بهروزی فر – “آب، زیر پوستش افتاده”، یک اصطلاح پرکاربرد است که معمولاً زمانی استفاده می شود که فرد، حال و روزی خوش می کند و به جهت بهبود یا تغییر شرایط کاری و زندگی، سرخاب سفیداب می شود. عملاً آب، زیر پوستش افتاده، همیشه نشان دهنده حال خوش یک نفر است اما تنها در یک جا حکایت از یک اتفاق و حال بد دارد!شاید باورش برای شما هم سخت باشد، اما واقعیتی که کمتر در موردش صحبت شده و از این رو اطلاعات ما در موردش تقریباً به اندازه هیچ می باشد، این است که مدتهاست آب زیر پوست شهر بیرجند افتاده و در شهری که در شمار مناطقِ با تنش آبی است و هرازگاه شرکت آب و فاضلاب با هشدارهایش زنگ خطرهایی را به صدا درمی آورد تا مردم بدانند حجم مخازن آب به شدت افت کرده و به نقطه سربه سر رسیده است و اندکی مصرف بیشتر، قطعی آب به همراه دارد، آب در بخش عمده ای از مناطق، زیر خانه های مردم جریان دارد.بیرجند، نخستین شهر دارای شبکه آبرسانی مدرن است، در سال ۱۳۰۲ خورشیدی و به همت ۳۰ نفر از خیرین این شهر به پشتوانه شوکت الملک دوم، اولین سازمان آبرسانی در ایران -بنگاه مستقل خیریه آبلوله بیرجند- به منظور تأمین آب قابل شرب مردم شهر تأسیس می شود و به این ترتیب بیرجند، عنوان اولین شهر دارای لوله کشی آب شهری ایران نام می گیرد.حالا این 102 سالگی شبکه در غفلتی غیرقابل قبول! بلای جان شهر شده است. آمارها می گویند وجود ۳۰ کیلومتر شبکه نیازمند اصلاح به قید فوریت و ۱۵ هزار انشعاب فرسوده از جنس گالوانیزه و پلی اتیلن ، سالانه حدود ۶ هزار اتفاق را در شبکه و انشعابات رقم می زنند و هر اتفاق، حجم زیادی از آب این گوهر بی جایگزین- که با صرف هزینه های بسیار گزاف، استحصال، ذخیره سازی و توزیع می شود را نابود می کند.قسمت فاجعه بارتر ماجرا هم اینجاست که این اتفاقات یا همان نشت های پنهان در دل زمین که تا مدت ها کشف نمی شوند، اغلب در بافت قدیم شهر رخ می دهند و ساختمان های قدیمی مردم را تهدید می کنند.نمونه اش همین چند وقت قبل رخ داد، آب از خانه شهروندی جوشیدن گرفت، چشمه جاری در منزل به صاحبخانه ثابت کرد، اینکه مدتی است دیوارها نم کشیده و سقف ترک برداشته، دلیلش ترکیدگی لوله هاست، دست به کار می شوند، نشت یابی فرآیند دارد، محل جوشش آب شکافته می شود، لوله اما ترکیدگی ندارد، مسیر لوله را تا خروجی منزل پیش می روند، دوباره حفاری و باز هم هیچ! آسفالت شکافی در نقطه های دیگر ادامه می یابد، و بالاخره بعد از چند مرتبه سوراخ کردن زمین و از بین بردن آسفالت و زیرسازی معبر، محل اتفاق پیدا و عملیات اصلاح شبکه به دقت انجام می شود.این شیب زیاد زمین، محل دقیق نشت را گم می کند و جریان نشت یابی آسفالت زیادی را هدر می دهد، این یک اتفاق برای یک مرتبه نیست، یعنی حتی اگر مردم، کاهش ۲۰ درصدی مصرف آب را جدی بگیرند و همه دقت خود را صرف این موضوع کنند، زور هدررفت ۳۰ درصدی آب بیشتر است .چاره کار چیست؟ تکلیف شرکت آب و فاضلاب که به عنوان متولی کار، کاملاً روشن است، حوزه های بالادستی می بایست با اخذ ردیف بودجه ملی و اختصاص اعتباری درخور، نوسازی قدیمی ترین شبکه لوله کشی کشور را به طور ویژه در دستور کار قرار دهند، شهرداری هم باید به عنوان رئیس مدیریت بحران شهر، یکبار برای همیشه مسیر این شبکه های فرسوده را با کمک شرکت آب و فاضلاب شناسایی کرده و از دو و چند باره کاری پرهیز نماید، شایسته مردم این شهر نیست که در معابری قدم بزنند و رانندگی کنند که وصله پینه های زیادی بر خود دارد.بدون تردید و به گواه آمار غیر رسانه ای مربوط به هدررفت آب ناشی از اتفاقات شبکه، این کار می تواند به اندازه حفر یک یا چند حلقه چاه عمل کرده و از فشار به سفره آب زیرزمینی جلوگیری کند. این کار، شدنی است، اگر آنها که باید! بخواهند!!! چرا همیشه از مردم می خواهیم همراهی کنند، گاهی لازم است، مدیران کمی بیشتر تدبر و همت کنند!! (لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۱۵۷۲۴۸۲۸۹ اعلام یا ارسال بفرمایید)
واقعیتش این است که این یارانه‌ای که دولت هر ماه به حساب ما می‌ریزد، واقعاً
