بهروزی فر – دفتر برنامه های برگزاری نخستین اجلاسیه ملی جهادگران در شهرستان فردوس با حضور مهمانان کشوری و لشکری و البته عموم مردم، بعد از سه ماه برنامه ریزی و تدارکات بالاخره به صفحه آخر رسید. رونمایی از کتاب” دوباره فردوس” که خاطرات آن روزهای حضور مقام معظم رهبری(مدظله العالی) در فردوس و روند خدمات دهی پایگاه امدادی روحانیت به زلزله زدگان را ثبت و ضبط کرده و برای همیشه در قالب کلمات ماندگار نموده است، و البته اکران اختصاصی مستند غیررسمی ۵ که روایت منتشر نشده ای از دیدار صمیمانه حضرت آقا با جمعی از جهادگران بود، از بهتربن بخش های این مراسم بود، آن هم به این علت که به نحو شایسته ای به اهمیت گروه های جهادی و نقش این اردو ها در رفع مشکلات اشاره داشت. در بحث اهمیت و جایگاه گروه های جهادی، همین بس که توفیقی حاصل شد و در حاشیه مراسم، با یکی از فعالان این حوزه همکلام شدم و از خاطرات تلخ و شیرین فراوانش در اردوهایی که رفته بود، شنیدم. او از تنوع کارهای گروه ها گفت و از بچه هایی که در سطح و قشرهای مختلف، اردویی ترتیب می دهند و راهی مناطق مختلف می شوند تا گرهی از مشکلات مردم بزدایند و باصطلاح فقر زدایی کنند، بچه هایی که اگر چه می روند تا گره گشا باشند اما با دیدن سختی های مردم، عقده به جان شان می نشیند و همدرد می شوند. به نظر او، یکی از مهمترین کارهای گروه های جهادی، کمک به کاهش آسیب های اجتماعی است و قطعاً همراهی رسانه ها و البته مدیران دستگاه‌های متولی با گروه های جهادی، نتیجه کار را متبت تر می کند. مصداق هایی که به آنها اشاره کرد و موارد مشابهی که از دیگر فعالان این عرصه شنیده بودم، دلایل متقنی برای حرف هایش بود. نمونه اش این است؛ معتمدین یک منطقه، از جهادگران می خواهند که فریادرس مادر و دختری باشند که جور پدر، آشیانه شان را ناامن کرده، آنها وقتی مراجعه می کنند، با پدری مواجه می شوند که آلودگی به هروئین، حال و روز و فکر و شعوری برایش نگذاشته و با تمام شدن کلیه لوازم منزل، به فروش در و پنجره و تیرآهن های اتاق های خانه روی آورده است تا بتواند مصرف روزانه اش را تأمین کند. تکلیف گروه فقط این است که در برخورد با چنین موضوعی، سقفی روی دیوارهای مانده بنا کرده و در و پنجره هایی را در جاهای خالی نصب نمایند تا این مادر و دختر از سرمای هوای بهمن ماه در امان بمانند و البته با تأمین برخی اقلام خوراکی، سفره شان را برای چند روزی چرب کنند. حالا نکته در اینجاست که آنها طبق قانون اجازه و صابطه ای برای مداخله در راستای درمان پدر یا دور کردنش از خانه ندارند و لذا نمی توانند مطمئن باشند که اذیت هایش باز هم رنجش خاطر مادر و دختر را به همراه نداشته باشد و او دوباره سر به جان در و پنجره ها و تیرآهن های خانه نکند و یک بار دیگر، سردی را به این پناه نیاورد. و حتی برای آن دختر بچه ۹ ساله که به جبر والدین، رو به هر کس و ناکسی می زند و گدایی می کند و هر آن در معرض یک آسیب جدید قرار می گیرد تا پولی به خانه ببرد و منقل پدر و مادر را گرم نگهدارد هم، نمی توانند کاری بکنند. آنها آن پسر بچه دستفروشی که جای پدر ساقی شده و در همین ۱۰ سالگی خوب بلد است مشتری هایش را رتق و فتق کند را هم می شناسند اما باز هم دست شان برای نجات او از این منجلاب بسته است. و یا…
آنها بر حسب تکلیفی که برای خود تعریف کرده اند، به ایجاد زیرساخت‌های لازم برای تأمین رفاهیات اقشار مستضعف در مناطق محروم می اندیشند و مهمترین وظیفه خود را فراهم کردن شرایط کافی برای تأمین اقتصاد خانواده هاست، اصل مهمی که هموارد مورد تأکید رهبری هم قرار دارد؛ ” وقتی کسی جزو اردوهای جهادی است، به مناطق محروم سرکشی می کند، واقعیت ها را به چشم می بیند، طبعاً تفکر پیگیری اقتصاد عدالت محور در او اینجور زنده می شود؛ این برای همه ما درس است. باید با قشرهای مختلف جامعه مرتبط شد تا مسائل آنها را لمس کرد؛ این در تصمیم‌گیری ما، در نگاه ما به مسائل گوناگون کشور اثر می گذارد”. اما این که مدیران و رسانه ها در کنارشان باشند و برای این دغدغه ها، راهکارهایی ارائه شود و آسیب هایی که آنها از نزدیک می بینند و لمس می کنند با تعامل و هم افزایی تدبیر گردد تا از ریشه دواندن شان جلوگیری شود، در مقابل کارهای بسیار ارزشمندی که گروه های جهادی انجام می دهند، خواسته بجایی است و حال که این دغدغه احساس شده، قطعاً نیاز به برنامه ریزی دارد و می طلبد مدیران دستگاه‌های متولی به این موضوع ورود کنند و چاره ای برای آن بیابند.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)
کاری – ثروت های یک منطقه، همیشه معادن و گنجینه و دفینه هایش نیستند، گاهی
