بهروزی فر – اغلب روزهای سال در تقویم، با مناسبت های ملی و مذهبی شناخته می شوند، ۲۲ بهمن روز پیروزی انقلاب اسلامی، ۱۳ رجب سالروز میلاد حضرت علی بن ابیطالب علیه‌السلام روز پدر، ۱۶ آذر روز دانشجو، ۱۰ محرم روز عاشورا و… و هر کدام در نوع خود، یادآور یک اتفاق مهم و قطع به یقین حائز اهمیت اند. برخی از این مناسبت ها به جهت ویژگی های خاصی که دارند، بیشتر مورد توجه قرار گرفته اند و همچون روز مادر، پدر و…، در بین عموم مردم، جایگاه ویژه تری دارند، و برخی مناسبت ها هم مثل روز معلم، روز پرستار، روز کارمند و… برای اقشار خاصی، قابل توجهند.بدون تردید ماندگاری این مناسبت ها و افزایش اطلاعات مردم درخصوص علت نامگذاری آنها و چرایی ثبت شان در تقویم، تکلیفی سنگین بر عهده دستگاه‌های فرهنگی است و صد البته نقش تریبون های نمازجمعه، نمازهای جماعت، رسانه ها، شهرداری ها و… را هم در این زمینه نمی توان نادیده گرفت. در این مجال، به این مقوله از دو زاویه نگاه می کنیم؛ اینکه بخش عمده ای از افراد جامعه و به ویژه نسل جوان و نوجوان نمی دانند چرا مثلاً ۲۰ فروردین روز ملی فناوری هسته ای نام گرفته یا ۸ شهریور سالروز انفجار دفتر نخست وزیری و شهادت شهیدان رجایی و باهنر و آخرین روز هفته دولت است. اطلاعات اندک مردم درخصوص مناسبت های ملی، آن هم در حالی که در عصر حاضر رخ داده اند و سال های زیادی از وقوع آنها نگذشته، یک ایراد بزرگ است و جای سؤال هم دارد، این موضوع در مورد مناسبت های مذهبی هم کاملاً صدق می کند. برای نگاه دوم به این مقوله، با یک سؤال و یک مقایسه بحث را پیش می بریم. به نظر شما به عنوان یک شهروند، حال و هوای شهرتان در دو مناسبت مثلاً تاسوعای حسینی علیه السلام و میلاد امام محمد باقر علیه السلام یکنواخت است؟! با یقین مطلق می توان گفت که؛ جواب منفی است. . در روز تاسوعا، همه محله ها سیاهپوش یک اتفاق مهم هستند و موکب ها و هیئت های فراوانی در قدم به قدم معابر به همت جوانان و نوجوانان علم شده و مشغول خدمات دهی به مردمند، کوچک و بزرگ، یک درد مشترک دارند و به خوبی می دانند چه ماجرایی در پس این همنوایی و همدردی است،درست عکس آنچه در روزهای میلاد و عیدانه ها شاهدش هستیم، کمتر گذری آذین بندی شده اند، چراغانی ها خیلی اندک و مختص یکی دو خیابان یا میدان اصلی شهرند، اغلب خیابان ها همان حال و هوای روزهای عادی را دارند، و به جرأت می توان گفت، شور و شعف آنچنانه ای چشمت را نمی گیرد، نه موکبی می بینی نه درب مسجد و هیئتی، نقل و نبات توزیع می شود تا کام مردم را به این عید فرخنده، شیرین کنند. در چنین شرایطی، آیا می توان اهمیت اعیاد مذهبی را در باور کوچکترها نهادینه کرد؟! مگر نه این است که اسلام، دین نشاط است و شادمان کردن دل مؤمن را عبادت می داند؟! کودک و نوجوان ما که می بیند و درس می گیرد، در چنین شرایطی، تکلیفش در برابر هجمه های رسانه ای دشمنان دین، چیست؟! بدون تردید این ترک فعل ها و فرصت سوزی های دستگاه های فرهنگی، شرایط را برای جولان بدخواهان دین مهیا کرده و به آنها اجازه داده است که از آب گل آلود، ماهی های تر و تازه ای بگیرند و قطعاً ادامه این راه، نتیجه ای جز کمرنگ تر شدن اعتقادات دینی، نتیجه ای به همراه نخواهد داشت!