هرم پور – هر سال دم دم های تابستان و شروع تیر که می شود، برای هزارمین بار، باز این صحبت مرحوم «ویل دورانت» را می نویسم که می گفت:« تمدن ها را اوقات فراغت آدم ها می سازند». حالا اینکه این فیلسوف بزرگ که در آمریکا به دنیا آمده و در همانجا هم درگذشته، اوقات فراغت را از چه دیدی مورد توجه قرار داده و اساساً اوقات فراغت آنها با ما ایرانی ها چه تفاوت هایی داشته و دارد، بماند. اما نکته ی مهمی که خیلی از ما تجربه اش کرده ایم این است که : « تابستان ها برای بچه ها، یک فرصت خوب برای آموختن و تجربه کردن زندگیست». توانمندی ها، نیازها، علاقه ها، استعدادها و خوشی های بچه ها خیلی با هم متفاوت است. بنا به سن و سالشان، دختر یا پسر بودنشان، و نوع فرهنگ و تربیت و محیط رشدشان، اینکه در شهر باشند یا روستا یا در مناطق پربرخوردارتر شهر یا کم برخوردارترش، نوع نگاهی که به اوقات فراغت دارند زمین تا آسمان فرق می کند. دانش آموز روستایی می داند که آخرین امتحانش، مساوی است با آغاز یک تابستان سراسر تلاش. تابستانی که از سحرخیزی های چند هفته ای برای چیدن انواع میوه ها شروع می شود و به گندم دروهای سخت و طاقت فرسا ختم می شود. همه اوقات فراغت او و همه ی تجربه های آموخته شده اش از زندگی، منحصر است به همان چهاردیواری روستا، باغ ها، زمین های کشاورزی و احیاناً بازی های کودکانه و نوجوانانه ی سنتی در روستاها. در شهر اما آغاز تابستان به ویژه برای خانواده هایی که دستی دارند که به دهانشان برسد، شروع فصل گرما و تعطیلات مساوی است با یکی دو تا مسافرت جانانه به شمال یا غرب کشور و البته حضور بچه ها در طیفی از کلاس ها مثل کلاس های درسی، ورزشی، موسیقی، کتابخوانی، و شاید هم کلاس های مؤسساتی که این روزها فن بیان، فلسفه، درآمدزایی یا روش های افزایش بهره وری هوشی را به بچه ها می آموزند. اما یک جنبه ی فراموش شده از همه ی زیبایی های تابستانه، جنبه «کار» برای بچه هاست. قدیم ترها که یعنی شاید تا همین یکی دو دهه ی قبل تراز این بود، تابستان مساوی می شود با حضور طیفی از بچه های هم سن و سال در مغازه هایی که یا از اقوام و خویشان بودند یا پدر و مادرها سفارششان می کردند که این دو سه ماهه ، صاحب مغازه، هم جور بازیگوشی هایشان را در خانه بکشد و هم چیزی از کسب و کار و حرفه و فن به آنها بیاموزد. حالا که فکر می کنم می بینم سرنوشت خیلی از ما بچه های دهه شصت و شاید حتی بچه های دهه هفتاد، به این تابستانهای قشنگ پیوند خورده بود. مثلاً خود من همه ی عشق و علاقه و زمینه سازی برای ورودم به دنیای رسانه را مدیون حضور تابستانه ام در سن نوجوانی در یکی دو تا مغازه انتشاراتی و تبلیغاتی و بعدها، همه ی تابستانهای خاتمه یافته به زمان دانشگاهم را حضور در روزنامه (آوا) و آموختن از کنار هر کدام از با تجربه های رسانه ای آن زمان در این روزنامه می دانم. بچه ها، حتی بچه های این روزهای ما که کمی نازک نارنجی تر از گذشته اند باز هم کار را، القای حس استقلال را، آموختن و تجربه کردن را، دوست دارند. ظرفیت های اوقات فراغت برای شهرهای استان ما واقعاً کافی نیستند. این را خود مسئولین هم می دانند. نه سالن های آنچنان مجهز ورزشی داریم که خیالمان جمع باشد هر کلاس با کمتر از سی چهل نفر اداره می شود و نه شرایط اقتصادی بسیاری از ما اجازه می دهد که بچه ها را به کلاس های چندصدهزار تومانی موسیقی و اسکیت و مؤسسات فوتبالی و هوش و فن بیان و … بفرستیم. شاید هنوز هم باور من بر این باشد که هیچ کلاسی در تابستانها مثل کلاس های استاد و شاگردی که همان سالهای قبل برپا بود و اول تا آخر تابستان، پادویی و کارآموزی یک مغازه دار در بازار، یک تعمیرکار ماشین، یک مغازه صحافی و انتشاراتی، یک گلخانه ی بزرگ یا حتی یک میوه فروشی را می کردیم برای آینده ی بچه هایمان اثرگذارتر از چیز دیگری نباشد. اما یک نکته ی مهم فراموشمان نشود؛ ما پدرها و مادرها و شما مسئولین و البته همه ی جامعه نسبت به اوقات فراغت چندهزار دانش آموز استان خراسان جنوبی مسئولیت و تعهد داریم و دارید. این دانش آموزان کم سن امروز، مردان و زنان فردایی هستند که قرار است سرنوشت این شهر، این استان و این کشور را بسازند. خیلی بیشتر از این به فکرشان و به فکر روزهای شروع شده فراغتشان باشیم.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق 09304943831 یا صفحه اینستاگرامی @s.hossein.harampoor.m اعلام یا ارسال بفرمایید)