بهروزی فر – چند روز پیش، خبری به نقل از دبیر ستاد ملی جمعیت کشور منتشر شد که بند بند آن جای تأمل دارد. دکتر مرضیه وحید دستجردی که از قضا متخصص زنان و زایمان است و روزی به عنوان وزیر بهداشت در دهه ۸۰ اولین تصمیم گیر در حوزه های بهداشتی و درمانی بوده و حالا چند وقتی است با حکم دکتر پزشکیان، دبیری ستاد ملی جمعیت را عهده دار شده، در جلسه ای رسمی به آماری نگران کننده استناد کرده؛ “ نرخ باروری کلی در سال ۱۳۵۱ در ایران حدود ۶.۸ بوده که در سال ۹۸ به ۱.۶۵ رسید/ نرخ رشد جمعیت در سال ۱۳۷۰ بالغ بر ۳.۶ بوده و امروز ۰.۷ درصد است/ در ۶ ماه ابتدایی امسال، ۶ درصد نسبت به ۶ ماه ابتدایی سال گذشته کاهش موالید داشته ایم/ سال ۱۳۵۱ متوسط سن جامعه ما ۲۲ سال و امروز ۳۲ سال است، این یعنی جمعیت ایران طی این مدت، ۱۰ سال پیر شده/ اگر با همین دست فرمان پیش رویم، در سال ۱۴۳۰ به رشد منفی می‌رسیم، یعنی ۲۵ سال آینده مسن‌ترین کشور منطقه خواهیم بود”. دبیر ستاد ملی جمعیت در این جلسه، با اشاره به تکالیف دستگاه ها، مسئله جمعیت را یک مسئله بین بخشی عنوان و تأکید کرده؛” جمعیت باید دلی افزایش یابد نه دستوری”! نکته قابل ذکر و تأمل در این خبر، همین نتیجه مهمی است که دبیر ستاد ملی جمعیت به آن تأکید کرده؛ جمعیت باید دلی افزایش یابد! یعنی تا مردم نخواهند و پای کار نباشند، هیچ قانون و دستورالعملی اجرایی نمی شود، اما به راستی چه اتفاق مهم و تلخی افتاده که مردمی که تا دهه ۵۰ و ۶۰، بچه را اصلی ترین سرمایه زندگی خود می دانستند، الان و با وجود اینکه امکانات رفاهی- هرچند سخت الوصول – بیشتر شده، دیگر به قول خانم دستجردی؛ “باوجود اینکه زیباترین حادثه یک خانواده، فرزند دار شدن است و اتفاقی از این شیرین‌تر برای آن‌ها وجود ندارد، برخی افراد و حتی زنان از فرزندآوری گریزانند”؟! اگرچه پیشینیان در بروز چنین اتفاق تلخی، نقشی بسیار مؤثر داشته و در اصطلاح، مسببان وضع موجودند، و حتی بخشی از ریشه های این مسئله را باید در دوران تصدی خانم دستجردی در وزارت بهداشت جست، اما گذشته ها گذشته و فکر کردن به آن، جز اندوهِ از فرصت های از دست رفته، عایداتی ندارد، ولیکن آن چه مهم است، آسیب شناسی این اتفاق و جستن راهکارهای منطقی و عملیاتی برای برون رفت از این معضل است . با تأکید مقام معظم رهبری، موضوع جوانی جمعیت و حمایت از خانواده، در دولت سیزدهم بیش از ادوار گذشته در دستور کار متولیان امر قرار گرفت و در برخی استان ها، موفق هم عمل کرد و توانست در نرخ باروری ها تأثیری اندک داشته باشد اما به گواه آمار، باوجود همراهی های مردم در رفع این دغدغه رهبری، ناکارآمدی برخی مدیران و عدم همراهی بعضی از حوزه ها و دستگاه های متولی در دولت سیزدهم، نه تنها نتیجه خیلی مثبتی را حاصل نکرد، که با وعده و وعیدهای گاهاً واهی، نارضایتی های عمومی را رقم زد. صف های طولانی تسهیلات فرزندآوری و انتظارهای مدت دار شده برای دریافت زمین های ویژه والدین دارای فرزند سوم و چهارم، از یک سو و گرانی های روزافزون اقلام و نیازهای اولیه که هزینه های زندگی را سنگین تر کرده از دیگر سو، بی رغبتی عمومی در واکنش به همه مشوق های دولتی و تبعیت از قانون جوانی جمعیت را به همراه داشته است. چنانچه دولت چهاردهم در شیوه هایی که وزارتخانه ها و دستگاه ها پیش گرفته اند، تجدیدنظر نکند، یا به قول خانم دستجردی، اگر به همین فرمان پیش برویم، قطع به یقین باید فاجعه ای فراتر از آنچه پیش بینی می شود را انتظار داشته باشیم. فرزندآوری با دستور و بخشنامه نمی شود، با وعده و وعیدهای واهی هم نمی شود، آنچه می تواند در این زمینه قدری مؤثر باشد، بدون شک داشتن رفاه نسبی، درآمد مکفی، امنیت شغلی و طیب خاطر است، که این همه در سایه کنترل تورم و رشد اقتصادی مقدور است، حال با هر تدبیری!! (لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۱۵۷۲۴۸۲۸۹ اعلام یا ارسال بفرمایید)