هرم پور – نشریه گزیده شاخص ها و نماگرهای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی خراسان جنوبی از سوی سازمان مدیریت و برنامه ریزی استان برای دوره فصلی تابستان 1400 در روزهای اخیر منتشر شده است. بر اساس آمار منتشر شده در این نشریه، افزایش شاخص کل قیمت کالا و خدمات مصرفی خانوارها در تیرماه 1400 نسبت به ماه مشابه در سال قبل از آن، برای مناطق شهری در استان 48.2 درصد، برای مناطق روستایی 50.3 درصد و برای کل استان 48.8 درصد است. به زبان دیگر، قیمت کالاها و خدمات در تابستان امسال نسبت به سال قبل حدود 1.5 برابر افزایش پیدا کرده است. به عبارتی، قدرت خرید مردم استان، در صورت داشتن حقوق ثابت، بیش از یک و نیم برابر کاهش پیدا کرده است. متأسفانه این روند مدتهاست زندگی مردم را با مخاطرات جدی روبرو کرده و پیش بینی می شود با توجه به شرایط ویژه کشور، تداوم هم داشته باشد. چند روز قبل یکی از دوستان می پرسید: واقعاً نمی دانم با چنین شرایط وحشتناکی، بعضی از مردم چطور زندگی می کنند؟ گفتم: خیلی سخت. سخت تر از آنچه من و تو فکر می کنیم. گفت: مثلاً چه طور؟ گفتم: خیلی ها از اولویت های زندگی زده اند. مسافرت نمی روند، کتاب نمی خرند، جنس خوب نمی خرند، رستوران نمی روند، برای بچه ها اسباب بازی نمی خرند، رفت و آمدهای فامیلی را کم کرده اند، گوشت نمی خرند و به جایش، از غذاهای با ارزش غذایی کمتر استفاده می کنند، باشگاه را تعطیل کرده اند، پول برای گوش کردن موسیقی و رفتن به تئاتر و موزه و نمایشگاه نمی دهند، ادامه تحصیل خودشان و فرزندانشان را محدود کرده اند، مثل قبل ترها لباس عیدانه و غیرعیدانه نمی خرند و به همان داشته های چندساله از کیف و کفش و لباس بسنده می کنند، به جای تعویض وسایل خانه، مدام تعمیر می کنند و به جای تعمیر خودروهای فرسوده شان، آن را گوشه ای می خوابانند و با پای پیاده رفت و آمد می کنند، وسایل شخصی مثل گوشی های تلفن و لباس و کیف و کفش به شدت اشتراکی شده اند، و سایر لوازم هم به سمت اشتراکی و قرضی شدن پیش رفته اند، اگر روزی در نقاط متوسط و خوب شهر خانه ای داشته اند، به دلیل افزایش اجاره ها به حاشیه های شهر کوچ کرده اند و از حاشیه ها، به حاشیه های دیگر رفته اند، از برنج، کم قیمت ترین و از میوه، کم بهاترین را انتخاب کرده اند، از مدرسه ها، به آن مدرسه ای که کمتر پول می گیرد مراجعه کرده اند و از مغازه ها، به آنهایی که منصف ترند یا خداشناس تر، رجوع می کنند، صبح کار می کنند، عصر هم کار و شب هم کار و دور از خانه و زن و زندگی و لذت پدری و مادری، مدام در حال درآوردن پول برای پُرکردن چاه ویل زندگی هایشان هستند که هر روز، عمیق تر، دهشتناک تر و مرگ آور تر می شود. گفتم: تازه افرادی را می شناسم که مدتهاست خرج زندگی شان را به کمک پدر و مادرها می دهند، یا تعدادی از فامیل کمکشان می کنند. افرادی را می شناسم که همسر و بچه ها را به منزل اقوام و آشنایان می فرستند که کمکی بگیرند یا حتی مدتی در خانه پدرها و مادرها سکونت کنند تا وضعیت بهتر شود. افرادی را می شناسم که حتی به تکدی گری افتاده اند. و متأسفانه افرادی را می شناسم که به ناچار برای کسب درآمد به بعضی آسیب های اجتماعی دچار شده اند. یادم هست سال قبل «حسین راغفر» اقتصاددان درباره پیش بینی خود از وضعیت اقتصاد ایران گفته بود: «سال آینده، سال خیلی سختی خواهد بود. علت آن هم میراث سنگین دولت در قالب بدهی‌های خیلی بزرگ است. به نظر من این مملکت را نمی‌شود با خوش‌بینی اداره کرد. اتفاقاً کسانی که در موقعیت‌های عمومی نشسته‌اند باید بدبینانه‌ترین سناریو‌ها را بررسی کنند». و من و بسیاری از مردم، واقعاً مثل این روزها، معنی کلمه «سختی» را نمی فهمیدیم. شرایط خیلی سختی داریم؛ ناعدالتی ها در بعضی حوزه های اقتصادی و اجتماعی بیداد می کند و اختلاف طبقاتی، فاجعه آمیز شده. طبقاتی در حال له شدن هستند و طبقاتی در حال ترکیدن. هیچوقت اینقدر برای مردم، نگران نبودم. می خواهم از جامعه مردمی استان خواهش کنم که بیشتر از قبل هوادار همدیگر در تنگناهای اقتصادی باشند. از جامعه مدیریتی استان هم می خواهم تمنا کنم بیشتر از همیشه درک و فهم اینکه مردم شب و روزشان را چطور می گذارند، چه می خورند، چطور زندگی می کنند و چه طور زنجیرِ روزها و شب ها را به هم متصل می کنند تا با آبرو داری به جایی برسند را داشته باشند.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره 09304943831 ارسال بفرمایید)