا به یک نتیجه ی اساسی برسم. چند روز قبل در حالیکه مدیرکل محترم پست خراسان جنوبی از رسانه ها اعلام می کردند که پست استان در سال گذشته موفق شد نخستین بار از ابتدای تأسیس به سوددهی برسد، صدها نسخه از روزنامه آوای خراسان جنوبی، در انبار این اداره کل، در حالیکه نشانی مقدس خوانندگان و مخاطبین روزنامه بر پیشانی هر روزنامه درج شده بود و به روال روزهای قبل، می باید خانه به خانه و محله به محله توزیع می گردید، سرگردان و بدون توزیع، تلنبار شدند. تماس های مکرر خوانندگان عزیز و گلایه مندی آنها از نرسیدن روزنامه، تعجب دست اندرکاران آوای خراسان جنوبی و نهایتاً پیگیری های مکرر، منجر به آن شد که ضمن تقدیم عذرخواهی به محضر خوانندگان عزیزمان، به آنها بگوییم که اداره کل محترم پست استان، در اقدامی عجیب و قابل تأمل و غیرقابل باور، تداوم توزیع روزنامه را منوط به انعقاد قرارداد جدید کرده است و تا آن زمان، از توزیع خودداری می کند! خب. قرارداد جدید لطفاً! پاسخ: موجود نیست! باید از تهران بیاید. سؤال مکرر ما: تکلیف ما و روزنامه و خوانندگان محترم و منتظر؟ :پاسخ: نمی دانیم! همین. مدیرکل محترم، درآمد پست استان خراسان جنوبی را در سال ۹۹ بیش از ۲۹ میلیارد و ۱۰۰ میلیون تومان ذکر کرده اند و اضافه فرموده اند که پست خراسان جنوبی در سال گذشته با رشد ۱۲۱ درصدی به لحاظ درآمدی نسبت به سال ۹۸ توانست رتبه اول را بین استان‌های کشور کسب کند. اما سؤال مهم اینجاست. رشد درآمدها به چه قیمتی؟ به قیمت فعالیت هایی از جنس بی احترامی به یک رسانه ی 24 ساله ی استانی؟ به قیمت بی توجهی به خواست و انتظار خوانندگان یک روزنامه؟ به قیمت بی تفاوتی نسبت به شاخص های مهم توسعه ای استان از جمله شاخص ارتقای فرهنگی؟ به قیمت بی مبالاتی نسبت به توزیع روزنامه ای که در ایام کرونا، حسب مصوبات ستاد استانی کرونا و شورای اطلاع رسانی این ستاد، یکی از ضروری ترین ها برای اطلاع رسانی روزانه ی مصوبات، ارزیابی ها، توصیه ها و اخبار است؟ به قیمت مانع شدن عمدی یا سهوی در مسیر منتهی به توسعه استان؟ سؤالم هایمان را بی پاسخ می گذاریم و قضاوت را به خوانندگان عزیز و فرهیخته واگذار می کنیم. اما یک نکته اساسی و مهم: رسانه به ویژه رسانه های مکتوب، انباشتی از احساس، کوهی از حمایت و سابقه ای به درخشانی سالها تلاشهایشان در عرصه های فرهنگی و ارزشی و اجتماعی دارند. وقتی در فضایی که استاندار محترم، به شدت پیگیرِ قائل شدن احترام ویژه به هویت رسانه های استان از سوی مدیران هستند، و متأسفانه چنین درکی از اهمیت رسانه در برخی از ادارات ما وجود ندارد، آیا می توان به پیشرفت های توسعه محور، به تعالی اندیشه و فرهنگ استان، به اطلاع رسانی دقیق و به موقع و بدون چالش و به حفظ حیاط رسانه ها در این شرایطِ سخت، امیدی بست؟ ما در استان، زنجیره ای از نیازهای به هم پیوسته ایم، نیازها و مطالباتی که جز با همکاری و هماهنگی و تسهیل گری مطلوب، به سرانجام نمی رسد. توصیه می کنیم مدیران محترم، چشم ها را بشویند و جور دیگری ببینند.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره 09304943831 ارسال بفرمایید)