بهروزی فر – شاید آن روزهای نخستین پیروزی انقلاب اسلامی در سال ۵۷ که ایده اعزام گروه های ۱۰ نفره دانشجویی به مناطق محروم و با استفاده از ظرفیت های در اختیار ارتش جمهوری اسلامی ایران مطرح شد، کمتر کسی به این فکر کرده باشد که روزی از راه خواهد رسید که به پشتوانه همین طرح خام به ظاهر ابتدایی، گروه های کثیری با جمعیتی قابل توجه از دانشجویان تصمیم بگیرند بخشی از بهترین لحظه های عمرشان را در صعب العبورترین راه ها بگذرانند تا در مناطقی مستقر شوند که از حیث امکانات و رفاهیات زندگی در حد صفر باشند.ولی واقعیت این است که هرازگاهی دانشجویان زیادی از دانشگاه های مختلف، عزم شان را برای حضور در چنین مناطقی جزم می کنند تا راه های دسترسی مردم به خدمات را کوتاه تر نمایند، درست مثل گروه جهادی فاطمه الزهرا(س) متشکل از ۱۵۰ دانشجوی دانشگاه علوم پزشکی بیرجند که ۴ شبانه روز از هفته گذشته را به ۱۵۰۰ نفر جمعیت ثابت و غیرثابت روستاهای گزدز، کسراب، چاهخو، کال سرخ، قلعه قنبر، معروفان و بهامرز شهرستان سربیشه اختصاص دادند تا گرهی از کارهایشان باز کنند.آنها خود را برای ارائه خدمات دندانپزشکی، پزشکی، عمرانی،فرهنگی، علمی، آموزشی، بهداشتی و کارآفرینی مجهز کرده بودند و طی این مدت علاوه بر تکمیل برخی پروژه های عمرانی از جمله مسجد روستای قلعه قنبر و رنگ آمیزی مدارس کال سرخ، چاهخو و گزدز و نیز ارائه دوره های کارآفرینی در قالب کلاس شیرینی پزی، خیاطی و آرایشگری برای بانوان، برگزاری کلاس های آموزشی و فرهنگی مثل نقاشی، کاردستی و سرود برای بچه ها و … ، با وجود پزشکان عمومی، متخصص زنان، زایمان و مامایی، متخصص گوش و حلق و بینی و … بیش از ۵۰۰ نفر را ویزیت کرده و برخی افراد را جهت دریافت خدمات تکمیلی درمان به مرکز استان ارجاع دادند. تأمین داروی بیماران به ارزش بیش از ۱۰ میلیون تومان و ارائه ۳۳۴ مورد خدمت در قالب ترمیم و جراحی دندان برای ۱۹۵ نفر با وجود ۱۵ دندانپزشک، ۲۰ دستیار و ۹ یونیت فعال که ۵۰۰ میلیون تومان بار مالی را از روی شانه شبکه بهداشت سربیشه برداشت، تنها بخشی از کارهایی است که در این ۴ روز در مناطق محروم سربیشه عرضه شد با یک حساب سرانگشتی به جرأت می توان گفت بار مالی آمد و شد، اسکان و … و از همه مهمتر دوندگی افراد برای پیگیری امورات درمان که از شانه مردم برداشته شده، اصلاً قابل محاسبه نیست، حال به نظر شما اعضای این گروه اگر در قبال این خدمات ارزنده، از مدیران شهرستان، کمی توجه توقع داشته باشند، انتظار نابجایی است؟!به نظر شما حق این افراد که تصمیم گرفته اند زکات علم، تخصص و توانایی شان را در خدمت به مردم محروم ادا کنند، بی توجهی و نادیده گرفته شدن است؟مگر دستگاه های اجرایی، غیر از خدمت رسانی خوب و شایسته به مردم تکلیف دیگری دارند؟! و آیا ارائه خدمات در کمترین بازه زمانی و با بهترین کیفیت ، آن هم بی هیچ هزینه ای، اتفاق اندکی است که بتوان چشم بر آن بست و آن را ندید؟!به نظر شما بی مهری ها چقدر می تواند در تکرار چنین اتفاق های خوشایندی که جز رضایت مردم، نتیجه ای ندارد، تأثیر منفی داشته باشد؟! (لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۱۵۷۲۴۸۲۸۹ اعلام یا ارسال بفرمایید)
بهروزی فر – “آب، زیر پوستش افتاده”، یک اصطلاح پرکاربرد است که معمولاً زمانی استفاده
