هرم پور – بر اساس برخی آمار 25 نفر و بر پایه بعضی آمار دیگر، بیش از 30 نفر از ابتدای آغاز طرح های نوروزی در جاده های استان ما بر اثر تصادف فوت کردند. تعداد زیاد دیگری هم مجروح و مصدوم و بعضی تا آخر عمر خانه نشین شدند! خیلی دور از ذهن نبود که با توجه به افزایش قابل پیش بینی ترددات جاده ای، پایین آمدن محسوس فرهنگ رانندگی، افزایش بی تابی های شخصی و اجتماعی در مردم، افزایش مشکلات روحی و به تبع آن رشد فزاینده خشم و کاهش تمرکز، کاهش شدید کیفیت محصولات خودرویی تولیدی در داخل، ضعف اعتبارات در حوزه راهها و وجود نقص های غفلت شده در بعضی از محورهای مواصلاتی، بی توجهی محسوس مسئولین استان به تقویت بسترهای حمل و نقل عمومی از جمله افزایش پروازها یا کاهش قیمت بلیط هواپیما و کم سرعتی و حرکت کاملاً لاک پشتی در به نتیجه رساندن داستان پرماجرای قطار رؤیاها و ریل افسانه ها در استان ما، و البته شاید بسته شدن دست دستگاههای نظارتی متولی امر ترافیک جاده ای از جمله پلیس راهها در حوزه های حقوقی و قضایی و برطرف نشدن نیاز آنها به چنین حمایت هایی در برخورد شدیدتر و درس آموزتر با متخلف ها، امسال در ایام نوروز، هر روز کامی به شنیدن خبر داغدار شدن خانواده ای و پرپر شدن زن یا مرد، کودک یا بزرگسالی در جاده های مختلف استان تلخ کنیم. بدیهی بود که مسئولین با توجه به آمارهای رسانه ای، و برای فرار موقت از فشارها، به دفاع جانانه برآیند و مثل همیشه، عامل انسانی را مهم ترین دلیل تصادفات و افزایش دو برابری تلفات جاده ای سال 1402 در جاده های استان اعلام کنند؛ مقوله ای که هرچند در یک برداشت و تحلیل سطحی و کوتاه مدت، شاید عوام را قانع و برای چند روزی، دهان ها را ببندد و ذهن ها را از دلایل اصلی منحرف کند، اما در میان مدت و بلند مدت، بدون شک نه تنها قابل پذیرش نیست بلکه باعث سلب اعتماد مردم و رخت بر بستن حس اقناع اجتماعی در آنها خواهد شد. واقعیت این است که در خراسان جنوبی و در همه جای کشور، مقوله ی تصادفات جاده ای یا غیرجاده ای، یک زنجیره ی به هم پیوسته از مجموعه ای دلایل، زمینه ها، و عامل هاست. بی دقتی راننده، بی مبالاتی او در فرهنگ رانندگی، عدم توجه به خستگی هایش، یا هر چیز دیگری، تنها یک عامل از دهها عامل این زنجیره ی مرگ است. در جاده ای که از هر گونه استاندارد برای یک رانندگی سالم و بی خطر به دور است، از خودرویی که هیچ اعتماد و اطمینانی برای کارگر آمدن سیستم ترمز یا قوت شاسی یا عمل کردن به موقع گیربکس و حفاظت بی چون و چرای کیسه های هوا از سرنشینان وجود ندارد، از فرهنگ به منجلاب کشیده شده ی رانندگی که همان اندکش هم نه توسط رسانه های ما و نه توسط دستگاههای آموزشی ما و نه توسط متولیان امر فرهنگ سازی ما در جامعه تبلیغ و تشویق نمی شود، در جامعه ای که به دلیل مشکلات شدید اقتصادی، انواع و اقسامی از افسردگی ها، خواب آلودگی ها و ضعف های بدنی و بی تمرکزی اعصاب، خشم فزاینده و انواعی از لج بازی های اجتماعی با خود ودیگران وجود دارد، در جامعه ای که هزاران هزاران میلیارد برای امور غیر ضروری هزینه می شود و برای نصب چند علامت راهنمایی و رانندگی و هشدار و دوربین ثبت پلاک و سرعت و یا افزایش چند گشت بیشتر انتظامی در جاده ها، بودجه ها و اعتبارات یه یکباره ته می کشد، نام بردن از عامل انسانی یا مهم ترین علت دو برابری شدن تلفات جاده در استان را عامل انسانی معرفی کردن، یک شوخی مضحک و غیرقابل قبول است. برخی جاده های استان خراسان جنوبی، همان جاده های مرگی که شاید بسیاری از ما هر روز در آنها تردد می کنیم، درسطح کشور از نگاه کارشناسان، دارای رتبه های اول تا سوم تلفات گیری هستند. آمار تلخ و شگفت انگیز بیش از دو برابر شدن فوتی های تصادفات در استان ما، خبر از این می دهد که مدتهاست استان وارد یک فاز جدید از مخاطرات اجتماعی خود شده است. نمی دانم استاندار محترم در اولین جلسه ی مهم و رسمی بررسی این موضوع، آن طور که قول داده بودند به فرمانداران خود چه نمره های منفی بدهند؟! اما فراموش نکنید که این روزها بخشی از جامعه ی استانی داغ دار از دست دادن عزیزانش در همین تصادفا جاده ای اخیر است، و من امیدوارم حداقل برای یک بار هم که شده، این موضوع مهم را که با جان و آرامش و آسایش مردم عزیز استان، بستگی و همبستگی فراوان دارد، زیر غبار غفلت ها، شعارها، وعده ها و وعیدها، توپ و تشرهای رسانه خوش حال کن و صورت جلسات رؤیایی و غیرعملیاتی، دفن نکنند و به صورت اساسی، راهکارهای کارشناسی ارائه شده را به مقام اجرا برسانند.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق 09304943831 یا صفحه اینستاگرامی @s.hossein.harampoor.m اعلام یا ارسال بفرمایید)