بهروزی فر – ۱۶ آذر، روز دانشجو را در حالی پشت سر گذاشتیم که در هر یک از دانشگاه های استان به فراخور نگاه باز رؤسا و البته دست و دل بازی مدیران متولی! برای تجلیل از مقام شامخ دانشجویان، تصمیماتی اتخاذ شد، در دانشگاه مادر استان- دانشگاه بیرجند – حال و روز دانشجویان بهتر بود، آنها ۱۰ گیگ اینترنت هدیه گرفتند و ناهار رایگان شان ویژه بود، در دانشگاه علوم پزشکی اما با همه اسم و رسمی که در کرده و جامعه هدف خاصی که دارد، ناهار روز جمعه، کمی ارزان تر ارائه شد و به این شکل عملاً تنها دانشجویان خوابگاهی کمی از عنایت مدیران مستفیض شدند، در دانشگاه آزاد علیرغم شهریه های سنگینی که امسال و با تدبیر مدیران بالادستی به دانشجویان تحمیل شده، تا این لحظه که اتفاق خاصی نیفتاده است، در…. نکته جالب توجه در این ماجرا این است که چند روز پیش و در خبری که به نقل از کمیسیون دانشجویی استان به ریاست معاون سیاسی، امنیتی و اجتماعی استانداری منتشر شد، به این نکته تأکید کرده بودند که همه دانشگاه ها مکلفند برای روز دانشجو، برنامه های خاص داشته باشند و دانشجویان را ویژه ببینند، که البته اتفاقات چند روز اخیر در دانشگاه های استان نشان داد، مصوبات جلسات علیرغم تأکیدی که بر لازم‌الاجرا بودن شان می شود، برای برخی مدیران، محلی از اعراب ندارد و صرفاً حرفی است که زده می شود. نکته جالب تر هم صحبت های چند روز گذشته استاندار در جمع دانشجویان و حتی در شورای اداری است، هاشمی دانشگاه ها و دانشجویان را ظرفیتی مهم برای رشد و توسعه و تعالی خوانده و بر این نکته تأکید دارد که مؤثرترین و بهترین راه تحقق تعالی و پیشرفت جامعه، ارتباط مدیران با دانشگاه هاست. قطع به یقین اگر انتظار است مدیران از فرصت حضور دانشجو بهره ببرند، این توقع از رؤسای دانشگاه ها زیاد نیست که حداقل روزی که به نام شان است را پاس دارند که مع الوسف و مع الاسف گزارش های رسیده، حاکی از این است که برای رؤسای دانشگاه ها – البته برخی ها- روز دانشجو هم مثل همه روزهای سال است، بی هیچ تفاوتی! گلایه دانشجویان از کم توجهی مدیران مجموعه به برخی مسایل در دانشگاه آزاد اسلامی کمی فراتر از دیگر جاهاست، دانشجویان برخی مراکز که امسال در چاه افزایش چند برابری شهریه به نسبت سنوات قبل افتاده اند، با تصمیم جدید این مجموعه مبنی بر شرط و شروط گذاشتن در کاهش جزئی شهریه، ناگزیر محدودیت هایی را به جان خریده اند. اتفاق تلخ تر وام تحصیلی است که برای پوشش هزینه ها به دانشجو تحویل می شود، وامی متناسب با مقطع تحصیلی و در قالب قرض الحسنه که البته دانشجو اصلاً به آن دسترسی ندارد، به این شکل که گویا مثلاً یک دانشجوی کارشناسی ارشد بعد از ارائه درخواست و تحویل مدارک و چک و سفته و ضامن و… در ردیف دریافت وام قرار می گیرد، مدتی بعد مبلغ مثلاً ۶۰ میلیون تومان به حسابش واریز می شود، چند دقیقه بعد، این پول به طور کامل از حسابش برداشت و از دسترس دانشجو خارج می شود. دانشجو مکلف است برای این پولی که به آن دسترسی ندارد و عملاً قرار است کل هزینه‌های دوره تحصیل را جوابگو باشد، از همین الان ماهانه مبلغی حدود ۳ میلیون تومان قسط بپردازد، اما قصه زمانی جالب تر می شود که این دانشجو، هزینه های ترم یک خود را پرداخته، یعنی آن وام باید شهریه های ترم های آینده را تأمین کند، ولی با یک امای جالب تر مواجه می شود، او باید شهریه ترم دوم خود را هم بپردازد، چرا؟! چون این مبلغ به حساب سازمان مرکزی رفته و تا ۵ ماه دیگر قابل برداشت نیست و او عملاً برای وامی، قسط می پردازد که هیچ انتفاعی از آن ندارد، یعنی نه تنها هزینه تحصیل را از جیب می دهد، که قوزِ بالای قوز! قسطی هم بر گرده او تحمیل شده است. قصه بهتر واحدهای درسی است که در برخی مراکز، نظمی برای ارائه آنها وجود ندارد. ما اگر باور داریم دانشجو آینده ساز است، باید شرایط را برای بهره برداری از توان او فراهم کنیم تا بماند و آموخته هایش را در راه تعالی میهن هزینه کند، قطعاً ادامه برخی اقدامات، نتیجه عکس خواهد داشت و تغییر رویه را می طلبند. (لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۱۵۷۲۴۸۲۸۹ اعلام یا ارسال بفرمایید)
استاندار خراسان جنوبی با انتقاد از پایین بودن میزان اعتبار تخصیص یافته به حوزه فناوری
