هرم پور – چند روز قبل یکی از دوستان عزیزم کاری را دنبال می کرد. قرار بود از مدت ها قبل امکانی را به یکی از مناطق اطراف بیرجند بدهند و متأسفانه بعد از گذشت چند ماه، مدام پاس کاری می کردند. با من تماس گرفت و گلایه کرد. موضوع را بررسی کردم و متوجه شدم واقعاً حق با اوست و مدتهاست خودش و مردم، اسیر سهل انگاری و بی دقتی و غفلت بعضی از مسئولین استان و شهرستان شده اند. شماره تلفن مسئول مربوطه در اداره شهرستان را که موضوع به ایشان مربوط می شد به او دادم و تأکید کردم شخصاً یا پیام بدهد یا تلفنی صحبت کند. دوباره پاس کاریها شروع شد. شماره تماس مدیرکلِ اداره کلی که موضوع به آن مربوط می شد را به او دادم و گفتم حتماً بگوید که مدیر شهرستانی جوابش را نداده است. مدیرکل محترم طی پیامکی او را به معاونش حواله داده بود و معاون مربوطه مجدداً کار ایشان را به همان مدیر شهرستانی ارجاع کرده بود. به پاس کاری، چیز جدیدی هم اضافه شد: «دور باطل». تماس گرفت و گفت در دور باطلی گیر افتاده ام که تمامی ندارد. چکارکنم؟ فوری شماره تلفن یکی از معاونین استاندار، یکی از معاونین فرماندار ، و یکی از مدیران کل استانداری را برایش ارسال کردم و گفتم عین مطالبی را که برای دیگران فرستاده ای، برای این عزیزان هم ارسال کن و خبرش را هم به من بده. فرستاده بود. یکی از معاونین استاندار ایشان را مجدداً به فرمانداری ارجاع داده بودند، و معاون فرماندار هم به بخشداری. در این میان اما مدیر کل محترم در استانداری یک راهنمایی کلیدی به همراه پیشنهاد مناسبی برای نوشتن یک مکاتبه با موضوع خاص ارائه کرده بود که برایش بسیار راهشگا و اثرگذار آمده بود. دوست عزیز من می ترسید. از اینکه نکند وقتی تماس می گیرم و یا پیام می دهم، حضرات ناراحت شوند؟ نکند جوابم را به تندی بدهند؟ نکند پیگیری کنند و بعد از شناسایی من، مشکلات زیادتری برایم درست کنند؟ نکند بگویند معاون استاندار، معاون فرماندار، مدیرکل استانداری یا مسئول در جاهای مهمی هستند و شأنشان بالاست و نباید به آنها پیام می دادم یا زنگ می زدم؟ نکند لج کنند و برای اهالی آن منطقه مشکلات بیشتری درست کنند؟ نکند زخمی شوند و همان امکان محدودِ موجود را هم بردارند و ببرند؟ به او گفتم اولاً پاسخگویی مناسب به مردمی که به هر نحو مشکل دارند، وظیفه ی یک مسئول است و بیخود بکند مسئولی که در نظام جمهوری اسلامی، جواب سربالا همراه با پاس کاری های بیهوده به مردمی که حقشان را می طلبند، بدهد. ثانیاً مسئول وقتی مسئولیت می گیرد باید بداند که مجاری ارتباطی مناسب برای پاسخگویی به مشکلات مردم را قبل از نشستن خودش، روی میز وصندلی ریاستش ساماندهی کند. ثالثاً چرا ما مردم همیشه می ترسیم؟ در جلسات، در نشست ها، حتی در گروههای خانوادگی و دوستانه، همگی برای طرح یک موضوع انتقادی، اول به همدیگر نگاه می کنیم و با اشاره یا بی اشاره می گوییم: «اول تو بگو تا بعد من دنباله اش را بگیرم و مطلب را مطرح کنم.» ساز و کارهای فرهنگی و اجتماعیِ نظام آموزشی و تربیتی در کشور ما به ویژه در استانهایی که از منظر جامعه شناسی وروانشناختی و تاریخی، سالها در «اوج» و «متن» بوده اند و بعد از مدتی به «قعر» و «حاشیه» رفته اند، نوعی ترس ذاتی و درونی در ذهن های ما ایجاد کرده که منجر به عدم بیان مشکلات به صورت صریح، صحیح، شفاف و صادقانه شده است. ما می ترسیم، و این ترس، یکی از مهم ترین معضلات جامعه استانی و شهرستانی ماست که نه می گذارد مشکلات مطرح شوند، نه می گذارد مدیر غیرمتعهدی به دارِ مجازات کم کاری هایش آویخته شود، و نه اجازه می دهد فریاد حقِّ مطالبه گری از حلقوم مردم محروم این استان به جایی برسد. متأسفانه سالهاست به ما آموزش ترس داده اند، به ما آموخته ا ند که باید بترسیم و بهراسیم، اما واقعیت آن است که برای توسعه، برای گرفتن حق، برای طرح یک مطالبه، برای ارائه یک نقد کارشناسانه یا بیان مشکل یک منطقه، برای بازگرفتن یک امکان از دست رفته، برای تخطئه ی مدیریت های نامطلوب و برخوردهای غیرشایسته، باید محترمانه، منطقی، با صدایی بلند، از مجاری قانونی و عرفی، داد زد، فریاد کشید و از این داد زدن و فریاد کشیدن، هرگز نترسید. دیروز با دوست بزرگوارم تماس گرفتم. گفت چند روزی مهلت خواسته اند تا ماجرا را رفع و رجوع کنند. گفتم اگر کارت به جایی نرسید، استاندار، معاون وزیر، وزیر و شاید جایگاههای بالاتری هم مد نظرم هستند. گفت: دیگر نمی ترسم.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره 09304943831 ارسال بفرمایید)