رجب زاده

کرونا درد های بسیاری را در حوزه های مختلف به جان جامعه انداخته ، از حوزه اقتصاد و بهداشت گرفته تا اجتماع و فرهنگ. زخم های کاری اش روی دیگری را از برخی در سازمان های اجتماعی پدیدار کرده است.چهره هایی طلبکارووظیفه گریز که گویی برای انجام کاری که در شرح فعالیت های شان تعریف شده وبرایش حقوق ماهانه دریافت می کنند، از مردم طلبکارند. طوری پاسخ ارباب رجوع را می دهند گویی لطف کرده اند و به محل کار تشریف فرما شده اند.اعتراض هم که می کنی، پای کرونا را وسط می کشند، بیشتر که اعتراض می کنی، جمله شومی را بر زبان می رانند که این روزها خیلی جاها شنیده می شود وبه اصطلاح باب شده است.؛ « همینی که هست » همان جمله ای است که کرونا با خود آورده ، درک و صبر ادمی در برابر مشکلات حدی دارد و وقتی اتفاقات از آن حد میگذردو
نمی تواند چاره ای بیابد، سر می شود، دلمرده و بی انگیزه واین همان وضعیتی است که خیلی ها با زیرکی چموشانه ای از آن بهره می برند و با فرار از مسئولیت هایشان ماجرا را چنان به نفع خود تغییر می دهند که دیگران به ستوه می آیندو این روزها البته کاری هم نمی توانند انجام دهند. جامعه زخم خورده از کرونا این روزها با چنین فاجعه ای هم مواجه است. نبود مسئولیت پذیری در اجرای کارهای مهم و روزمره در برخی سازمان ها و حواله دادن تحقق برخی امور به دوران بعد از کرونا ، اتفاق متناقضی است که مردم را به شدت نگران کرده است. از سویی مسئولان از زندگی هوشمندانه و آموختن روش ها زیستن با کرونا می گویند و از سویی در سازمان های متبوع شان زمام امور چنان بر دست کرونا ست که کارها با حرکتی کند، بی توجه به اضطرار و اصرار یک ارباب رجوع ادامه می یابد و گاه حتی ماه ها به طول می انجامد. بهانه تاخیر در اجرای بسیاری از طرح پروژه ها هم بر گردن کویید 19 می افتد و طوری عنوان می شود که گویی عواملی چون نبود مسئولیت پذیری لازم در قبال مطالبات اجتماع و نیاز های مردم هیچ دخلی در برزو چینن تاخیرها و کندی هایی ندارد. سوء استفاده از ویروس کشنده، هرروز با عواقب جبران ناپذری تری در سطح جامعه در حال شیوع است. نفوذ کرونا به لایه های مسئولیت پذیری اجتماعی وسر برآوردن گونه ای خاص ازبشردر این شرایط، زندگی را نارارام و سخت کرده است. تعداد آدم هایی که دغدغه ای برای دیگران و نیازهایشان ندارند و رسیدن به آنچه خود می خواهند با هر وسیله ای برایشان توجیه پذیر است، بیشتر و بیشتر می شود. چون زخم خورده ها ازاین گونه جدید بشری بیشتر می شوند، هر که زخمی از این گونه می خورد برای دفاع از خود به یکی چون او تبدیل می شود. هراس بر جان می افتد از تصور روزی که کرونا جملگی انسانیت را مسموم کند.به هوش باشیم.