بهروزی فر – در مجموعه سازمان، بخش های مختلف بسته به نوع کار و اهمیت جایگاه شان رتبه بندی می شوند و تنها حوزه ای که در تمام مجموعه های دولتی و خصوصی، بلااستثناء! قلب سازمان نام گرفته، روابط عمومی است. روابط، براساس تعریفی جامع، قلب تپنده سازمان است، رابط بین درون و بیرون سازمان، مهره کلیدی در تنویر افکار عمومی، بخشی مؤثر در ارتباطات درون سازمانی، پل رابط بین ارباب رجوع و همکاران با مدیر مجموعه و الی ماشاءالله از تعاریفی است که در وصف حوزه روابط عمومی عنوان کرده اند. در اهمیت جایگاه این قلب تپنده سازمان، همین بس که؛ دکتر حمید نطقی- بنیان‌گذار و پدر روابط‌عمومی نوین ایران (فوت ۲۵ تیرماه سال ۱۳۷۸) در عبارتی معروف آورده، به من بگویید روابط عمومی سازمان شما کیست تا بگویم چگونه سازمانی دارید؟ مفهوم این عبارت کاملاً شفاف و روشن است؛ این حوزه روابط عمومی است که به سازمان ارزش می بخشد و برعکس می تواند مایه تنزل و افول آن باشد، این اصل را در قالب کلام و به صورت شفاهی و در سخنرانی ها همه مدیران مورد تأکید قرار می دهند اما واقعیت این است که روابط عمومی در بخش عمده ای از دستگاه های اجرایی استان، حوزه ای به حاشیه رانده شده است، به عبارت روشن تر جایگاه روابط عمومی در دستگاه ها تنزل یافته و این حوزه با بی‌توجهی و بی‌مهری فراوانی مواجه شده است. مثال آوردن و مصداق قید کردن برای این اتفاق تلخ، کار چندان سختی نیست، کافی است به شاکله یا در اصطلاح چارت سازمانی روابط عمومی در هر دستگاه نگاهی بیندازید، آنچه از این کنکاش حاصل می شود؛ این است که در اغلب دستگاه ها، جای روابط عمومی تخصصی خالی است، در برخی دستگاه ها حوزه روابط عمومی فضایی برای تنبیه نیروهایی شده که به هر دلیل مورد غضب مدیر قرار گرفته اند، برخی مدیران با وجود اینکه می دانند روابط عمومی مشاوری امین برای آنهاست و در پیشبرد امور دستگاه مؤثر است اما روابط عمومی را صرفاً حوزه ای به منظور انتشار اخبار و اطلاعیه‌ها و نصب بنر و پرچم می دانند، در برخی دستگاه ها به دلیل دیده نشدن چارت مناسب و جای ارتقاء، نیروی شاغل در روابط عمومی که قرار است سال های سال، تنها با عنوان کارشناس در مجموعه فعالیت کند، بی انگیزه شده و این بی انگیزگی، رخوت و سکون را برای حوزه روابط عمومی به ارمغان می آورد و قطع به یقین این رکود به دیگر حوزه ها نیز تسری می یابد. بدون تردید تا زمانی که جایگاه روابط‌عمومی در دستگاه ها به طور اساسی تغییر نکند و به جایگاه واقعی خود ارتقا نیابد، هیچ برنامه‌ای، ولو بسیار ارزشمند، نمی‌تواند تغییری در وضعیت موجود ایجاد کند. ارتقاء جایگاه روابط عمومی نیازمند تغییر نگاه هاست، دیدگاه مدیران باید به این سمت سوق داده شود که حوزه روابط عمومی، یک بخش حیاتی و استراتژیک در سازمان است. مدیران باید مهمترین علت نقد مقام معظم رهبری درخصوص عدم اطلاع رسانی درست خدمات و اقدامات دولت را در ضعف روابط عمومی ها بدانند، این ضعف همیشه به معنای ناکارآمدی و عدم وجود تجربه و تخصص نیست، گاه در دستگاه های سیاست ها به گونه ای چیده شده که با وجود نیروهای کاربلد و کار کشته، روابط عمومی اجازه جولان و عرض اندام ندارد. خلاصه کلام اینکه تا این قلب های سکته زده را احیا نکنیم و روابط عمومی را واقعاً روابط عمومی نبینیم و به این باور نرسیم که روابط عمومی مترقی می تواند دستگاه را از ورطه سقوط به اوج برساند، نباید انتظار داشته باشیم که آنچه انجام می دهیم و گام هایی که برمی داریم به درستی به جامعه منتقل شود و دستاوردها به خوبی، بموقع و در عین واقعیت تبیین گردد. (لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)
کاری – ثروت های یک منطقه، همیشه معادن و گنجینه و دفینه هایش نیستند، گاهی
