بهروزی فر – با گذشت هزار و ۴۰۰ سال از واقعه کربلا، و با همه تلاشی که سخنوران و تاریخ نویسان و منبری ها انجام داده اند، اما همچنان نقادان بر این طبل می کوبند که اصل ماجرای کربلا و آن چه در روز عاشورا رقم خورده، با برخی بدیهیات ناهمخوان است و شبهه دارد. غرض ورزان به دنبال تحریف این بزرگترین واقعه تاریخ شیعه، از وجود بیابان بی آب و علف در جوار رود پر آب فرات گرفته تا قطع دو دست باب الحوائج حضرت ابالفضل العباس سلام الله علیه و تیری که گلوی شهید ۶ ماهه صحرای کربلا را هدف گرفت و تا… ، همه و همه را دستاویز قرار داده اند تا کار بزرگ امام حسین علیه السلام و یاران باوفایش را زیر سؤال ببرند. اما تاریخ، گواهی بر این مطلب است که ائمه‌ هدی علیهم السلام، هر یک، بسته به شرایط زمان خود در اشاعه فرهنگ ناب اسلام، نه تنها از هیچ تلاشی فروگذار نکرده اند، بلکه در مسیر تبیین اهداف دین مبین اسلام و بایدها و نبایدهای آن، که ایده آلی جز برقراری عدالت اجتماعی و صلح در بین آحاد افراد جامعه را دنبال نمی کند، از جان خود نیز گذشته اند. نمونه بارز این قاعده را می توان در زندگی امام حسین علیه السلام و در واقعه پرشور کربلا به وضوح مشاهده کرد. امام حسین علیه السلام که از همان روزهای نخست امامت، بر کوتاه نیامدن در مقابل ظلم و جور بیدادگران پافشاری کرده بود، با ایمان به اینکه در این راه خانواده و خویشان خود را از دست خواهد داد، آرمان های دین را اولی دانسته و سفری را در پیش گرفت که مهمترین هدفش اثبات حقانیت اسلام بود. تبیین و روشنگری های امام حسین علیه السلام درخصوص حقانیت اسلام و ضرورت سپردن خلافت به فردی لایق و متدین، زمانی علنی تر شد که در سال ۶۰ هجری و بعد از مرگ معاویه، مأمورانی به اقصی نقاط گسیل داده شدند تا از بزرگان و سران قبایل برای خلافت یزید بیعت بگیرند، امام حسین علیه‌ السلام اما، موضع خود را با صراحت بر زبان جاری ساخت و مخالف خود با خلافت یزید را اعلام نمود. مخالفت صریح امام حسین علیه السلام با ظلم در مدینه، در مکه هم ادامه یافت تا آنجا که سیدالشهدا علیه السلام در قالب علل خروج خود از مدینه، حضور در مکه و ناتمام گذاشتن فریضه حج به تبیین شرایط می پرداخت و به صراحت اعلام می کرد که؛ “به دنبال اصلاح امت جدم هستم” .امام حسین علیه السلام در مسیر تحقق این هدف عالی خود، دو تکلیف بزرگ امر به معروف و نهی از منکر را در دستور کار قرار داده بود، نهی از منکر پرهیز از لبیک گفتن به خلافت یزید و امر به معروف تن دادن به اصول اسلام و پرهیز از ظلم پذیری، تا آنجا که در نامه‌ای خطاب به سران شیعه در کوفه فرمود:” دانستید که رسول خدا صلی‌ الله‌ علیه‌ و آله‌ و سلم در حیات خود فرمود: هرکس فرمانروایی ستمگر را ببیند که حرام‌ های خدا را حلال می‌شمارد، پیمان خدا را می‌شکند، برخلاف سنت رسول خدا صلی‌ الله‌ علیه‌ و آله‌ و سلم رفتار می‌کند، در میان بندگان خدا با گناه و تجاوز رفتار می‌کند و او با گفتار و کردار خود بر او نشورد، بر خداست که او را در جایگاه آن ستمگر درآورد. بدانید این جماعت به پیروی شیطان چسبیده، اطاعت خدای رحمان را ترک گفته، تباهی‌ها را آشکار ساخته، حدود خداوندی را تعطیل کرده، بیت‌المال را در انحصار خود درآورده، حرام خدا را حلال و حلال خدا را حرام ساخته‌اند و من از هرکس دیگر سزاوارترم که بر اینان شوریده، در برابرشان بایستم. نامه‌های شما به دستم رسید و فرستاده‌های شما درآمدند که شما با بیعت خود مرا به دشمن نسپرده، رهایم نمی‌کنید. اگر بر بیعت خود بمانید، به رشد می‌رسید…؛ اگر این کار را نکردید و پیمان شکسته، دست از بیعت خود برداشتید، به جانم سوگند از شما این رفتار ناشناخته نیست. شما قبلاً با پدر و برادر و پسرعمویم مسلم نیز چنین کردید”، و چه تبیینی از این روشن تر که تنها در پاسخ نامه ای، همه اصول و آرمان های دین مبین اسلام به این زیبایی تشریح و تبیین شود؟! سخنان تبیینی و حرکات روشنگرانه حضرت سیدالشهدا علیه السلام حتی در لحظات بحرانی نبرد و در رستاخیز به خون غلطیدن عزیزانش ادامه یافت، چه آن جا که با وجود همه نیاز، تکلیف از دوش همه برمی دارد تا میدان را راحت تر ترک کنند و چه آن جا که فریضه مهم پرداخت حق الناس را به عنوان یک تکلیف شرعی مهم متذکر می شود و چه آن جا که در بحبوحه جنگ، همه را به نماز اول وقت فرا می خواند و چه… پرچم تبیین و دفاع از دین اسلام که حتی در واقعه پربلای عاشورا سر خم نکرد، بعد از شهادت امام حسین علیه السلام به دست امام سجاد علیه السلام و بانو زینب کبری سلام الله علیها برای همیشه تاریخ در اهتزاز ماند تا خاری به چشمان آنهایی باشد که فروغ اسلام را برنمی تابند.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)