بهروزی فر – برخی عبارت ها، عجیب فکرت را مشغول می کنند، به نوعی که گاه مجبور می شوی بارها و بارها آنها را بالا و پایین کنی تا دلیل کنار هم قرار گرفتن واژه هایش را بیابی، و گاه هر چه بیشتر فکر می کنی، کمتر در محتوای آن جمله یا عبارت به نتیجه درست و قانع کننده ای می رسی. یکی از این عبارت ها که چند روز پیش به آن برخوردم، این است؛” ایران با تقریباً یک درصد جمعیت جهان، بیش از ۷ درصد از کل ذخایر معدنی دنیا را در اختیار دارد”، یعنی اینکه؛ ایران، از ثروتمندترین کشورهای دنیاست. داده های پژوهشی اثبات کرده اند که ایران با داشتن ۶۸ نوع ماده معدنی، ۳۷ میلیارد تن ذخایر اثبات شده و بیش از ۵۷ میلیارد تن ذخایر بالقوه به ارزش ۷۷۰ میلیارد دلار در سال ۲۰۱۴ در میان ۱۵ کشور بزرگ غنی از مواد معدنی قرار دارد، ارزش معادن ایران ۱۰۰ میلیارد دلار برآورد شده‌ که در صورت سرمایه‌ گذاری این عدد افزایش می‌یابد، علاوه بر این ایران با ۱.۳ درصد گاز در رتبه نخست گاز طبیعی در جهان و با ۱۵۸.۷ میلیارد بشکه نفت شامل ۳.۵ درصد نفت جهان، رتبه سوم نفت جهان را دارد. همین چند نمونه اندک ثابت می کند که ایران، کشوری غنی و داراست، و نکته جالب توجه هم اینکه سهم خراسان‌جنوبی از این دارایی ها به ویژه در حوزه معادن، بسیار زیاد است و داده های زمین شناسی به این مهم تأکید دارند که خراسان جنوبی ۷ هزار میلیون تن ذخایر معدنی شناسایی شده دارد که بخش عمده آن زغال سنگ، طلا، بنتونیت و مس است که بهره برداری هر کدام از آنها به تنهایی می تواند انقلابی در توسعه و تعالی ایجاد کند. مطمئنم به خودتان این زحمت را می دهید که به ابتدای مطلب برگردید و دوباره اطلاعات را مرور کرده و اطمینان پیدا کنید که آنچه خوانده اید، درست است، تردید نکنید، آنچه خوانده اید کاملاً درست و براساس مستندات علمی است. ایران عزیز ما در کل و خراسان جنوبی در حجمی کمتر، دارا و ثروتمند است، اما واقعاً چه عواملی دست به دست هم داده اند که باوجود این ثروت خدادادی، فقر در کشور و البته در استان ما بیداد می کند و در گزارش های دستگاه های متولی به این واقعیت تلخ، اذعان می شود که؛ “ درآمد سرانه خانوارهای شهری در سال ۱۴۰۲ در تهران با بیشترین عدد ۳۸۱ میلیون تومان در سال، میانگین کشوری حدود ۲۵۷ میلیون تومان در سال و در خراسان جنوبی با جایگاه ۲۱ با ۱۹۹ میلیون تومان در سال بوده، درآمد سرانه خانوارهای روستایی نیز در سال برای مازندران بالاترین مبلغ با ۲۴۰ میلیون تومان، میانگین کشور در سال ۱۴۹ میلیون تومان و در خراسان جنوبی نیز با جایگاه ۲۹، ۱۰۵ میلیون تومان در سال اعلام شده است”. خلاصه کلام اینکه؛ ما خفته بر دریایی از ثروت، در گرداب فقر دست و پا می زنیم. به راستی چرا؟! به نظر شما جز این است که آنها که باید برای بهره برداری از این ذخایر برنامه ریزی می کردند، تخصص، علم، دانش، تعهد و تجربه کافی را نداشته اند و دلسوز واقعی نبوده اند؟! آیا جز این است که در سالهای بعد از استان شدن ، بدون برنامه و بسیار بی انگیزه در این مسیر قدم برداشته ایم ؟! (لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۱۵۷۲۴۸۲۸۹ اعلام یا ارسال بفرمایید)