بهروزی فر – پنجم جمادی الاول، مصادف با سالروز میلاد فرخنده حضرت زینب سلام الله علیها، در تقویم مناسبت های ملی روز پرستار نامیده شده تا فرصتی باشد برای یادآوری خدمات ارزنده سفیدپوشان تلاشگری که کارشان شب و روز نمی شناسد و دلهره و استرس ناشی از محیط کار و شرایط حاکم بر آن، با گوشت و پوست و خون شان عجین شده است . قشری از جامعه که همه ما در هر رده اجتماعی به صورت مستقیم یا غیرمستقیم و به واسطه بستری شدن خودمان یا یکی از عزیزان و آشنایان مان با آنها برخورد داشته ایم و نمی توانیم بگوییم دیگر گذرمان به آنها نخواهد افتاد. پرستاران که سهم بسزایی در نظام سلامت دارند و حذف شان از این گردونه، عوارض و تبعات فراوانی به همراه دارد اما خود به جهت ارتباط مستقیمی که با بیماری های مختلف دارند، مدام در معرض انواع آلودگی ها هستند و احتمال ابتلای شان به هر نوع بیماریِ گاه خانمانسوز بعید نیست و چه بسا بیمارانی که به واسطه حضور در مراکز درمانی رو به بهبود نهاده و به سلامت به خانه برگشته اند و لیکن درد و رنج و تبعات بیماری خود را برای پرستارانی که با آنها سروکار داشته اند، برای همه عمر باقی گذاشته اند.در تأیید این مطلب، همین بس که در جریان جولان ویروس جهان شمول کرونا که روزانه شماری از هموطنان و نزدیکان مان را به کام مرگ می کشید و این روزها دیگر با برگشت سلامتی، یادمان رفته ریه هامان در آن ایام تلخ، بی فشار نفس کشیدن را به خاطر نمی آوردند، به گفته رئیس سازمان نظام پرستاری کشور در اسفند ماه ۱۴۰۱ ، تعداد ۷۵۰۰ نفر از پرستاران که در خط مقدم درمان بودند و چه صحنه هایی از رشادت ها و جانفشانی هاشان از دید عموم پنهان مانده، به دلیل ابتلا به کرونا جانباز یا از کار افتاده شده و بخشی از آنها خانه نشین شده اند و ناباوارانه تر اینکه؛ تنها به جهت نقص یک قانون و ایرادی که در تفسیر آن وجود دارد، از بین ۱۶۰ شهید پرستار در دوران کرونا، فقط ۶۰ نفر شان به عنوان شهید تحت پوشش بنیاد شهید قرار گرفته اند.(رئیس سازمان نظام پرستاری کشور تیرماه ۱۴۰۱) همان روزهای سخت و دشوار حجم مراجعات مبتلایان به کرونا و ازدحام بیمارستان ها و مراکز درمانی بود که جایگاه پرستاران را برجسته تر کرد و به تصمیم سازان ثابت نمود اگر این افراد بتوانند در شرایط عادی و برای همه سال، جور کمبود نیرو را به جان بخرند و به خود بقبولانند که جای خالی حدود ۱۰۰ هزار همکارشان را باید به هر ترفندی پر کنند تا به بیماران فشاری تحمیل نشود،در شرایط اضطرار مقدور و ممکن نیست.(به گفته معاون پرستاری وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی؛ شاخص استاندارد پرستار به ازای هر تخت بیمارستانی ۱.٨ پرستار است که میانگین کشوری در این زمینه کمتر از یک می باشد/ اگر تنها عرصه بیمارستانی و تعداد تخت را در نظر بگیریم در حال حاضر حدود ۷۰ تا ۸۰ هزار پرستار کم داریم و اگر عرصه جامعه و بهداشت را هم لحاظ کنیم حدود ۱۰۰ هزار پرستار نیاز داریم) کمبود پرستار، با وجود حجم فارغ التحصیلان رشته پرستاری در سطح کشور، موضوع تازه ای نیست و سال هاست که به نقل از افراد حقوقی مختلف از این نقص و کاستی می شنویم و حتی می خوانیم که به جهت حجم کار در ایام کرونا، بخشی از این فارغ التحصیلان و البته دیگر رشته های مرتبط با حوزه درمان برای پوشش نیازها در بخش های درمانی جذب و بکارگیری شدند و متأسفانه حالا که باصطلاح خَرِمان از پل گذشته، باستناد گفته های رئیس کل سازمان نظام پرستاری کشور در مردادماه ۱۴۰۲، حدود ۲۰ هزار نفر از پرستاران و کادر درمان بعد از فرونشستن دوره بیداد کرونا، از کار کنار گذاشته شده اند و همه تلاش ها و جانفشانی هاشان، هیچ انگاشته شده است. کوتاه سخن اینکه کار و دغدغه پرستاران، تنها به روزهای همه گیری بیماری ها و حوادث و بلایای موردی ختم نمی شود، بلکه جانفشانی های آنها همیشگی است اما آن چه می تواند بخشی از فشارهای ناشی از شیفت های طولانی مدت، استرس بالا، خطرات محل کار، حقوق ناکافی، تعرفه گذاری های ناعادلانه، فشارهای عصبی و روحی ناشی از فوت بیماران یا بیماران بدحال در هر رده سنی و… را التیام بخشد، بدون تردید اندکی توجه است و اینکه خداقوت گفتن هامان تنها به روز پرستار محدود نشود و یادمان باشد وعده هایی که در این دیدارهای عیدانه سالی یکبار می دهیم، قطعاً اگر محقق نگردند، امید به کار را تحت الشعاع قرار می دهند و یأس هم که بر کار حاکم شود، قطعاً خدمات دهی را متأثر خواهد ساخت.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)
کاری – ثروت های یک منطقه، همیشه معادن و گنجینه و دفینه هایش نیستند، گاهی
