بهروزی فر – خیلی امیدوارم این نتیجه گیری من از وضعیت اقدامات و عملکرد حوزه‌های مختلف نادرست باشد، اما هر چه بیشتر شرایط را واکاوی می کنم، بیشتر به این باور می رسم که یکی از اتفاقات نامیمونی که در کشور شاهدش هستیم، این است که کارها بدون چشم انداز و آسیب شناسی و بررسی احتمالات و تعیین حدود و… عملیاتی می شوند، بعد که دُم خروسی بیرون زد و بخش هایی از دستورالعمل‌ها و اقدامات مان آسیب دید یا منشأ خسارت شد، تازه به دنبال طنابی می گردیم و می شود ماجرای همان سنگ و چاه و….!! نمونه اش همین فضای بی در و پیکر مجازی و فعالیت سکوهای ارتباطی است، هرکس در هر رده سنی و با هر میزان تخصص و آگاهی می تواند واژه ای را در اینترنت بجوید یا به هر نوع از اطلاعات در فضای مجازی دست پیدا کند و… بعد یادمان می آید که باید برای پرکردن جای خالی اینترنت ملی! دست به اقدام عاجل بزنیم، تا چشم به هم می زنیم هم که می بینیم این طرح ضرب الاجلی ما سال هاست اگر در کشوی میزی خاک نخورده باشد، در کش و قوس این شورا و آن کارگروه و فلان حوزه نظارتی و بهمان نهاد حاکمیتی، دارد دست به دست می شود، باشد که براساس تفاهم دوستان به سرانجام برسد!بعد می نشینیم و نسخه می پیچیم که الا و لابد تا زمان فعال شدن و دامنه دار شدن اینترنت ملی و ارائه دستورالعمل متقنی برای فعالیت پلتفرم ها، همه سکوهای خارجی در فضای مجازی بدون استثناء فیلتر شوند، بعد هم بدون اینکه به عوارضش فکر کرده باشیم، به عده ای نورچشمی مجوز فروش فیلترشکن را می دهیم و مابقی اش را که خوب می دانید. یا طرح جوانی جمعیت را بعد از سال ها تأکید و تذکر مقام معظم رهبری کلید می زنیم و مردم را به ازدواج و فرزندآوری تشویق می کنیم، بی آنکه به پیوست فرهنگی کار توجهی داشته باشیم یا مراقبت کنیم از ورود خانواده های دارای آسیب محرز به این قاعده یا… و یا حتی برای تسهیلات و مشوق هایی که در قانون لحاظ می کنیم، ضمانت اجرا داشته باشیم، بعد می شود اینکه صف انتظار برای دریافت تسهیلات ازدواج و فرزندآوری، نارضایتی عمومی ایجاد می کند و باعث دلزدگی و دلسردی می شود و می رسد به این نقطه که وقتی در حضور دو جوان از ازدواج می‌گویی و آینده روشن داشتن فرزند، انگار آب در هاون می کوبی و…! یا روزی قانون می گذاریم که در حاشیه روستاها، مجتمع های دامداری ایجاد کنیم و همه را موظف کنیم به اینکه دام شان را از محیط مسکونی دور کنند و در همین راستا هم طرح های جدید با متراژ کم و حیاطی مختصر برای واحدهای مسکونی مقاوم ارائه می کنیم و… بعد از چندی می رسیم به این نقطه که دام روستایی باید در خانه اش نگهداری شود، پیرمرد و پیرزن ها توانایی رفتن ندارند و…! برای نمونه داخل استانی اش، شما را ارجاع می دهم به پرونده احداث و بازگشایی معابر یا همین قوانین ترافیکی! معابر را با وجود طرح جامع و تفصیلی تاریخ گذشته و بدون چشم انداز و لحاظ آینده جمعیتی شهر و…. ایجاد می کنیم، مجوز ساخت و احداث ساختمان های چند طبقه را صادر می کنیم و…! سند این حرف، مقایسه بلوارهای غفاری و پاسداران با شعبانیه و دولت و امثال آن است، عمر بلوارهای شمال شهر، خانه پرش ۱۵ سال است و از قضا در طرح توسعه شهر بیرجند ایجاد شده اند و قدمت بلوارهای جنوب شهر هم که کاملاً مشخص است، یا همین بلوار پیامبر اعظم(ص) که تحت عنوان کمربندی یا رینگ دور شهر احداث شد، بعد به هر دلیل! به دستگاه هایی مجوز دادیم تا واحد های مسکونی خود را در حاشیه این بلوار احداث کنند، بعد افتادیم دنبال اینکه برای حفظ ایمنی شهروندان در یک معبر ۸ خطه که در قوانین راهنمایی و رانندگی تکلیفش کاملاً روشن است، سرعت مجاز تعیین کنیم، میدان ایجاد کنیم، سرعتگیر – بخوانید سرعتکاه- نصب کنیم، از دوربین کنترل سرعت استفاده کنیم، خودروهای پر سرعت را متوقف کنیم و… نمونه های مشابه این اتفاقات تلخ را تا بخواهید داریم، ذکر آنها قطعاً به معنای نادیده گرفتن اقدامات مطلوب نیست، بلکه از این جهت است که راه بر تکرار خطر بسته شود. (لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۱۵۷۲۴۸۲۸۹ اعلام یا ارسال بفرمایید)