مهدی آبادی – با پیروزی دوباره ترامپ در انتخابات ریاست جمهوری آمریکا، این انتظار می رود که فشارهای جدیدی بر بخش های مختلف وارد می شود که راهکارهایی برای آنها باید اندیدشیده شود. به نظر نگارنده بهترین و موثرترین راهکار، کسب درآمد از روشی جز فروش نفت و پایان نگرانی ها در این مورد است که سال هاست جو روانی حاکم بر جامعه همواره تفکرات مردم را به سمت و سویی سوق داده است که شهروندان به علت وجود منابع طبیعی و ثروت خدادادی همچون نفت، از فعالیت و تلاش بی نیاز هستند. مردم بدون توجه به سطح علمی و یا جایگاه اجتماعی، غالبا در محاسبات روزانه و اجتماعی جامعه، خود را از دولت ها، فارغ از گرایش های سیاسی موجود، طلبکار می دانند و در توجیه این نظریات به جمع و تفریق ماشین حساب پناه می برند غافل از اینکه رفاه و امنیت در جامعه امروز، تنها محدود به مردم کشور خودمان نیست تا بتوان با تقسیم ثروت به آن ها دست یافت و با تقسیم نفت به طور مساوی میان مردم، عدالت را برقرار ساخت. ذخائر نفتی ایران شاید در سال های نچندان دور تمام شود و باید برنامه ریزی های آینده، متکی به تولید داخلی و خروج اقتصاد ایران از نفت فروشی باشد. اتکا به نفت در سال های گذشته همان گونه که یک سلاح استراتژیک برای مقابله با کشورهای متخاصم بود و کشورهای دارنده آن می توانند با کاهش تولید روزانه خود نبض اقتصاد غرب را در دست داشته باشند، به نوعی قدرت بازدارندگی داشت اما از دیگر سو باعث بی تحرکی فضای اقتصادی کشور نیز می شد و در حقیقت مانند یک تیغ دو لبه عمل می کرد. نفتی که در اختیار ماست و می تواند به عنوان سلاح برای تحت فشار قرار دادن غرب و دیگر کشورهای نیازمند به نفت ما قرار گیرد، اگر از سوی همان کشورها با تحریم مواجه شود باعث از بین بردن اقتصاد تک محصولی و در نهایت ضعف کشور در سایر حوزه ها می شود. ما باید از این رویکرد کم کم فاصله بگیریم. تجربه دوره گذشته ترامپ و تحریم های نفتی به ما نشان داد که هرچند در گذشته از نفت به عنوان یک سلاح استراتژیک استفاده می شد اما به دلایل مختلف این سلاح اکنون کارکرد خود را از دست داده و باید به سمت افزایش تولید و حمایت از بخش خصوصی حرکت کنیم. رهبر معظم انقلاب در سال های گذشته با تاکید بر لزوم ورود بخش خصوصی به عرصه صنعت و تجارت وهمچنین تقویت این بخش ها تلاش می کنند تا شرایط استقلال اقتصاد کشور از نفت را فراهم وصادرات کشور را از شکل تک محصولی به طرف اقتصاد پویا و چند محصولی هدایت کنند. جهت بخشی به درآمدهای حاصل از فروش نفت می تواند به تغییر شرایط موجود بینجامد. به همین دلیل است که در سال های اخیر برای تولید و راه اندازی مشاغل جدید ،تسهیلات کم بهره به متقاضیان پرداخت می شود. اتخاذ این استراتژی به شکست تحریم های غرب کمک فراوانی می کند و در نگاهی خوش بینانه می تواند ما را در تهیه نیازهای اولیه مان از کشورهای دیگر بی نیاز گرداند. البته نباید این نکته را از یاد برد که اگر این تسهیلات بدون برنامه مدون و نظارت کافی به متقاضیان پرداخت گردد نه تنها در خروج کشور از بحران تک محصولی کمک نمی کند، بلکه با ایجاد فضایی کاذب و گرانی اجناس تولید داخل، به قاچاق کالا و رفتن مردم به سوی تجملات و کالاهای لوکس خواهد انجامید. همچنین اکنون که دولت جدید با شعار وفاق ملی روی کار آمده است، این انتظار می رود که در این حوزه نیز تلاش های زیادی صورت بگیرد تا در داخل به یک اجماع و وفاقی برسیم که بتوانیم در مقابل رئیس جمهور زورگو آمریکا مانند گذشته ایستادگی کنیم. دولت ها، پیرو فرمایشات مقام معظم رهبری و در راستای گذر از اقتصاد تک محصولی، سعی کرده اند سهم نفت را در تنظیم بودجه سالانه کاهش دهند و با حمایت از بخش خصوصی و سرمایه گذاران زمینه را برای پویاسازی اقتصاد کشور فراهم کنند. البته در گذشته این سیاست به طور جدی در نظر گر فته نشد و زمینه بحران های سال های قبل را فراهم آورد. اکنون و قبل از روی کار امدن ترامپ باید به طور جهادی زمینه را برای فعال سازی بخش های دیگر اقتصاد فراهم کنیم. گذر از اقتصاد تک محصولی و حمایت از تولیدات ملی و تلاش برای خودکفایی در محصولات استراتژیک می تواند به عنوان راه حلی موثر برای تقابل با تحریم های ظالمانه باشد . (لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق 09155665782 اعلام یا ارسال بفرمایید)