بهروزی فر – حدود ۴۰ روز دیگر، زنگ پایان تعطیلات تابستانی و آغاز سال تحصیلی جدید نواخته می شود تا روزهای تازه دانش آموزان و دانشجویان در یک مقطع تحصیلی جدیدتر شروع شوند و قطع به یقین آموزش و پرورش و دانشگاه ها به عنوان نهادهای متولی تعلیم و تربیت، این فرصت های باقیمانده را به مهیا کردن شرایط برای استقبال از محصلین می گذرانند و در این میان آموزش و پرورش به لحاظ دامنه شمول مخاطبانش، وضعیتی خاص تر دارد. با تغییر ساختار آموزش در دو مقطع ابتدایی و متوسطه و حاکم شدن شیوه ۳-۳-۳-۳ از ابتدای کار، تلاش و البته تکلیف بر این بود که دو دوره سه ساله اول و سه ساله دوم مقطع ابتدایی و دو دوره سه ساله اول و سه ساله دوم مقطع متوسطه، در فضایی کاملاً مستقل پیش بینی شوند، اما جبر کمبود فضای آموزشی به ویژه در شهرهایی همچون بیرجند، عملاً تحقق این مهم را ناممکن ساخت و حتی در برخی مناطق دو نوبته شدن مدارس را هم بر بدنه آموزش استان، تحمیل کرد. مرور اخبار مرتبط با شوراهای آموزش و پرورش، نشست معاونین استانداران در ادوار مختلف، دستگاه‌های متولی تأمین زیرساخت های آموزشی و… در سال های اخیر، حکایت از تلاش هایی دارد که برای جبران کاستی های موجود در تعداد کلاس های درس در دستور کار حوزه‌های متولی قرار گرفته، اما با این وجود، همچنان موضوع ناکافی بودن کلاس های درس، یک معضل لاینحل در مرکز استان است. گواه این مطلب، صحبت های معاون هماهنگی امور عمرانی استانداری در مراسم شروع عملیات اجرایی ساخت پنج مدرسه در شهرستان بیرجند (آبان ۱۴۰۲) است که گفت؛ “شهر بیرجند با کمبود ۲۰۰ کلاس درس مواجه است که این نیاز با اجرای طرح‌ نهضت ملی مسکن بیشتر هم خواهد شد”. چالشی که گذشت زمان و اقدامات برنامه ریزی شده هم خیلی در رفع آن مؤثر واقع نشد چرا که مدیر آموزش و پرورش بیرجند ۶ ماه بعد و در نشستی در آستانه روز معلم اعلام کرد؛” در بیرجند ۸۴ مدرسه ابتدایی و چهار مدرسه متوسطه دو نوبته است/ رشد دانش آموزان را در سال جاری را خواهیم داشت و در مجموع در مهر امسال نیاز به ۱۰۹ کلاس درس در شهرستان بیرجند داریم/ در مهر سال جاری ۷۱ کلاس درس در مقطع ابتدایی نیاز داریم”. براساس آنچه تاکنون عرف و قاعده بوده، آموزش و پرورش برای رفع نیازهای زیرساختی و جبران فضاهای آموزشی، از ظرفیت خیرین، نهادهای حمایتی، هلدینگ های اقتصادی و… استفاده می کند. دست بر قضا! کم لطفی های بخش دولتی در تأمین سهم آورده خود در احداث مدارس خیرساز، طی دو سال گذشته، گلایه خیرین را در کلان کشور به همراه داشته است و از طرفی اقدام آموزش و پرورش به اجاره دادن یا تحویل بی مزد و مواجب برخی فضاهای ملکی خود به ادارات و نهادها، دانشگاه ها یا مراکز درمانی-باری به هر جهت! – عِز وُ جِزها را غیرواقعی جلوه داده و نشان می دهد این مطالبه حقیقی نیست، و همین دو موضوع، گویا بر روند ساخت و سازها در کلان کشور تأثیری نامطلوب داشته، چالشی که سایه اش بر استان ما هم سنگینی می کند. بدون تردید اگر برای مِهری که خیلی هم به ما نزدیک است، از همین الان چاره نشود و ساختمان هایی که در خیابان های معلم، غفاری، طالقانی و…به دیگران تحویل شده، بازپس گرفته نشوند و یا برای تسریع در روند اجرای پروژه ها و آورده سهم دولت در مدارس خیرساز، تلاشی مضاعف صورت نگیرد، قطع به یقین چالش کلاس های با ظرفیت ۴۰ دانش آموز و مدارس دو نوبته، امسال هم گریبانگیر آموزش و پرورش خواهد بود و قطعاً اعتراض شهروندان از جنس آن چه این روزها از والدین دانش آموزان مدرسه حضرت علی اکبر علیه السلام شاهدیم، دور از ذهن نیست، اتفاقی که می تواند امنیت خاطر دانش آموزان را در سال تحصیلی به مخاطره بیندازد. بیرجند به عنوان مرکز استان خراسان جنوبی، اگر جور کش عنوانی است که آن را یدک می کشد، جبران کمبودها و عائله سنگینش در همه حوزه ها به ویژه آموزش و پرورش، نگاه خاص تر و اهتمامی صدچندان را می طلبد.(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)