رجب زاده –

عبور از سال 98 آن هم از خان پایانی و غافلگیر کننده کرونا دشوار و برای بسیاری از مردم غم انگیر بود. سال 98 در صفحات کتاب تاریخ، یادآور آلام بشری خواهد بود. ایران ما در 98 اتفاقات سخت و دردناکی را پشت سرگذاشت. 98 شاید شروع گذار است از مرحله ای به مرحله دیگر و دوران گذار در همه ادوار تاریخ سخت بوده و حوادثش چنان بر دوش ساکنان این فصل زمانی سنگینی می کند که اگر آستانه تحمل بالا ببرند از پس سختی ها، صبح روشن و آرامش بخش آسانی ها را مشاهده خواهند کرد.
هر بار که وقایع ملی 98 را مرور می کنم، خراسان جنوبی را در این سال، پر بار از شروع های امید بخشی می بینم که توانست این منطقه از کشور را چند پله ای بالاتر ببرد و این برای اهالی این استان بسی گرانقدر است. اما نمی توان خطوط درد حوادث تلخ این سال را از چهره آن ها زدود. سهمیه بندی بنزین و گرانی های فراگیرش و مسکن و فشار غیر متعارفش بر اقشار متوسط و ضعیف این استان که غالب جمعیت آن را تشکیل می دهد و از این دست حوادث که راهگشایی برای حل مشکلات ناشی از آن ها عزم و همت جمعی مردم و مسئولان را می طلبد. عزمی که در این روزگار کرونا زده شاید ، بیشتر قوای جزم شدن داشته باشد.
نوروز 99 را که برانداز می کنم، لکه های نحس کرونا پیداست و هرچند انرژی امید برای آسانی و تغییر در این سال نو از ژرفای ذهن و دل بر می خیزد اما این کرونای منحوس هنوز پابرجاست. شاید باید امسال را از زاویه دید دیگری برانداز کنیم. شاید لازم است در روش های فکر کردن، دیدن، تصمیم گرفتن و کارکردن، نو بیاندیشیم؛ جور دیگر با مسیرهای منطقی دیگری در ذهن،
نورون های عصبی را فعال کنیم تا روش های دیگری برای پیام رسانی به مغز به دست آورند، راهکارهای دیگری بیاندیشیم. ما بارها این کار را کرده ایم. کرونا اولین موجودیت در عالم هستی ما نیست که روش های زندگی مان را تغییر داده است. می خواهیم زنده بمانیم. می خواهیم سالم باشیم و جریان زندگی را به قوت ادامه دهیم. انسان بارها و بارها برای بقا، شکل زیستنش را تغییر داده است. قصد سفر به تاریخ زندگی بشر را ندارم اما همین چند ساله را که از مقابل چشمان ذهن می گذرانم در می یابم که چقدر
روش های زندگی مان را در همین مدت تغییر داده ایم. ما چقدر انعطاف پذیریم. ما چقدر در برابرتغییرات بدون ایستادگی پیش
رفته ایم. ما چقدر برای به دست آوردن آرامش از بُعدی به بُعد دیگر حرکت
کرده ایم. با چنگ های زمان دست داده ایم. با رنج های مکان کنار آمده ایم و زندگی مسالمت آمیز را در روزگار قهر طبیعت گرفته تا تصمیم های نابلدانه انسانی ادامه داده ایم. این ما هستیم. ما در این نقطه جغرافیایی از کره زمین. شاید چند مثال ذهن تان را در برابر زندگی کردن با کرونا و در عین حال سالم ماندن در این شیوه زندگی آرام کند. کاهش تدریجی منابع آب، شروع خشکسالی و تبدیل شدنش به جزئی از زندگی، از بین رفتن کشاورزی در نقاط مختلف همین استان و شروع زندگی جدید کشاورزان و روستاییان. شاید این ها خیلی برای همه ملموس نباشد، اما مثال بعدی را همه درک می کنیم. مگر تا همین 10سال قبل خیلی دور نمی رویم، قیمت کالاها و اجناس با دریافتی و درآمدها همخوانی بیشتری نداشت که ناگهان ویروسی به کم کاری و ندانم کاری مسئولان ریز و درشت به وسعت بسترهای موجود هجوم آورد وآثارش در سال بعد هم باقی ماند؟ در برخی موارد هم جهش یافت و بازوان اقتصاد را فلج کرد. تا به امروز که در این نقطه از زندگی قرار گرفته ایم در تمام این سال ها ما ناخودآگاه و خودآگاه روش های زیستن را تغییردادیم. طور دیگر خوردیم، جور دیگر پوشیدیم و در هرم نیازهای مان به سطح اولویت ها عقب نشینی کردیم. این ها را انجام دادیم تا باقی بمانیم. تا دوباره فرصتی برای زندگی بهتر به دست آوریم و باز روش جدیدی برای زیستن برگزینیم. داستان کرونا هم همین است. او یک ویروس زشت کشنده است، اما هست. فعلا با ماست. اما زندگی در جریان است ما راه ادامه اش را بلدیم. باید روش ها را درست و اصولی تغییر دهیم و این بار دستورات جدیدی برای دست هایمان به مغز مخابره کنیم. دست هایی که این روزها زندگی را برای انسان های زیادی دشوار کرده اند. پرستاران، پزشکان، کارگران ،کسبه، روزنامه نگاران، کارمندها و خیلی های دیگر. در این دوران کرونایی که اگر خوش شانس باشیم و در سال و سال های دیگر تکرار نشود ، باید زندگی را با نگاهی دیگر ادامه داد. تصمیم های درست مسئولانی که در صدر امور فرمان می دهند بیش از هر زمان دیگری می تواند بقای یک شغل ، یک خانواده و یک انسان را سبب شود. هرچند به قول همان ها، باکی نیست. ما راهی برای ماندن خواهیم یافت.