هرم پور- چقدر روزها تلخ شده اند. ده روز است مدام هر روز(باور کنید هر روز) یک خبر بد از تصادف در یکی از شهرهای استان می بینم و می شنوم. تصادف های درون شهری یک جور ناراحتم می کند و تصادف های برون شهری، جوری دیگر. و البته، فوت، جراحت یا معولیت دوستان، آشنایان و همکاران عزیز، بسی سخت تر و بی نهایت رنج آورتر است.؛ داغیست فراموش ناشدنی و بی مرهم! «جاده ی مرگ»  که این روزها من می گویم «جاده ی بی تفاوتی»، «جاده غفلت مسئولین»، «جاده سهل انگاری مدیران»، دشنه ای شده که هر ماه و هر سال، به قلب خون شده از دردهای مردم نجیب این استان می زند و جگرِ سوخته از بی مبالاتی و قول های سرخرمن مسئولین را پاره پاره می کند. ما رسانه ای ها، شما مردم، و دلسوزان و معتمدین و مطالبه گران،  با کسی که این دشنه ی خونین را به دست گرفته و مدام زخم می زند، چه باید بکنیم؟ سالهاست می نویسیم و سالهاست ضربه می خوریم، و بارها نوشته ام که دیگر تقریباً خانواده ای در بیرجند، قاین، حتی سربیشه و نهبندان شاید نباشد که داغ عزیز و آشنایی از این جاده ی نحس، بر دامانش نقش نبسته باشد. و آخرینش، همین یکی دو روز قبل، که جان همکار عزیز رسانه ای ما را در استان گرفت و جمعی دیگر از عزیزان رسانه ای را به کام مجروحیت های سخت کشاند. جاده ی مرگ برای دست کشیدن از این همه جوانمرگی، چه باج سبیلی می خواهد؟ «بودجه» و «توجه».  و تا این دو باج بزرگ به حلقوم اژدهاییش سرازیر نشود، این سیری ناپذیر بدطینت، همچنان از همه ی ما قربانی خواهد گرفت. یکی دو سال است، هم بودجه های بسیار خوبی به استان اختصاص یافته و هم توجه ویژه تری به خراسان جنوبی شده است. چرا؟ چون استانداری پای کار به استان آمده بود و همه را مجاب کرده بود که «راه» برای استان ما اولویت دارد، مدیر جوان و دلسوزی را به مدیرکلی راه استان انتخاب کرد و چند برابر سالهای قبل، بودجه  و اعتبار گرفت. و من افسوس می خورم که چرا در همه ی این سالهای قبل و فرصت طلایی بودجه های آن ، آنقدر مردمِ مطالبه گری نبودیم که به جای همه چیز، از دولت، یک مدیر توانمند و قوی مثل او بخواهیم که بتواند سرنوشت بسیاری از مقوله های مهم استان را عوض کند؟! در ماجرای اسف بار حوادث جاده ای، علاوه بر مقصر بودن بسیاری از مسئولین کشوری، خودِ ما مردم هم یکی از مقصرین اصلی هستیم که با مطالبه گری های خاموش  و با انتخاب های نادقیق و گاهی با سکوت های نابجا در وقت جابجایی های مدیران توانمند، به آسیاب این حوادث، آب ریخته ایم و باعث شده ایم بعضی مقوله ها  در استان از اولویت بیفتند وبعضی هم هیچگاه مطرح نشوند. مردم عزیز هم استانی! باور کنید تا مطالبه گری واقعی را یاد نگیریم و راه و روش و جاده اش را نشناسیم و تا سکوت نجیبانه را بر فریادهای عدالتخواهانه و ضد تبعیض ترجیح بدهیم و تا نمایندگان و منتخبین خودمان را مجبور نکنیم که از کسانی که اعتبارها و بودجه ها و تصمیم ها و برنامه ها در دستانشان است، حقمان را بخواهند و بگیرند، هر روز، هر هفته، هر ماه و هر سال، ماجرای دردها و رنج های ما همین است. کاش اجازه می داشتم یکی دو نمونه از ماجراهایی که بر استان ما رفته را اینجا می نوشتم که شما متوجه می شدید واقعاً در بعضی از وزارتخانه ها و سازمانهای کشوری، بعضی مدیران وکارشناسان، به هیچ عنوان در نقشه ی جغرافیایی ایران، جایی به نام خراسان جنوبی را نمی شناسند و اعتبارات و بودجه ها و امکانات را به عمد یا به سهو، به استانهای همسایه یا قرین به یک نام، حواله می دهند! و من افسوس می خورم که اگر بعضی مدیران پیگیر، انتخاب چندین سال قبل ما و انتصاب های دولت برای ما بودند، قطعاً نه تنها تا به امروز ماجرای دوبانده شدن این جاده تمام شده بود شاید آب هم به استان رسیده بود، شاید راه آهن هم آمده بود و شاید مرز و صنعت ما هم امروز نه در ایران که در جهان حرف ها برای گفتن داشت. مردم عزیز استان! مدیران دلسوز را در مطالبه گریهایشان سخت یاری کنید. سرجایتان  ننشینید که برای غم ها و رنج ها عزاداری کنید. باید بلند شوید. باید فریاد این جگرگوشه ها را به گوش مدیران نالایق و فراموشکار بنوازید و باید از حقتان دفاع کنید. نمایندگان محترم استان در مجلس! توقعات از شما هم  بیش از اینهاست. یکی دو هفته قبل، عزیزان رسانه ای فوت کردند و دیدید که همه را مجبور به عذرخواهی کردند. خدایشان رحمت کند. سال گذشته و سالهای گذشته در فقره های مختلف حوادث، ده نفر(در جاده نهبندان- سربیشه)،  دوازده نفر( در جاده درح – سربیشه)، 9 نفر(در جاده بیرجند- قاین) فوت کردند و دریغ از یک عذرخواهی؟؟ما به شدت از بعضی از عملکردها در گذشته و حال، بعضی از سکوت های امروز و دیروز و بعضی از فریادهای کم رمق که به مثابه سکوت مطلق است سخت گلایه مندیم. اگر نمی توانید و اگر مسؤولین راه و چاهش را یاد ندارند، به ما رسانه ای ها رخصت بدهند تا ببینند با بعضی از مدیران عزیز بی تفاوت چه می کنیم.

(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره 09304943831 ارسال بفرمایید)