هرم پور- یکی گفت: روز قبل از عید، یکدفعه ای مثل مور و ملخ ریختند داخل خانه. تا به خودم آمدم دیدم یک دو جین خانواده تمام اسباب و اثاثم را به هم ریخته اند و آمده اند تا سیزده عید میهمانم باشند. خداییش خوب هم نبود آنها را برگردانیم. ناسلامتی بزرگ فامیلیم! آن یکی گفت: دل بچه ها  و اهل و عیالِ خانه گرفته بود. یک سال شده از سر کوچه آن طرف تر نرفته اند! رفتیم با دوستان یکی دو روزی تا همین شهرهای اطراف، دوری بزنیم و دلی از عزای این یکسال بیرون نرفتنمان در بیاوریم. یکی دیگر گفت: تعارف، آمد و نیامد دارد. از مشهد چند بار زنگ زدند بیایید اینجا، راهها باز شده، گفتیم نه. یکی دوتا از اقوام از تهران تماس گرفتند که حداقل یکی دو روزی بیایید اینجا، یک حال و هوایی عوض کنید و بعدش هم یک سر به شمال می رویم و خانه ای کرایه می کنیم و یکی دوشب می مانیم و از مسیر جنگل گلستان  بر می گردیم همگی بیرجند. دلمان پرکشید، جسممان حریفِ دلمان نشد، همگی رفتیم. آن یکی گفت: از لرستان میهمان داشتیم. عروسمان لُر است، گل پسرم هم باجناق تبریزی اش را  با خودش برای اولین بار  آورد تا بیرجند را ببیند. نمی دانید که چه آدم های خوبی بودند. رفتیم همه ی اقوام و فامیل را هم بهشان نشان دادیم و معرفی کردیم. جای شما خالی، خیلی خیلی خوش گذشت. تازه دیروز برگشتند که سر کارشان برسند. یکی آن طرف تر گفت: سیزده عید شد. هر کار کردیم دیدیم نمی شود خانه بمانیم. تازه اگر دل خودمان را راضی می کردیم، با دل این طفلک بچه ها چکار کنیم؟ دوست داشتند بیرون باشند، بالا و پایینی بپرند. یک داد و بیدادی بکشند. یک سال شده مدرسه ها تعطیلند و این ها پر از انرژی،  داخل خانه ها محبوس. آن یکی گفت: رفتیم تا روستایمان. آن یکی گفت: رفتیم تا شهرِ عروس و دامادمان. آن یکی گفت: رفتیم دیدن پدر و مادرمان. آن یکی گفت: آمدیم برای دیدن ابوی و والده عزیزمان. آن یکی گفت: چند ماه شده  راهها را بسته اند، نتوانسته بودم سر قبر عزیزانم بیایم، از تهران آمده ام. آن یکی گفت: از شمال آمده ام. آن یکی از شیراز آمده، آن یکی خودش و خانواده اش به سیستان و بلوچستان رفته اند، آن یکی تا اهواز رفته و برگشته و این یکی قرار بوده تا کیش و قشم و بندرعباس هم برود، آن یکی به حساب خودش فقط چند روزی روستا رفته و دید و بازدید کرده، این یکی هم می گوید که دلش برای یک زیارت مشهد تنگ شده و می گوید اگر ده میلیون تومان هم جریمه می کردند، باید به پابوسی آقا می رفتم! آن یکی، این یکی را متهم می کند و این یکی، آن یکی را عامل اصلی می داند. هیچ کس نیست این وسط به دادِ دل پرستارها و دکترها و مسؤولین بیمارستان ها و مدیران مراکز بهداشتی و درمانی برسد. افعی خطرناک کرونا، دوباره خمیازه ای کشیده و دندان زهرآگینش را به مردم خراسان جنوبی، نشان داده است. بی خیالی ها به اضافه ی بی مسؤولیتی ها و بی تعهدی های برخی از شهروندان با سهل انگاری و تسامح خواسته یا ناخواسته مسؤولین محترمی که قطعاً چنین روزهایی را پیش بینی می کردند و می دانستند شرایط مردم به گونه ای است که با خواهش و التماس نمی شود آنها را از سفر  و دور هم نشینی منع کرد، جمع شده اند و اضافه بار سنگین این حاصل جمع را، سخت و محکم روی دوش کادر درمان گذاشته اند. پیش بینی ها،  سخت ناگوارند. می گویند: یکی از سخت ترین و یحتمل، مرگ آورترین پیک های کرونا  پیش روی ماست. شاید اگر می دانستیم که با هر عید دیدنی، با دست خودمان عیدانه های کرونایی به همدیگر هدیه داده ایم، هیچوقت دورهمی ها را گرم نمی کردیم و بی خیالی ها را سخت به آغوش نمی کشیدیم. کرونا، این بار محکم تر از قبل در را می زند، می بینم که این روزها لگد هم می زند  و می شنوم که جسور شده و بعضی جاها داد و هوار هم راه انداخته،  و عنقریب، دشنه و شمشیر به دست، سر از تن سلامتی بعضی هایمان جدا  هم خواهد کرد. دیگر دیر شده که بگویم بیایید رعایت کنیم و به داد هم برسیم. شاید بهتر آن باشد که بگویم بیایید برای صبوری کادر درمان، همگی دست به دعا برداریم. کرونای هزار و چهارصدی، کرونای عجیبیست. عجیب تر از آنچه تصورش را می کنیم. انگار  قرار است تا دمار از روزگارمان در نیاورد، دست از سرمان بر ندارد. واعجبا که با این عجیبِ نامروت، دوستی هم می کنیم! دعا کنید این بار به خیر بگذرد.

(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره 09304943831 ارسال بفرمایید)