بهروزی فر – سال ۱۳۹۴ و برای حضور در یک کارگاه آموزشی، عازم یکی از شهرهای شمال کشور شدیم. این کارگاه آموزشی توسط یک مجموعه فرهنگی و به عبارتی بخش خصوصی برگزار می شد، افرادی هم که متقاضی حضور در این کارگاه بودند، شخصاً ثبت نام کرده و در این جلسه حاضر شده بودند.ما یک گروه ۴۰ نفره بودیم و قرار بود حدود ۳۰ ساعتی، مهمان آن شهر باشیم. حضور در این کارگاه، علاوه بر اینکه به افزایش داشته های ذهنی ما در حوزه کاری کمک کرد، چشم مان را هم بر واقعیت هایی گشود که مرور هر کدام و مقایسه آنها با شرایط استان خراسان جنوبی، داغ دل را تازه می کند.نکته اول اینکه این کارگاه را بخش خصوصی برنامه ریزی و در سالن اجتماعات یکی از دستگاه های اجرایی، برگزار کرده بود، در حالی که به اذعان مدیر اجرایی مراسم-در گپ و گفت های دوستانه – ریالی به عنوان هزینه سالن نپرداخته و صرفاً به جهت تأکید فرماندار بر حمایت بخش خصوصی، در اختیار مجموعه قرار گرفته بود. نکته دوم، بنا به مصوبه شورای گفتگوی دولت و بخش خصوصی آن استان و تأکید استاندار، دستگاه های متولی در زمان برپایی این کارگاه چند ساعته، نمایشگاهی از سوغات و صنایع دستی شهر در محل برپا کرده بودند و این در حالی بود که بعد مسافت در شهرهای شمالی با آنچه ما در اینجا داریم، تفاوت زمین تا آسمان است و دسترسی ما به بازارهای آن شهر و حتی شهرهای همجوار بسیار سهل و راحت بود، اما این نمایشگاه همان حکایت با یک تیر دو نشان شد، هم کار ما را در خرید سوغات راحت کرد، هم برای غرفه داران، عایدات خوبی داشت و این همه، نشان دهنده دغدغه مدیران در حمایت از بخش خصوصی، معرفی ظرفیت ها، اجرای مصوبات جلسات و دستورات مدیران بالادستی و از همه مهمتر فرصت شناسی آنها بود. این خاطره را مدنظر داشته باشید و حالا مرور کنید این موضوع را که از ابتدای همین امسال تاکنون ، ما چند جشنواره، همایش، مسابقه ورزشی، کنگره و… در سطح استان داشته ایم و به دلیل حضور در این مراسم خاص، چه تعداد میهمان را از اقصی نقاط کشور و حتی در مواردی در سطح بین المللی میزبانی کرده ایم؟! بفرمایید در چند درصد این برنامه ها، برنامه ریزان جز به اجرای اصل برنامه، به انجام کارهای جانبی مؤثر در انتقال فرهنگ استان اندیشیده اند؟! در حاشیه چند درصد این برنامه ها، شاهد برپایی نمایشگاه سوغات و هدایا و صنایع‌دستی و محصولات کشاورزی استان بوده ایم؟! تردید نکنید، عددها در حد بسیار اندک است، و این همه در حالی اتفاق افتاده که از همه، چه آشنا و چه غریبه، این را می شنویم که خراسان جنوبی، سرزمین استعداد های فراوان است و آنچه مانع توسعه این استان ۲۰ ساله بوده، عدم معرفی درست این انفال و داده های کم نظیر خداوندی است. ‌وقتی ۹۸ درصد زرشک بی دانه دنیا در خراسان جنوبی به ثمر می رسد، یعنی این شانس بزرگ، تنها به ما داده شده که ذائقه سازی کنیم، بازارسازی کنیم، هدفگذاری کنیم و از هر فرصتی استفاده کنیم تا این مزیت بی نظیر را به بهانه های مختلف به رخ جهانیان بکشیم و از قِبَلَش درآمدی حاصل کنیم و پولی به جیب بزنیم. زرشک، تنها یک نمونه است، ۱۰ جاذبه گردشگری ثبت جهانی شده، بیش از هزار اثر تاریخی ملی، محصولات کشاورزی ناب و کم نظیر، گوهرسنگ های بی مثال و مانند، صنایع دستی متنوع و… هر کدام شان می تواند درآمد ایجاد کرده ، به معیشت خانواده ها کمک کند و در ایجاد نشاط اجتماعی مؤثر باشد، و این همه یک چیز لازم دارد، دلسوزی و فرصت شناسی مدیران، دُرِّ گرانی که در خراسان جنوبی، کمیاب تر از دیگر جاهاست!!(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۱۵۷۲۴۸۲۸۹ اعلام یا ارسال بفرمایید)