مهدی آبادی – گاهی وقت‌ها میان شلوغی های جامعه اصل مهم یک خانواده بودن اهالی خراسان جنوبی فراموشمان می شود . گاهی به ما طعنه می زنند و از خود بد بودنمان حرف ها به میان می آید . گاها می بینیم که یک همشهری، هم‌استانی یا حتی دوستی موفق ، به جای تشویق و حمایت مورد کم لطفی و تخریب قرار می گیرد . نمی‌خواهم سیاه‌نمایی کنم اما حقیقت این است که اگر ما مردم خراسان جنوبی همین رویه را ادامه دهیم، شاید سال‌ها بعد حسرت فرصت‌هایی را بخوریم که با دستان خودمان از دست دادیم. خراسان جنوبی، استانی است مستعد؛ چه از حیث منابع طبیعی و چه از نظر انسانی. اقلیم متنوع، معادن غنی، پتانسیل بالای کشاورزی و دامداری، شهروندانی سختکوش، انسان هایی باانگیزه و دلسوز، بخشی از ظرفیت‌های عظیم این خطه‌اند. اما با همه این‌ها، چرا کمتر شاهد رونق در استان هستیم؟ چرا هنوز گلایه‌هایی از نبود فرصت‌های شغلی و مهاجرت نخبگان و حتی فرار سرمایه‌ها مطرح می‌شود؟ پاسخ را شاید بتوان در ادبیات اجتماعی و نگرش برخی از ما پیدا کرد. ما گاهی اوقات، دانسته یا نادانسته، نگاه منفی یا بی‌انصافی به نخبگان، سرمایه‌گذاران و کارآفرینان داریم. کافی است یکی از هم‌استانی‌های برای مدیریت بر سیستمی دولتی یا بنگاهی اقتصادی مطرح شود که به جای تشویق، سراغ ضعف‌ها و کم و کاستی‌ها می‌رویم؛ یکی در فضای مجازی کنایه می‌نویسد، دیگری پشت گوش‌ها بدگویی می‌کند، یا در محافل کوچک و بزرگ شایعه‌سازی شکل می‌گیرد. و این وضعیت فقط مختص به یک گروه خاص نیست؛ نخبه علمی، مدیر خوش‌فکر، کارآفرین زن یا مرد فرقی نمی‌کند، کافی است قد علم کند تا تندباد نقدهای نسنجیده بر سرش بوزد. همه می‌دانیم امروز خراسان جنوبی بیش از هر چیز به امید، سرمایه، تولید و اشتغال نیاز دارد. چنین برخوردهایی نه تنها انگیزه افراد توانمند را کم می‌کند، بلکه ناخواسته پیام بدی به جامعه می‌فرستد: «در اینجا قدرتان را نمی‌دانند!» همین پیام نانوشته می‌تواند سرنوشت نسلی را تغییر دهد، جوانی را به ترک دیار و نخبه‌ای را به مهاجرت ترغیب کند. و این یعنی چیزی کمتر از یک فاجعه برای آینده استان.. نمی‌گویم نباید چشم‌های‌مان را بر خطاها ببندیم یا واقعیت‌ها را سانسور کنیم. همه بدانیم نقد سازنده حق هر شهروند است، اما فرق گذاشتن میان نقد مسئولانه و تخریب بی‌انصافانه مهم است. امروز استان‌هایی مانند اصفهان، یزد یا حتی سیستان و بلوچستان را اگر نگاه کنیم، می‌بینیم که جوامع مدنی‌شان یاد گرفته‌اند چطور از بومیان خود حمایت کنند. آن‌ها آغوش خود را به روی سرمایه‌گذاران گشوده‌اند و همین شده که چراغ تولید، اشتغال و امید هر روز در شهرهای‌شان فروزان‌تر می‌شود. ما مردم خراسان جنوبی هم باید یاد بگیریم که فضا را برای افرادی که می‌خواهندکار و تلاش کنند امن، دلگرم‌کننده و پایدار کنیم. فراموش نکنیم؛ توسعه و پیشرفت در گرو «نخبه‌پروری» و «سرمایه‌پذیری» است، نه در نخبه‌گریزی و فراری دادن آنها . امروز باید با تشویق، حمایت و قدرشناسی از ایده‌های تازه و تجربه‌های افراد موفق، شرایطی رقم بزنیم تا این عزیزان احساس تعلق کنند و دل‌شان به رفع دغدغه‌های مردم گرم باشد. کافی است اندکی بیشتر به خلاقیت و جسارت خودمان میدان دهیم… آن وقت خواهیم دید که خراسان جنوبی به چه سرعتی می‌تواند به قطب سرمایه‌گذاری، نوآوری و تولید در منطقه تبدیل شود. بیایید نترسیم از موفقیت دیگری؛ از پیشرفت همشهری و هم‌استانی خودمان خوشحال باشیم و یاد بگیریم که موفقیت او یعنی موفقیت ما. استان ما برای رسیدن به جایگاه شایسته‌اش، چاره‌ای جز استقبال و حمایت همه‌جانبه از نخبگانش ندارد. اگر فضای توسعه و پیشرفت برای نخبگان‌مان مهیا کنیم، روزی خواهد رسید که جوانان سراسر ایران، آرزوی زندگی و کار در خراسان جنوبی را داشته باشند. بیاید عادت کنیم به جای دلسرد کردن، دلگرمی بدهیم؛ به جای تخریب، حمایت کنیم و با حرف و عمل، خراسان جنوبی را به سرزمین فرصت و امید بدل سازیم. این مسئولیت همه ماست. آینده این استان، آینده فرزندان‌مان را خود ما با همین رفتارها، نگاه‌ها و انتخاب‌ها می‌سازیم؛ آینده‌ای که می‌تواند روشن، امیدبخش و درخشان‌تر از همیشه باشد . (لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق 09155665782 اعلام یا ارسال بفرمایید)