بهروزی فر- بالاخره از راه رسید. تدبیرها شده بود تا پایش به این سرزمین باز نشود، برنامه ریزی ها کرده بودند تا راه های ورودش را ببندند، اما آمد…. با کیف انگلیسی هم آمد. ویروس کرونا را می گویم، همان موجود ریزی که قریب یک سال است عرصه را بر همه مان تنگ کرده، غمباد گرفته ایم از بس که هم را ندیده ایم و دل مان برای یکدیگر تنگ شده، اصلاً حساب روزهایی که از هم دور بوده ایم، از دست مان در رفته است. گاهی پیش خودمان فکر می کنیم اگر این محدودیت ها نبود الان چنین می کردیم و چنان. مناسبت های تقویمی هم عجیب، وجودمان را می خلد، شب یلدا یا ایام فاطمیه یا… ، فرقی نمی کند، هر کدام شان فرصت خوبی بودند برای دور هم بودن مان. خیلی وقت ها هم عجیب یاد آن روزها می کنیم که بساط شب نشینی و آتشونی و دورهمی های شبانه پهن بود، همان موقع ها که همه مان روانه می شدیم خانه پدربزرگ و مادر بزرگ، و عمو و عمه و دایی و خاله را همان جا می دیدیم. گاه دل مان پر می کشد و ما را می برد به شلوغی های دم غروب پارک محله، همان جا که بچه ها دوان دوان و خنده کنان، الاکلنگ را بالا و پایین می رفتند و برای نشستن به تاب های نامیزان بر هم پیشی می گرفتند، و فضا پر بود از صدای جیغ و داد و خنده های کودکانه و صحبت های دو و چند نفره. زمانی هم یادی می کنیم از صبح های شلوغ خیابان که وجود بچه مدرسه ای ها، زندگی را به گونه ای دیگر در رگ های شهر جاری می کرد، همان موقع ها که بچه ها چشم می کشیدند تا صبحی برفی از راه برسد و رادیو اعلام کند به علت برودت هوا و بارش برف، مدرسه در فلان شیفت تعطیل است. گاه بغض می کنیم برای روزهای رفته و تکرار ناشدنی، همان موقعیت هایی که قدرش را ندانستیم و چه دیر فهمیدیم. یک وقت هایی هم اشک می ریزیم به جای خالی آنهایی که سال گذشته این موقع، کنارمان بودند اما به چنگ ویروس اسیر شدند، حالا یا خودی اند و آشنا، که قطعاً عکس شان با روبان مشکی، روی دیوار اتاق مان است، یا دوست، همکار، همسایه یا … هستند که جای خالی شان را هنوز نتوانسته ایم باور کنیم و یادشان دل مان را تنگ می کند. یک وقت هایی هم هوای آن روزهایی به سرمان می زند که اکسیژن هوا را بی هیچ فیلتر و مانعی راهی ریه های مان می کردیم، همان موقع که هیچ چیز نمی توانست مانع بوکشیدن گل ها شود و … راستی یادش بخیر!!! فکرش را بکنید، این همه را، کرونا به سرمان آورده، همان ویروس بسیار کوچکی که یک سال پیش، ناخوانده! مهمان میهن مان شد و به قول طنازان از شهر ووهان چین به شهر سوهان ایران پاگذاشت و در مدت زمان خیلی کوتاهی، همه مناطق را آلوده کرد. و حالا جناب ویروس یک ساله، با شکل و سیاقی نو تر، قد علم کرده و این بار از غرب کشور و در محموله یک آقای دکتر، وارد شده و قصد دارد دامن کشان، خود را به همه جا برساند. این که اطلاعاتی که به ما داده شده، درست است یا نادرست، این که بیمار ردیابی شده تهرانی شایعه است یا واقعی، این که هنوز فرد مبتلای دیگری در کشور نداریم، صحیح است یا نه، این موضوع صحبت ما نیست، قضیه مهمتر از میزان نفوذ این ویروس به کشور، فراهم شدن زمینه هایی است که به شیوع آن کمک می کند. او می تواند!!! چون گفته اند توانایی اش بسیار بیشتر از قبلی است، چون گفته اند قدرت سرایتش بیشتر است، چون گفته اند امتحانش را پس داده است، چون گفته اند دامنش آلوده تر است، چون گفته اند… و اگر بیاید، موجی سهمگین ایجاد خواهد کرد، شرایطی برای تکرار روزهایی تلخ تر از ایامی که با سه رقمی شدن آمار فوتی ها در کشور، کام مان زهر می شد!! اهل فن و دغدغه مندان از بدی هایش بسیار گفته اند، اما این را هم گفته اند که اگر حواس مان را جمع کنیم، ضوابط بهداشتی را جدی بگیریم، دورهمی ها را بی خیال شویم، بیرون آمدن ها را به وقت بهتری موکول کنیم، شرایط را عادی نپنداریم و… این مرحله را هم به سلامتی رد خواهیم کرد. ما چون طعم شیرین روز بی فوتی را چشیده ایم، چون آمارهای کاهشی در شمار مبتلایان، روح مان را خشنود کرده، چون از کم شدن دل نگرانی های حوزه بهداشت و درمان خرسندیم، چون خودمان را آماده کرده ایم که عید امسال را بدون کرونا شروع کنیم، چون برای روزهای خوب و خوب تر برنامه ریزی کرده ایم… نمی گذاریم روزهای تیره، دوباره آسمان شهرمان را در بر بگیرند. ما ویروس کرونای انگلیسی را هم شکست می دهیم، یعنی نخواهیم گذاشت که بیاید و جولان بدهد، بلکه او را در همان نطفه خفه می کنیم تا فرصت قد علم کردن نداشته باشد. ما حواس مان را جمع می کنیم، چون می خواهیم عزیزان مان زنده بمانند و در کنار هم روزهای خوبی داشته باشیم.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)
