هرم پور – اگر ما یک استان مرزی آن هم در مجوارت کشوری بی ثبات و دارای مشکلات متعدد درونی نبودیم، اگر استانی خشکسالی زده نبودیم، اگر بیست و دو سال کم بارشی یا بی بارشی پشت سر ما نبود، اگر بالاترین آمار و حجم غبارو ریزگردها را در میان شش استان کشور نداشتیم، اگر استانی صنعتی تر بودیم، اگر مجبور نبودیم برای سیراب کردن لب تشنه ی این استان حاشیه کویری، قند شور دریای عمان و خلیج فارس را به دل کویر سخت و طوفانی مان منتقل کنیم، قطعاً این روزها، حال و هوای دل همه مان بهتر از آنچیزی که هست می بود. آب، اولین و آخرین برگ برنده ی استان ما برای بقا خواهد بود. می ترسم از روزی که این مایه ی حیات، نه از دستان سخاوتمند آسمان به رویمان ببارد و نه از دل دشت های وسیع استان و نه از عمق زمین های بخشنده اش، چیزی عایدمان شود. چندی پیش « دکتر مراد کاویانی راد» استاد دانشگاه خوارزمی و موسس گروه هیدروپلیتیک در نشست روزنامه ی «دنیای اقتصاد» به مناقشه آبی ایران و افغانستان پرداخته بود.حرف های جالبی آنجا مطرح کرده بود. مثلا ً گفته بود که « از دهه ۷۰ با توجه به وضعیت کمبود آب در خاورمیانه و جنوب غرب آسیا اعلام شد که جنگ‌‌‌های آینده این منطقه بر اساس آن اتفاق خواهد افتاد، اما تجربیات جهانی نشان داده بیشترین چالش‌‌‌های آبی و کشمکش‌‌‌های آب پایه در داخل خود کشورها و در واحدهای ایالت‌‌‌ها یا استان‌‌‌ها رخ می‌دهد. » او در ادامه با بیان اینکه «بخش عمده‌‌‌ای از آب زیرزمینی خراسان رضوی تمام شده است و تقریبا ۸ دشت کشور گرفتار پایین رفتن سطح آب‌‌‌های کشور شده‌‌‌اند و بیشتر دشت‌‌‌های کشور گرفتار فرونشست زمین شده‌‌‌اند،» تأکید کرده بود که « مردم مشهد مانند مردم سیستان در صورت کمبود آب شرایط کوچ به دیگر نقاط کشور را ندارند.» او به صورت تخصصی گفته بود که « با توجه به وضعیت شرق ایران و آب آن منطقه، افغان‌‌‌ها شرق ایران را به گروگان گرفته‌‌‌اند و خوب می‌‌‌دانند که به هر میزان فشار بیشتری بر ایران وارد کنند، امکان کسب امتیاز بیشتری وجود دارد. افغانستان از این به بعد نیز به ایران آب نخواهد داد.تغییرات اقلیمی نشان می‌دهد که میزان بارش‌‌‌های ایران و افغانستان بین ۲۰ تا ۳۰‌درصد کاهش پیدا خواهد کرد.» و در پایان هم به این موضوع رسیده بود که «کارگزاران افغانستان باید به این فهم برسند که ما مکمل یکدیگر هستیم نه دشمن یکدیگر. در عین حال، باید در نواحی مرزی کارهای تجاری و بازرگانی انجام داد به گونه‌‌‌ای که منافع مشترک مانع از بستن آب روی ایران توسط مقامات افغان شوند که این موضوع بعید است در چند دهه آینده اتفاق بیفتد». این روزها به آینده ی استان بیشتر از هر زمانی فکر می کنم، به تلاش هایی که همه برای بقا انجام می دهیم، به سختی هایی که می کشیم و به آنچه فردا در انتظار ماست و مهم تر از همه، به آن تصمیم هایی که فرزندانمان برای استان خواهند گرفت. ما وارد برهه ای از تاریخ شده ایم که هر روز باید درباره ی خراسان جنوبی، جایی و با کسی سخنی بگوییم تا فراموش نشویم.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق 09304943831 یا صفحه اینستاگرامی @s.hossein.harampoor.m اعلام یا ارسال بفرمایید)