هرم پور- شنبه شب ، هوا کمی خنک تر از شب های قبل بود (یا حداقل اینطور به نظر می رسید). گفتم بروم با یکی از دوستان قدمی بزنم و وضعیت تبلیغات و ستادهای انتخاباتی شهر را ببینم. او پیشنهاد کرد برویم مدرس. من گفتم برویم معلم. او می گفت مدرس و من می گفتم معلم. آخرش نشد که همدیگر را قانع کنیم. چون تضارب آرا گاهی به تضارب مشت و لگدها هم ختم می شود، علی القاعده هر دو به میل همدیگر تسلیم شدیم و به دل من، نیم ساعتی آن بالاهای معلم گشتیم و به دل او، نیم ساعتی این پایین های مدرس! نه آن بالاهای معلم به صحبت های همدیگر پیچیدیم و نه این پایین های مدرس، سر بحث های انتخاباتی، با هم گلاویز شدیم. آخرش من دیدم اینطور که نمی شود یک ساعت قدم بزنیم و محض مزه اش هم که شده، یک دعوا و مرافعه ی انتخاباتی نداشته باشیم. چون می دانستم که همه جا گفته امسال رأی نمی دهد، پرسیدم: آخرش نگفتی به چه کسی رأی می دهی؟ گفت: به هیچکس. به خودم. گفتم: آهان.چقدر خوب. حداقل رأی می دهی پس؟ گفت: تا چند روز قبل اصلاً. محال بود رأی بدهم. اما حالا چرا. حتماً رأی می دهم. گفتم: مرغی که روز نمی پرید شب پر شد! نه به آن شوری شور، نه به این بی نمکی.چی شد یکدفعه ای تصمیمت عوض شد؟ مادام بی بی سی اینطور صلاح دیدند یا مستر اینترنشال فارسی؟ گفت: ای بابا. شما هم که تا ما نقد و انتقادی از مسائل داخل کشور می کنیم، یک سر نخ پاچه ی ما را وصل می کنید به صدای آمریکا و بی بی سی فارسی، آن سرش را هم فوری جوش می دهید به اینترنشال و ایندیپندنت. نه آقا. من مناظره های انتخاباتی را دیدم، بروشورهای تبلیغاتی بعضی از نامزدهای انتخاباتی شورای شهر را هم خواندم، فضای مجازی را هم که مدام چک می کنم، دیدم چنگی به دل نمی زنند. گفتم:خب. اینطور که شما می گویی، راه رأی ندادن را حسابی برای خودت هموار کردی. گفت: اتفاقاً بر عکس. راه رأی ندادن برایم سد شد. آن هم چه سدی! گفتم: واقعا؟ نگاه عاقل اندر سفیهی به سر تا پای حقیر کرد و گفت: بله. چون دو تا جمله توی روزنامه ها می نویسی و چارتا قلمبه سلمبه بار مسؤولین می کنی، یک بار هوایی نشوی که خودت می فهمی و بس. ما هم تحلیل داریم، ما هم به اندازه خودمان و شاید بیشتر از تو یاد گرفته ایم و یاد داریم. گفتم: خب نگفتی حرفت را . گفت: آخرش نشستم فکر کردم. دیدم انگار این طور است که همگی نشسته ایم کنار دریا و یکی از دوستان صمیمی من آن وسط دارد غرق می شود. خود من شنا بلد نیستم.اما بین چند نفری هم که شنا بلدند مانده ام که چه کسی بهتر از همه شنا می داند و سریع تر می رسد و می تواند آن بنده خدا را نجات بدهد تا او را بفرستم داخل آب. یکی بنیه بدنی دارد، ولی نمی داند از کدام مسیر برود، یکی مسیر را بلد است، نفس شنا کردن و طی کردن این مسیر سخت را ندارد، یکی هر دو تا را دارد، اما از موج ها می ترسد، آن یکی هم مسیر را بلد است، هم نفسش را دارد، هم سر نترس دارد اما وقتی به دوستم برسد نمی داند که چطور او را بگیرد و بیاورد حتی شاید خودش هم با دوستم غرق شود. خلاصه در چنین شرایطی، اینکه من بنشینم و بگویم که چون آن یکی نفس ندارد، آن یکی راه را بلد نیست، آن یکی از موج می ترسد، آن یکی قوت و قدرت ندارد، آن یکی از لخت شدن کنار آب خجالت می کشد، آن یکی از من و دوستم خوشش نمی آید، زمان از دست می رود و آن بنده خدا یا غرق می شود یا از دید ما خارج می شود و کار به جای سخت کشیده می شود. بنابراین از بین همین چند نفر، یک نفر را که حداقل می تواند طنابی به دست دوستم برساند را انتخاب می کنم تا داغ به دل نشوم و فردا عذاب وجدان نگیرم که چرا به موقع کار درست را انجام ندادم. گفتم: عجب. خوب برای خودت صغری و کبری چیده ای ! گفت: اتفاقاً خوب گفتی. مثال است و کبری و صغرای مثالی. در مثل هم مناقشه نیست. گفتم: خب حالا انتخابت را هم انجام داده ای؟ گفت: شاید به ایده آل خودم نرسیدم اما از بین همین دوستان، بهترین ها را انتخاب می کنم. قطعاً بهترین ها، می توانند آینده بهتری برای کشور ما و برای شهر ما بسازند. گفتم: اصل انتخاب هم همین است. دلها هم دست خدا و بشارت های رحمانی اوست. خودش می فرماید: «بَشِّرُهُمْ رَبُّهُمْ بِرَحْمَهٍ مِنْهُ»(پروردگارشان به آنها به رحمتی از ناحیه خودش بشارتشان می‌دهد). هردو افتادیم به مسیری که دخترها و پسرهای جوان کنار خیابان عکس های نامزدهای مورد حمایتشان را گرفته بودند. گفتم: فکر می کنی امسال چه کسی پیروز می شود. نگاهی کرد و گفت: قطعاً مردم.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره 09304943831 ارسال بفرمایید)