بهروزی فر – یک از تلخ ترین اخبار چند روز گذشته، خبر کشته شدن دانشجوی عزیز امیرمحمد خالقی بود،خبر ناگواری که از هر زاویه که به آن می نگری، پرده از واقعیت هایی برمی دارد که هر کدام به سهم خود، آزاردهنده و درد آور است. اولین مورد؛ بحث حضور یک روستازاده در یکی از باصطلاح تاپ ترین و بهترین دانشگاه های کشور است، دانشگاهی که همه می دانیم برای پذیرش در آن، رتبه کنکور حرف اول را می زند و دانشجویانی می توانند دانشگاه تهران را برای تحصیل انتخاب کنند که از سد کنکور با رتبه عالی گذشته باشند، لذا امیرمحمد متولد شده در یکی از روستاهای شهرستان کمتربرخوردار درمیان که قطعا” به کلاس تقویتی و معلم خصوصی، دسترسی نداشته و توانسته به این محیط پا بگذارد، بدون تردید یک نخبه بوده است.مورد دوم‌؛ دردی است تکراری! آن هم اینکه تا اتفاق تلخی رخ ندهد و آب به پر و پای برخی مدیران نیفتد، رفع یا اصلاح نقطه های کور را جدی نمی گیرند، شاهد مثالش را در همین استان خودمان هم داریم. ماجرای کشته شدن آن دختر دانشجو هنگام خروج از دانشگاه بیرجند، همان زمان که درب خروجی از سمت جاده بیرجند- زاهدان بود و همین اتفاق تغییر در مسیر آمد و شد دانشجویان را سبب شد، یا همین حادثه معدنجو که همه را به نظارت بیشتر و اصلاح نواقص در معادن کشور واداشت، یا بلوار پیامبر اعظم(ص) که با این تدابیر اخیر، شرایطش بهتر از گذشته شده، یا ….مورد سوم؛ حکایت سارقین است که همیشه مترصد فرصت های خوبند و با استفاده از کوچکترین غفلت ما کامروا می شوند، سارقین و زورگیرانی که به گواه آمار در برخی مناطق ، تعدادشان در زندان ها، از معتادان نیز بیشتر شده و تحلیل ها هم حکایت از این دارند که با این شرایط سخت اقتصادی و البته خیزابه اعتیادی که خیلی ها را به دام انداخته، احتمال افزایش این آمار قریب به یقین و محتمل است.مورد چهارم؛ نقل قول های ناگواری است که از ماجرای سرقت کوی دانشگاه تهران می شود، حادثه ای که به همان شیوه مرسوم زورگیران اتفاق افتاده، دو سارق سوار بر موتورسیکلت، دانشجویی را که با کوله پشتی در حال گذر از معبری تاریک است، انتخاب می‌کنند و برای قاپیدن کیفش به او نزدیک می شوند، واکنش امیرمحمد و تلاشش برای اینکه کوله را نجات دهد، سارقان بی وجدان و طماع را به خشونت وامی دارد، ضربه های چاقو، ریه و قلب امیرمحمد را مجروح می کند، تا اینجای ماجرا که حکایتی تقریباً تکراری بوده و در این مدل اعمال مجرمانه، مسبوق به سابقه است، اما آنچه به عنوان یک حقیقت ناگوار باید از آن یاد شود، حرف های نهفته در فیلم دوربین های مدار بسته است که نشان می دهد، دانشجوی زخمی خودش را از کوچه به خیابان می‌رساند تا درخواست کمک کند، اما خودروها و شهروندان، بی‌تفاوت از کنارش عبور می‌ کنند و تلاش او بی نتیجه می ماند و نقش بر زمین می‌شود.دیدن این صحنه، آن هم در شرایطی که مردم ایران زمین را به رأفت و مهربانی می شناسند، سخت،تلخ و غیرقابل باور است، و صد البته اینکه مردم از کنار یک جوان زخمی با بی تفاوتی رد می شوند، نتیجه تجربه های قبلی است و قطع به یقین نتایج بدتری به همراه دارد.مرد زخمی، می تواند یک طعمه باشد برای زورگیری! یا ماحصل یک دعوا و درگیری که اگر با چشمان باز و زبان گویا به مراکز درمانی منتقل شود که فرد ناجی، شانس آورده، درغیر اینصورت باید به دنبال شاهدانی باشد که اثبات کنند، او در این حال وخیم فردی که به بیمارستان آورده، نقشی ندارد، و فقط یک کمک کننده است! یا … و شاید هم دلیل این بی تفاوتی، کمرنگ شدن روحیه امدادرسانی به آسیب دیدگان در مردم است ، آن هم به جهت مشغله های فردیِ ناشی از فشار های اقتصادی و … که اصلا” شایسته نیست. (لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۱۵۷۲۴۸۲۸۹ اعلام یا ارسال بفرمایید)