بهروزی فر – از روز شنبه، درست بعد از مراسم تشییع پیکر مطهر شهید امیرحسین ابراهیمی که جانش را پای حفظ امنیت این استان گذاشت و فدای زیاده خواهی های یک سوخت کش و البته کم تدبیری ها شد، فیلم کوتاهی در گوشی های تلفن همراه دست به دست می شود از پدر عزیزی که به شکلی متفاوت و در نوع خود بی نظیر به استقبال پیکر بی جان پسرش می رود، سروان بازنشسته ارتش به احترام “سردار رشید اسلام” محکم پا می کوبد و مسافتی را پیش می آید و از سویدای دل خیر مقدم هایش را به این جمله گره می زند؛ “ از خداوند خواهانم مرا مورد عفو قرار دهد که نتوانستم برای زنده بودنت کاری انجام دهم”. شهید امیرحسین ابراهیمی، سه ماه در کما بود و حالا پدر همان طور که گفت، سال ها شرمنده این خواهد بود که نتوانسته برای حفظ جگرگوشه اش کاری کند و به او جانی دوباره ببخشد. ماجرای “سروان ابراهیمی” و فرزند شهیدش “امیرحسین “ که اصلاً نمونه و مصداقی ندارد، اما این روزها کم نیستند پدران صبوری که باری به هر جهت! و به واسطه سختی شرایط، شرمنده فرزندان و خانواده خود هستند و در خفا و گاه آشکارا اشک می ریزند و از درگاه پروردگار و هم از محضر خانواده طلب بخشش می کنند که نمی توانند برایشان کاری کنند. مثل همان پدری که کلیپ صحبت هایش را در مصاحبه با گزارشگر صدا و سیما در فضای مجازی حتماً دیده اید، همو که نمی تواند مقابل دوربین، جلوی اشک هایش را بگیرد و دست های پینه بسته و زمخت لرزانش را گواهی بر کار سخت و طاقت فرسایش می گیرد و از درآمد ناچیزی می گوید که سه سال است اجازه نداده دوچرخه جایزه قبولی فرزندش را بخرد و هر چه پیشتر می رود، هزینه های اجاره خانه و ضروریات زندگی آن قدر پیشتازی می کنند که چیزی در جیبش نمی ماند تا بتواند به قولی که داده تا دلیلی باشد برای شاگرد اول شدن فرزندش در مدرسه، عمل کند. یا همان پدری که دو سال است در گرداب بی انتهای تأمین جهیزیه دخترش مانده، و نه تنها در این مدت ریالی به سرمایه اش افزوده نشده، بلکه گرانی حاکم بر بازار، لوازم خانگی را برایش دست نیافتنی تر کرده است و هر چه پیشتر می رود، هم به زمان ماندن دخترش در خانه اضافه می شود، هم به شرمندگی او در برابر خانواده خودش و خانواده دامادی که منتظرند عروس شان را به خانه خود ببرند.یا همان پدری که نسخه دکتر را به پذیرش آزمایشگاه داد و وقتی شنید هزینه اش ۷۰۰ هزار تومان می شود، خواست بداند می شود یکی دو مورد را حذف کنند تا هزینه اش کمتر شود و وقتی گفتند همه موارد ضروری است و برای درمان بیمار باید انجام شود، نگاهی به صورت رنگ پریده دخترش انداخت، آن چه در جیب داشت را روی میز گذاشت و گفت: “ می شود بقیه اش را موقع گرفتن جواب آزمایش ، بدهم”. یا همان پدرهایی که از قضا کم هم نیستند، آنها که اگر چرخ بخش خصوصی بگردد یا دستگاه های دولتی اعتباری داشته باشند و سازمان ها و شرکت های خصولتی با مشکلی مواجه نشوند، حقوقی همتراز پایه کارگری را دریافت می کنند و با همه افزوده هایش با آن ۱۰ میلیون تومان باید هم اجاره ۵ – ۶ میلیونی را به صاحبخانه بدهند، هم قسط هایشان را بپردازند، بعد از آن هم باید بنشینند و انداز ورانداز کنند که با آنچه می ماند، چطور گوشت و مرغ و برنج و روغن بخرند و چطور دیگر نیازهای خانه را برآورده سازند و آیا چیزی خواهد ماند که بتوانند بچه ها را به گلگشتی مهمان کنند یا نه مثل همه ماه های گذشته باید بهانه جور کنند و شرمنده نگاه های ملتمسانه و توقع بجایشان، وعده فرداهایی بدهند که انگار اصلاً خیال رسیدن ندارند. یا آن پدرهایی که هر روز صبح شان به حضور در کنار چهارراه می گذرد به این امید که شاید کسی از راه برسد و آنها را به کار گمارد و شب، دست خالی به خانه برنگردند و پاسخی برای نگاه های جستجوگر خانواده داشته باشند. این روزها پدرهای معجزه گر خیلی زیادند، همان ها که تمام هم و غم شان این است که لقمه حلال به سفره ببرند، تمام سعی ‌خود را می کنند که فرزندان شان به بهترین شکل ممکن تربیت شوند، خود را به هر دری می زنند تا گلیم مشکلات را چنان از آب بیرون بکشند که آب در دل خانواده تکان نخورد، پدرهایی که… و چقدر لازم الاحترامند همه این پدرهای نازنینی که روزی چند بار هم که دست شان را ببوسی و بر پیشانی شان بوسه بکاری، باز هم کم است.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)