هرم پور

فردا سالروز ولادت بزرگ ترین و ناب ترین خلق هستی، حضرت محمد مصطفی سلام ا… علیه است. نمی دانم شمایی که این جملات را می خوانید در چه سطحی از تحصیلات قرار دارید و میزان علاقه و شناخت و پایبندی تان نسبت به مسائل مذهبی و دینی چقدر است. نمی دانم چقدر بعضی از بدیهیات دینی را قبول دارید و چقدر با آنچه به مدد برخی خرافه ها به آن وصل شده، مخالفید. این را هم نمی دانم که در این سالها، که هم مشکلات اقتصادی زیاد شده و هم فضای مجازی هر ثانیه اقدام به طرح شبهه ای یا موضوعی می کند، و هم متأسفانه دستگاههای متولی نتوانسته اند همپا و همراستا با این شبهه ها به یک «عملیات نجات» منسجم دست بزنند، چقدر از دین داریتان کم شده یا چقدر به آن اضافه شده است؟ این را هم نمی دانم که اگر فرزند دارید، چه راهبرد و استراتژی را برای تربیت دینی و مذهبی فرزندانتان در پیش گرفته اید؟ اینکه آیا تصمیم گرفته اید او را فردی مذهبی تربیت کنید؟ یا نه، همه چیز را به انتخاب خودش و تربیت جامعه واگذار کرده اید؟ و شاید هم به شدت او را از هرگونه گرایش دینی و مذهبی برحذر داشته اید؟ واقعاً در این خصوص نه چیزی می دانم و نه حق و اجازه دخالت در این مقوله مهم زندگی شما را دارم.روایت زیبایی از پیامبر اکرم (ص) می خواندم که روزی پیامبر با دیدن تعدادی از کودکان فرمود: «وای بر فرزندان آخرالزمان از روش ناپسند پدرانشان!» گفتند: یا رسول اللّه، از پدران مشرک شان؟ فرمود: «نه! از پدران مسلمانشان که چیزی از احکام دین را به آنان نمی‌آموزند و اگر فرزندان بخواهند خود درصدد آموزش مسائل دینی برآیند، آنان را از این کار بازمی دارند و تنها به این دل خوشند که فرزندانشان بهره ناچیزی از دنیا به دست آورند. من از این قبیل پدران بیزارم و آنان نیز از من بیزارند». این یکی دو روز که در هفته وحدت قرار داشتیم، با خودم خیلی فکر می کردم. بیشتر هم ذهنم به این سمت و سو می رفت که همه ی آنچه ما از وحدت آموخته ایم و به ما آموخته اند، وحدت در دیدگاههای مذهبی بوده، اما مگر حضرت سیدالمرسلین که پیامبر رحمت و برکت بود، برگزیده ی جامع الاطرافی نبود که همه خصلت های نیک را داشت و در همه ی فرازهای مهمی زندگی مثل سیاست، مثل فرهنگ، مثل اجتماع و حتی مثل اقتصاد، در اوج قرار داشت و به عنوان یک الگو، همیشه ماندگار شد؟ واقعاً چرا اینقدر محدود نگر باشیم و این جامع الاطرافی را در هاله ی شومی از تنگ نظری های خودمان خفه کنیم و نتوانیم وحدت و همگرایی های قومی و مذهبی و فرهنگی و سیاسی و اجتماعی و اقتصادی و اجتماعی را که علیرغم همه رنگارنگی و تنوعش، زمینه ساز توسعه در هر جامعه ای است را به منصه ظهور برسانیم؟ چرا نتوانسته ایم فرزندنمان را هم با تربیت وحدت محور تحویل جامعه بدهیم؟ کجای کارمان اشکال داشته؟ شعار زده شده ایم یا راه را بلد نبوده ایم؟ چه کسی گفته وحدتی که مد نظر بزرگان ما بوده، فقط در حوزه ی مذهبی کارآمدی داشته و دارد؟ مگر تاکنون جز این بوده که مثلاً در استانی مثل خراسان جنوبی، شیعیان و اهل سنت، دوستانه و برادرانه، حتی گاهی عاشقانه و مهربانانه، در کنار هم زندگی کرده اند و بدون کوچک ترین تنشی و بدور از جزئی ترین اختلافی، آرام و بی دغدغه، روزگار گذرانده اند؟ بارها گفته ام و اینجا هم می گویم که خیانت بارترین جفایی که از سوی بعضی بی سوادان جاهل در حق هفته وحدت صورت می گیرد، محصور کردن این هفته در ابعاد قومی و مذهبی آن است. آنچه اینک و در این برهه تاریخی از سرگذشت استان و آنچه در پیش رو دارد، برای ما و برای مردم و برای آینده استان مهم است، توجه به ابعاد مهم وحدت در حوزه های سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و حتی تربیتی آن است. یکی از اضلاع مهم مثلث عقب ماندگی خراسان جنوبی در سالهای گذشته، تشتت در نظرها و راهکارها، تشتت در تصمیم ها و تشتت در برنامه ریزی ها و اجراها بوده است. سرچشمه ی اکثر این تشتت ها هم فقدان نگاه وحدت آفرین، فقدان انگیزه و همت برای منسجم و جمع کردن این دیدگاهها در کنار هم، و فقدان یک اراده ی واقعی برای جمع کردن و انسجام بخشی به این نظرها و نظریه ها بوده است. همه ی اینها هم بر می گردد به تربیت ما که تربیت «وحدت گریز» است، نه «وحدت گرا». دوباره بر می گردم به سطرهای اول این سرمقاله. آنجا گفتم نمی دانم و به من ربطی هم ندارد که فرزندانتان را در حوزه دین، چگونه تربیت می کنید. اما می خواهم این درخواست و خواهش را از شما داشته باشم که فرزندانتان را در حوزه ی دین، عمیق، با درایت، با سعه صدر و بدور از تعصب های گنگ و بی مایه، با قدرت تحمل و پذیرش بالا، با توانایی و سواد تحلیل، و با اراده ای واقعی برای پذیرش هر دیدگاه و نقد محترمانه آن و یا با جرأت پذیرش هرچه حق است ولو به مذاق وگرایشش خوش نیاید، و با آمادگی برای ورود به جهان فردا که جهان رنگارنگی های بیکران است، و با تربیتی «وحدت گرا» تربیت کنید. این تربیت، وحدت آفرین است، این تربیت، محمدی است، و این تربیت، آینده زندگی، آینده اجتماع، و آینده سرنوشت ما را تعیین می کند، این تربیت توسعه آفرین است، اینگونه تربیتی است که همه را به داشتن تحمل بالا برای شنیدن دیدگاههای مختلف تشویق می کند و جوانه های پیشرفت را از دل آن نمایان می سازد. ما این روزها به ویژه در استانی با شرایط خاص مثل خراسان جنوبی، به تربیت های وحدت گرا و وحدت آفرین هم نیاز داریم، و لو اینکه چنین تربیتی، در بوسه های پدران و مادران ما بر گونه های فرزندانشان نهفته باشد.حتماً شنیده اید، اما در آستانه ولادت پیامبر، دوباره با هم بشنویم و لذت ببریم از اینکه روزی پیامبر‌خدا با یارانش نشسته بودند که حسن و حسین (علیهم‌السّلام) در حالی که خردسال بودند، به سوی ایشان رفته و از سر و دوششان بالا می‌رفتند، رسول‌خدا گاهی آنان را می‌گرفت و می‌بوسید. یکی از هم‌نشینان ایشان به رسول‌خدا(ص)گفت:« به یاد ندارم هیچ گاه فرزندی را گرفته و بوسیده باشم». پیامبرخدا به آن مرد فرمود: «اگر خداوند مهربانی را از قلب تو گرفته من با تو چه کنم؟ کسی که به کودکان ما مهر نورزد و بزرگان ما را گرامی‌ ندارد از ما نیست.» در آستانه ی این ولادت بزرگ، بیایید یک تصمیم مهم بگیریم. بیایید تصمیم بگیریم از شعارزدگی فاصله بگیریم و بیشتر از قبل، عمل گرا شویم. پیشاپیش، ولادت نور، ولادت ابوالأرامل(پدر یتیمان و فقیران و مستضعفان) و أجود المستمطرین(باران جود و کرم)، مبارکتان.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره 09304943831 ارسال بفرمایید)