هرم پور- می گویند برای اینکه اثرگذاری مزیت های حضور یک چیز را بتوانی به مخاطبت منتقل کنی، خوب تر آن است که ضررهای عدم حضور آن چیز را برایش یکی یکی بشماری و یادآوری کنی. انتخابات، چیزی جدای از این مقوله نیست، جز اینکه به دلیل بُعد حماسی، ارزشی، دینی، تکلیف محور، وجدانی، تعهدی و ملی که دارد، خیلی خیلی می تواند مهم تر، اثرگذارتر و سرنوشت سازتر باشد. لطفاً روی این واژه ی آخر یعنی واژه «سرنوشت»، تأمل بیشتری بفرمایید. یکی دو هفته قبل در جمع دوستان عزیزتر از جانم در رسانه های استان، به این نکته تأکید کردم که یکی از دلایل کمتر توسعه یافتگی خراسان جنوبی، همین انتخاب های ماست، یعنی یا انتخاب های نادرست ما، یا انتخاب نکردن های درست ما. واقعیت آن است که اگر در طول زندگی، آنجا که باید حضور داشته باشیم، نباشیم، جای خالی ما را انتخاب های دیگران، تصمیم های دیگران و خلاصه، هرکس یا هرچیز دیگری پُر می کنند. شک نکنید. و اگر حضور داشتیم، اما تصمیم های درستی نگرفتیم و و انتخاب های مناسبی نداشتیم، عذاب وجدان ابدی دست از سر ما بر نخواهد داشت. حالا فرض کنید در صحنه یک تصمیم درست، حضور نداشته باشیم، یا بر سر یک دوراهی مهم که سرنوشت ما را حداقل برای چندین و چند سال بعد مشخص می کند، به دلیل ناآگاهی یا حتی کم آگاهی، تصمیم نادرستی بگیریم. چه اتفاقی می افتد؟ پاسخ این سؤال سه نکته مهم است: گاهی تصمیم ها غیر قابل برگشتند، گاهی پیامدهای خوب و خراب انتخاب هایمان را برای چند سال باید تحمل کنیم و گاهی هم می توانیم به سرعت، انتخابی را با انتخابی دیگر عوض کنیم و تصمیم جدید بگیریم. اما حتماً شما بهتر از من می دانید که روزگار، معمولاً چندباری بیشتر به ما قدرت انتخاب و انداختنِ «تاس» سرنوشت را نداده است، بنابراین باید حواسمان باشد که بعد از چندبار انتخاب نادرست، سنت زندگی اینگونه رقم می خورد که شانس ها برای انتخاب های جدید و مناسب تر، به صفر می رسند، تا جایی که لیاقت انتخاب های درست را از دست می دهیم و روسیاهی ابدی در پیشگاه تاریخ برایمان باقی می ماند. پس باید در صحنه ی انتخاب های زندگی مان، حضور داشته باشیم، قاطعانه و پرانرژی و البته با علم و آگاهی. شک نکنید اگر در صحنه های انتخاب زندگی، حضور نداشته باشیم، یا افراد دیگری برایمان انتخاب می کنند و باید ناگزیز پیامدهای این انتخاب و تصمیم های بعدیشان را کاملاً متواضعانه و قانونمند بپذیریم، و یا هم اینکه باید خطاها و اشتباه ها و ناراستی های تصمیم های آنان را تحمل کنیم، مدام غُصه بخوریم و هر روز، خودمان را بابت عدم حضور در صحنه ای که می توانست به تعیین و تغییر سرنوشت ما منجر شود، بازخواست کنیم. می دانم که از مشکلات جامعه سخت دلگیر و سرخورده هستید، می دانم که در تمام این سالها، عملکرد بعضی مسؤولین بی درد و بعضی مدیران بی کفایت و بعضی سردمداران دولتی و غیردولتی غیرمتعهد، آثارش را در تورم های چند صد درصدی و مشکلات بیکاری و رنج بالارفتن آسیب های اجتماعی و مشکل ازدواج جوانان و اجاره های وحشتناک خانه ها و دهها مشکل دیگر، نشان داده و حال خیلی هایتان از شعارهای رنگ و لعاب داری که این روزها به بهانه انتخابات می دهند، به هم می خورد. اما نظام، برای هر نفر از ما، یک حق، یک انتخاب، یک برگه، یک رأی، یک دکمه برای برگزیدن مسیر آینده قرار داده است. من هنوز هم علیرغم تمام مشکلات، به آینده امیدوارم، مخصوصاً به حضور آن آدم هایی که در انتخابات ریاست جمهوری می توانند واقعاً بالا بیایند و مشکلات را در بعضی از حوزه ها، نه اینکه به صفر برسانند، بلکه خیلی خیلی کمترش کنند، یا در شورای شهر، به حضور انسان های فرهیخته ای امیدوارم که بیایند و از بین خود ما، درد کشیده و مشکلات شهر را چشیده باشند و خالصانه، بدون غرور و شعار، چند کار خوب و جانانه و قشنگ انجام بدهند و مردم را راضی کنند و با دعای خیر مردم، بروند. رهبری روز چهاردهم خرداد در سخنرانی مهمشان تأکید کردند که: « اگر نابسامانی، ناکارآمدی و ضعف در مدیریت‌ها وجود دارد، باید آن را با انتخاب درست و خوب و روی کارآوردن مدیریت مردمی و اسلامی جبران کرد نه با شرکت نکردن در انتخابات.» من به شخصه حیفم می آید از این یک حق رأیی که دارم به راحتی بگذرم، حداقل به عنوان یک فریاد بلند برای اینکه اعلام کنم؛ «هستم»، «زندگی می کنم»، «حضور دارم» و «باید من را هم در این کشور ببینید»، به این حقم احترام می گذارم. پس بیایید همه کنار هم باشیم، حضور داشته باشیم و یک انتخاب جانانه انجام بدهیم و اگر قرار است به بعضی از مشکلات اعتراض کنیم، با همین یک برگه رأی، فریادهای قانونمند و مؤدبانه و اثربخشمان را از حنجره ی صندوق های رأی بیرون بریزیم.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره 09304943831 ارسال بفرمایید)