هرم پور
آمار مبتلایان به کرونا به شدت در حال افزایش است. خیلی از ما که تا چندی پیش از شنیدن ابتلای فردی به کرونا در شهرهای استان خراسان جنوبی تعجب می کردیم، این روزها یا خودمان جزو مبتلایان هستیم، یا مبتلا شده ایم و بهبود پیدا کرده ایم، و یا هم حداقل چند نفر از دوستان، آشنایان و خویشاوندانمان را می شناسیم که به این بیماری مبتلا شده اند. از این میان، عده ی کمی فوت کرده اند و عده ی بسیار بیشتری با علامت های مختلف، خوشبختانه کسالتشان رفع شده و بهبود یافته اند. می خواهم چند خطی از یک بی سلیقگی، بی تدبیری و شاید یک بی فرهنگی محض صحبت کنم که در افزایش آمار کرونا و آسیب ها و حواشی آن به شدت اثر گذار بوده است. شما هم مثل من احتمالاً احساس می کنید که بعضی از دوستان، اقوام یا همکاران محل کارتان در صورت ابتلا به کرونا به هر نحو در تلاشند آن را پنهان کنند و یا تلاش می کنند «راز بزرگ» ابتلایشان در پستوهای محرمانگیِ گفته ها و شنیده ها بماند و جایی مطرح نشود. چرا؟ چون همه ی ما و به ویژه طیفی از مسؤولین و مدیران، با صحبت ها، نیش و کنایه ها، رفتارهای خارج از عرف و ابلاغیه ها و دستورالعمل هایمان، متأسفانه در این ماهها به صورتی با کرونا و مبتلایانش برخورد کرده ایم که انگار فرد مبتلا، خدای ناکرده به جزام مبتلا شده، یا بیماری مُسری لاعلاجی گرفته، یا معتاد شده یا حتی آلوده به ایدز شده، یا جنایت بزرگ و غیرقابل بخششی انجام داده، یا سرقت کرده و یا هم به حریم کسی دست درازی کرده است! فکر می کنید چه اتفاقی می افتد؟ باور کنید نیمی از مبتلایان به کرونا از بروز بیماریشان در جامعه و بین اطرافیان واهمه می کنند و بالقوه، ناقلان پنهان این ویروس می شوند. به همین سادگی. این روزها از نحوه برخورد جامعه با کرونا خیلی تعجب می کنم و احساس می کنم متولیان و مسؤولان در کنار اینکه برای درمان کرونا و مباحث پیشگیری از آن باید تلاش کنند، بخشی بیشتری از همتشان را هم باید روی بی اثرکردن تبلیغات منفی در زمینه ابتلا و مبتلایان به کرونا بگذارند! جامعه (یعنی همگی ما) باید بپذیریم که ابتلا به کرونا جرم نیست. فرد مبتلا به کرونا هم خطایی نکرده که با چشم های از حدقه بیرون آمدن او را نگاه کنیم و تا مدت ها پشت سرش حرف بزنیم، احیاناً از خطر حضورش به عنوان یک «مینِ» عمل نکرده ی در حال انفجار صحبت کنیم و به محض متوجه شدن از موضوع ابتلایش، همه جای عالم جار و جنجال بزنیم که «آهای! آهوی! مواظب باشید که یک کرونایی در اطراف شماست!!» یک اتفاق کاملاً طبیعی ولی غیرعادی در حال وقوع در جامعه است. فراز و فرود و موج دارد، اما نهایتاً تمام می شود. درصد بالایی از جامعه کرونا گرفته اند، با این موج های سهمگین و ماشاءا… و هزاران ماشاءا… دغدغه ی خاطری که در جامعه می بینیم و برای همه ی دنیا الگو و نمونه و زبانزد شده است(!!)، ما هم شاید طی همین روزها مبتلا بشویم. ابتلا گاهی به دلیل یک سهل انگاری ساده و عدم رعایت موازین بهداشتی در حداقل ها و حداکثرهاست، و گاهی واقعاً بدون هیچ سهل انگاری، صرفاً به خاطر یک حضور گریزناپذیر در یک جلسه، یک مأموریت اداری حتمی، یک مسافرت از سر ناچاری و یا حتی یک حضور فوری و گریز ناپذیر در یک محیط بیمارستانی ایجاد می شود. به صورت کاملاً شفاف می بینم که بیماران عزیز مبتلا به کرونا و اطرافیانشان، این روزها، از یک سو به شدت نگران وضعیت جسمی و فیزیکی خودشان و بیمارانشان هستند و از سوی دیگر، و بیش از آن، دغدغه ی روحی و روانی برخورد جامعه با امروز و فردای حضورشان در بین مردم را دارند. چندی قبل رییس بخش بهداشت روان در سازمان جهانی بهداشت اعلام کرد: «اکنون و پس از گذشت چندین ماه، شمار زیادی از جمعیت دنیا تحت فشار مسائل روانی هستند. نگرانی افراد از ابتلا به این بیماری و مرگ بر اثر آن، ابتلای نزدیکان به کرونا و از دست دادن آنها و فشارهای اقتصادی ناشی از تعطیلی اماکن کسب و کار از دلایل اصلی احساس فشار روانی هستند.» دبیر کل سازمان ملل هم گفته بود:«حتی زمانی که این پاندمی تحت کنترل درمی‌آید، غم، نگرانی و افسردگی همچنان افراد و جوامع را تحت تاثیر قرار خواهد داد.» گاهی از خودم می پرسم ما که مدعی فرهنگ و توسعه هستیم، چرا اینقدر بی تدبیریم؟ چرا گاهی اینقدر زبانه های بی فرهنگی در بعضی از ما شعله می کشد؟ چرا اینقدر به همه چیز و همه کس جز خودمان گیر می دهیم؟ چرا در کنار مواظبت از ابتلای به کرونای جسمی، از ابتلا به کرونای روحی و روانی واهمه نداریم؟ چرا گاهی اینقدر بی خیال و بی تفاوت از مسائل مهم جامعه عبور می کنیم؟ چرا اینقدر اهل اذیت و آزار روحی و روانی همدیگر شده ایم؟ واقعاً چرا؟؟
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره 09304943831 ارسال بفرمایید)
