بهروزی فر – چند روزی است خبری درخصوص موافقت وزارت متبوع با تثبیت دانشگاه فرهنگیان در یک شهرستان و قول مساعد تسهیل شرایط برای راه اندازی دانشگاه فرهنگیان در یک شهرستان دیگر، به یکی از پرتکرارترین خبرهای استان و از جذاب ترین وعده ها برای مردم این دو خطه تبدیل شده است.نَفس کار و راه اندازی دانشگاهی در یک منطقه، که آغاز یک تحول بزرگ و بدون تردید زمینه ساز توسعه است، بسیار ارزشمند و قابل توجه بوده و بی شک مورد اقبال عمومی است و نظر موافق همه اقشار و گروه ها را هم با خود دارد، اما آن روی سکه این خبر و به دید واقع گرایانه، خط حافظه ها را به یک اتفاق مشابه، گره می زند، ماجرایی که چون تبعاتش را به چشم دیده ایم، همه به آن واقفید!!دهه ۸۰ و‌ در یک تصمیم ظاهراً خلق الساعه و با هدف جلب رضایت عمومی، شعب دانشگاه پیام نور، مثل قارچ در هر جایی روییدند و‌حتی بخش های زیادی از این موهبت برخوردار شدند. دولت وقت برای اجرایی شدن این برنامه و صد البته جبران هزینه های زیادی که به همراه داشت، پای مردم را وسط کشید، شوراهای اسلامی در شهرهای متقاضی راه اندازی شعبه پیام‌ نور- به نمایندگی از مردم – مکلف شدند امکانات و زیرساخت های لازم برای راه اندازی دانشگاه را فراهم نمایند، تأمین یک زمین با ابعاد وسیع، احداث یک ساختمان برمبنای نقشه ای که ارائه می شد، تهیه امکانات و تجهیزات لازم برای یک مرکز آموزش عالی، خرید و تحویل یک یا چند دستگاه خودرو و …. همه به نام وزارت علوم، از جمله توقعات دولت از مردم بود تا خواسته شان برآورده شود.دانشگاه های پیام نور با همین کمک های مردمی و با هزینه های بسیار گزاف! راه اندازی شدند اما به واسطه اقبال اندک دانشجویان، خیلی زود از گردونه فعالیت خارج شدند، با این اتفاق! ساختمان های آموزشی با امکانات و تجهیزات درخور زیادی به جرگه مایملک دولت پیوستند که می بایست به هر شیوه ای تبدیل به احسن می شدند تا دچار فرسودگی نگردند…اما این طرح هم ناموفق ماند و شد آنچه در اغلب مناطق شاهدش هستیم، ساختمان هایی که هر روز بخشی از آنها دچار ریزش و زنگ زدگی و … می شوند.اصل کار و راه اندازی یک دانشگاه می تواند اتفاقی میمون و مبارک باشد، اما شرطش این است که این تصمیم، تنها به جهت به فرجام رساندن برنامه ای نصفه و نیمه و هدف دار در زمان مدیریت برخی ها و … نبوده و تمام جوانب امر آن، به درستی سنجیده شده باشند.یادمان باشد توسعه خطی و یک جانبه گرایانه، محکوم به شکست است و فرجامی نامیمون دارد. (لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۱۵۷۲۴۸۲۸۹ اعلام یا ارسال بفرمایید)