می‌خوام چند خط حرف دلم رو بنویسم؛ حرفی که این روزها توی دل خیلی‌هامون هست و باید با هم جشنش بگیریم. چند روز پیش رژیم صهیونیستی به خاک کشورمون حمله

در نخستین سطرهای این یادداشت، لازم می‌دانم صمیمانه‌ترین قدردانی خود را از سرمقاله با موضوع «انعکاس خبرهای خوب»، ابراز کنم. با قلم مسئولانه و نگاهی دقیق، اهمیت پرداختن به رویدادهای

سلام از شما می خواهم مطلبی درباره وضعیت شدیدا بد پارک صیادشیرازی هم منتشر کنید. دیگر بس است! این چه وضعیت اسفناکی است که بر پارک صیاد شیرازی، این گوهر

سلام و درود به روزنامه ی شما. اول تجاوز رژیم اشغالگر قدس را محکوم می کنم و میخواهم بگویم که آوا عزیز، به گمانم از اوایل دهه 90 مشترک روزنامه

در این روزها که کشورمان درگیر جنگی تمام عیار با دشمنی کودک کش شده که از هیچ رفتار خصمانه‌‌ای مثل ترساندن مردم، ایجاد رعب و وحشت، شایعه‌‌سازی و… دریغ ندارد؛

سلام همشهری‌ها، واقعاً دلم نمیاد نگم بیرجندِ ما، شهر آرومی که همیشه به زندگی جمع‌وجورش می‌نازیدیم، این روزها داره با یک معضل خیلی جدی دست‌وپنجه نرم می‌کنه. چند روز پیش

این روزها زیاد می‌بینیم بعضی‌ها چه تو فضای مجازی و چه تو گفتارهاشون سر خاک و امنیت ایران، زیر سؤال می‌برن یا حتی متأسفانه به دشمن سیگنال می‌دن که ایران

سلام متنی نوشتید با عنوان “ چرا خراسان جنوبی همیشه درجا میزند؟” بر خود لازم میداند تا در نقد و تکمیل آن به ایجاز، سطوری بنگارد. با توجه به اینکه

وقتی صحبت از توسعه و پویایی فرهنگی و اجتماعی در استان خراسان جنوبی به میان می‌آید، همیشه به نقش جوانان، استعدادهای محلی و بهره‌گیری از ظرفیت‌های بومی اشاره می‌شود. اما

سلام آوا ؛ نقدی دارم بر نظام اطلاع رسانی در موقعیت های حساس . تا زمانی که نیروهای غیور کشورمان اقدامات خود را بر علیه دشمن آغاز نکرده بودند عده

صد افسوس و دریغ که استان ما قربانی عملکرد و نگاه درونی خود شده است، نه غریبه‌ها و عوامل بیرونی. متأسفانه در این دیار، هم قناعت بی‌اندازه و هم رضایت

با سلام و تشکر از روزنامه آوا بابت انعکاس نظرات شهروندان و هم‌استانی‌های عزیز.چند سالی است که برای ادامه تحصیل در تهران ساکن هستم، اما حضورم در پایتخت باعث نشده

چند صباحی است که هر جا می روی حرف از حمایت از تولید و سرمایه گذار است اما آیا واقعیت هم همین است. باور کنید این طور نیست، مسئولان میانی

چند روز پیش مجبور بودم برای انجام چند تا کار و خرید به خیابان جمهوری و مدرس بیرجند بروم؛ همون دو تا خیابونی که هر کسی حتی یه بار هم

چند روز پیش برای انجام یک آزمایش ساده به یکی از مراکز بهداشتی رفتم. از همان ابتدا، با ورود به ساختمان و نگاهی به دستگاه نوبت‌دهی، سراغ یکی از کارکنان

چند روز است که جرایانات سیاسی بر سر مسائل پیش پا افتاده و بدون اولویت با هم دعوا دارند و وجه المصالحه این دعوا را استان و توسعه آن قرار

سلام خدمت عوامل روزنامه آوا. شما نقش مهمی در اطلاع‌رسانی و بازتاب مسائل مهم استان دارید. اکنون که نزدیک به چهار سال از مدیریت شورای شهر گذشته است، وقت آن

صبح زود که برای ورزش به پیست سلامت بیرجند رفتم، اولین چیزی که چشمم را گرفت، درختان توتی بود که حسابی خودنمایی می‌کردند. مردم دورشان جمع شده بودند، بعضی‌ها مشغول

در شرایط اقتصادی امروز، بسیاری از مردم انتظار دارند که قیمت‌ها علی‌رغم تورم روزافزون، کاهش پیدا کند یا دست‌کم بدون تغییر باقی بماند. هرگاه گرانی بیشتر می‌شود، انگشت اتهام به

واقعا باید دست مریزاد گفت به مسئولانی که این‌همه برنامه اجرا می‌کنند، اما نتیجه‌اش برای مردم چیزی جز کاهش روزافزون درآمدشان نیست. ما مردم برای گرفتن یک وام، پول‌مان را

چند سالی هست تمام رسانه‌ها و کارشناسان از بحران خشکسالی و کم‌آبی داد سخن می‌دهند. مردم هم کم‌کم دارند عادت می‌کنند که مثل بعضی مناسبت‌ها، هر سال در صف هشدارهای

حالا دیگر می‌گویند برای شوهر دادن دختر، کفش آهنی باید پای پدر و مادرها باشد؛ ولی والله اگر فقط با کفش حل می‌شد باز خوب بود! من یکی که این

هر روز که برق می‌رود، انگار تمام برنامه‌های مردم هم خاموش می‌شود. این روزها دیگر قطعی برق فقط یک خبر کوتاه در شبکه‌های اجتماعی یا بیلبوردهای اطلاع‌رسانی نیست؛ تبدیل شده