هرم پور – روزها، نام ها، مناسبت ها، همه یک «بهانه» هستند. «بهانه هایی» برای یادآوری های بزرگ و کوچک، «بهانه هایی» برای بزرگداشت آغاز یا پایان یک یا چند رویداد سرنوشت ساز، و «بهانه هایی» برای اینکه به خودمان و به دیگران یادآوری کنیم که می توانیم از اتفاق ها، ماجراها، و همه ی آنچه در اطراف ما و در مسیر زندگی اجتماعی، شخصی، حتی اداری یا سیاسیِ ما رُخ می دهند، قطعه های ارزشمندی را جدا کنیم و در صندوقچه ی امن سرنوشتمان روی هم بچینیم تا در آینده، در فردایی که از پسِ امروز می آید، چیزی بیاموزیم یا چیزی بیاموزانیم. هفته ی «دولت» است. حال و هوای رسانه ها، ادارات، مدیران و مسئولین، روستاها و شهرها و همه جای استان، همگی «هفته ی دولتی» شده. و چقدر خوب که چنین «بهانه ای» هم باشد تا منصفانه بنشینیم و تلاش های جمعی از آدم هایی را که قبول کرده اند زحمت پیگیری و به سرانجام رساندن بسیاری از کارهای جامعه ی روستایی، شهری یا استانی ما را بر دوش بکشند، قدر بشناسیم و سپاسگزارشان باشیم. بنابراین قدر می شناسیم، به همگی خداقوت می گوییم و سپاسگزار همه ی تلاش های اثرگذار، دلسوزانه و شبانه روزیشان هستیم. من علاوه بر این جنبه ی قدرشناسی از تلاش مسئولین در هفته دولت، جنبه ی نمادین این هفته را بیشتر دوست دارم. هفته ی دولت، نمادی از یک فرایند است؛ چیزی که به زعم من در دامنه های یک قله، با تصمیم و برنامه ریزی شروع می شود، با پیمودن راهی به سمت قله ی این کوه بلند توسط مجریان و کارشناسان دنبال می شود و با اوج گرفتن تدریجی تلاشگران عرصه های دولتی، نهایتاً به ستیغ کوهی می رسد که «دستاورد مدیریتی » و «رضایت مردمی» نام دارد. فعلاً مجالی برای برداشتن یک خط کش و محاسبه ی میزان تلاش ها و دلسوزی ها و مسافت های طی شده در این فرایند مهم نیست و اصولاً کج سلیقگی محض است که هفته ی دولت را که می باید مجالی کوتاه و ذی قیمت برای قدرشناسی ها باشد، به چنین کاری سپری و گذران کنیم. اما اجازه بدهید در لفافه ی همین قدرشناسی ها، یک درخواست از مجموعه ی دولت مردان استانی داشته باشم؛ درخواستی از همان عزیزانی که می دانیم برای دلسوزی، برای کار، برای به ثمر رساندن همت و اراده و فکر و اندیشه های توسعه محورشان و نه جز این، در استان حضور دارند و تلاش می کنند:« هفته دولت را آغاز فرایند تغییر در تفکر توسعه و پیشرفت استان قرار دهید». شاید همین حالا خیلی ها این سؤال برایشان پیش بیاید که مگر فرایند توسعه استان تابحال اشتباه بوده؟ مگر مسیر را اشتباه رفته ایم؟ مگر مسئولین و دولت مردان در مسیر توسعه ی استان، به عمد یا به سهو، کم گذاشته اند؟ یا مگر در این مسیر آنچنان خلل و خسران های بزرگی پیش آمده که لازم است مسیر را تغییر دهیم؟ نه. به اقتضای زمان و به اقتضای نیازهای استان و به اقتضای شرایط کشور، بخش مهمی از مسیر اشتباه نبوده و قطعاً هیچکدام از مدیران قبلی و فعلی، از جاده ی دلسوزی و و تلاش های همراه با دغدغه مندی خارج نشده اند و نخواهند شد. اما این، همه ی آنچه نیاز استان بوده، نیست و می توانسته و می تواند قطعاً بهتر، مناسب تر و با شرایط مطلوب تری پیش برود. هفته ی دولت، فرصت خوبی برای یک نگاه فکریِ نقادانه و عملیاتی به عقبه ی مسیریست که در تمام این سال ها در استان طی شده است. من عذرخواهم که نمی توانم در این هفته ی عزیز (یعنی هفته دولت)، نقش روابط عمومیِ مجموعه ی کارگزاران و دولت مردان استان خودم را بازی کنم و بنا به تعهدی که به مردم عزیزم و وجدانم دارم، به جای مجیز گویی، باید از واقعیت ها بنویسم و از شیرینی ها و تلخی ها به انصاف و عدالت بگویم، اما این نیاز را همین حالا حس می کنم که باید از این روزها ، از این هفته، از این فرصت ها، ظرفیت هایی ساخت برای تغییرهای بزرگ. برای آغاز این تغییر بزرگ، استان ما نیاز به تفکر دارد. بیایید نقطه ی شروع این تغییر را از اینجا و از پاسخ به این سؤال مهم آغاز کنیم که: «استان ما برای توسعه به چه چیزهایی نیاز داشت که هیچوقت درباره شان صحبتی نشد» و اینکه «استان ما برای توسعه به چه چیزهایی نیاز دارد که لازم است درباره ی آنها مدام صحبت شود؟» پاسخ به این سؤال ها، گفته ها و ناگفته های بسیار در درون دارد که می تواند به نوعی بزرگداشت واقعی هفته دولت هم باشد تا به این بهانه به همه ی دولت مردان دلسوز در استان، یک خداقوت قلبی تقدیم کنیم.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق 09304943831 یا صفحه اینستاگرامی @s.hossein.harampoor.m  اعلام یا ارسال بفرمایید)