بهروزی فر – بعید است به مشهد مقدس سفر کرده باشید اما از کنار پارک کوهسنگی نگذشته یا برای تفریح و گذران وقت به این تفرجگاه بسیار زیبا بر فراز کوه نرفته باشید. کوهسنگی نام خیابان و بوستانی در درون شهر مشهد است، در حقیقت دومین مجموعه تفریحی بعد از بوستان ملت که با ۲۰۰ هزار هکتار وسعت و در ارتفاع حدود ۱۲۰۰ متری همه روزه عده زیادی از شهروندان مشهدی و مسافران و گردشگران را میزبانی می کند و به جهت استقبال مردم از این تفرجگاه، کوهسنگی بعد از حرم امام رضا(ع) و آرامگاه فردوسی، سومین منطقه گردشگری محبوب و پربازدید شناخته شده است.کوهسنگی از اول به همین شکل نبود، در تاریخچه این پارک قید شده است که؛ “این مکان تا سال ۱۳۱۰ هجری شمسی با همان ساختار طبیعی به عنوان منطقه ییلاقی با جاذبه‌های طبیعی، یک اقامتگاه سیاحتی بود، از آن سال به بعد و با عنایت به استقبال مردم از این فضا، اجرای امکانات سیاحتی در آن در دستور کار حوزه های متولی قرار گرفت، تا آنجا که آلمان ها ساختمانی دو طبقه در آن احداث کرده و با جدول‌کشی خیابان‌ ها و نرده‌کشی و گل‌کاری، زیبایی بصری پارک را دوچندان کردند و بعدها شهردار وقت میلان هم تعدادی مجسمه شیر سنگی و انسان برای نصب در این پارک زیبا به شهردار مشهد هدیه کرد”. با گسترش شهر مشهد، کوهسنگی در سال ۱۳۴۰ هجری شمسی، از راه یک خیابان وسیع و عریض و مشجر، موسوم به خیابان کوهسنگی، به بدنه اصلی شهر مشهد متصل شد و تغییر و تحولات به فراخور شرایط و طی سال ها همچنان ادامه یافت تا اینکه رسید به الان و موقعیتی جذاب و دیدنی و حَظ بُردنی از بهترین پارک های مشهد که همان طور که اشاره شد، مورد استقبال مردم است. کوهسنگی مشهد، یک تفرجگاه خاص است و براساس موقعیت جغرافیایی و توپوگرافی، نمونه اش را ما هم در مرکز استان داریم، اما….!! پارک مغفول مانده صیاد شیرازی در یکی از بهترین نقاط جغرافیایی شهر بیرجند، مصداق همان کوهسنگی مشهد است که البته شاید بگویید؛ “میان ماه من تا ماه گردون، تفاوت از زمین تا آسمان است”! اما در یک قیاس واقعی، اگر مع الفارق و بی ربط خوانده نشود، پارک صیاد شیرازی با کوهسنگی شدن، تنها به اندازه یک عزم مدیریتی کار دارد. پارک صیاد شیرازی در شرایط فعلی تپه ای نازیبا و بدون هیچ چشم انداز در ورودی شهر است و از قضا در مسیری واقع شده که محل گذر مهمانان خاص و ویژه، و گردشگران و مسافران زیادی است و با ترکیب فعلی، زیبایی بصری این پاکیزه ترین شهر ایران را زیر سؤال برده است. پارک صیاد شیرازی، بدون تردید یک فرصت مغتنم است، موقعیت مکانی آن بر بلندای کوهی سهل الصعود، در جوار بوستان آزادی، در نزدیکی سه هتل بزرگ شهر- با احتساب هتل کویر، البته اگر گره بختش در وزارت تعاون و با وعده‌های وزیر قبل باز شود – فاصله نه چندان زیاد تا بازار مرکزی شهر از سمت میدان آزادی و… همه و همه دلایلی است که اثبات می کند، بهره برداری درست از این پارک می تواند آورده اقتصادی برای شهر بیرجند و درحقیقت شهرداری داشته باشد. یکی از موضوعاتی که بهانه دست متولیان امر داده، جنس خاک این پارک است که قطع به یقین با یافته های علمی امروز و گونه های مقاوم به شوری آب و خاک و… دیگر محلی از اعراب ندارد. پارک صیاد شیرازی با یک تدبیر درست می تواند کوهسنگی بیرجند باشد، تفرجگاهی وسیع که از بلوار صیاد شیرازی تا میدان آزادی را شامل شود و قطعاً راهکاری خواهد بود برای خروج بوستان آزادی از شرایط موجود که بستر بروز آسیب های فراوانی است که به عینه مردم شاهدش هستند و آنها را گزارش داده اند، اما دریغ! پارک صیاد شیرازی با آن شهربازی و باصطلاح چرخ و فلکی که فقط اسکلتش مانده، به همین اندازه که ورودی شهر را متأثر ساخته و نازیبا کرده است، می تواند چهره ای جذاب از بیرجند که در تصور خیلی ها خشک و کویری است، ایجاد کند. ایجاد بسترهای لازم برای تزریق ذره ای نشاط به روح و روان مردم، عزمی جزم می خواهد و مدیرانی که خدمت به مردم را در عمل ثابت کنند. (لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۱۵۷۲۴۸۲۸۹ اعلام یا ارسال بفرمایید)