هرم پور – چند روز قبل مصاحبه یکی از هنرمندان بیرجندی را که در حاشیه جشنواره فیلم فجر مصاحبه ای با یکی از خبرگزاری ها انجام داده بودند مطالعه می کردم. این بانوی هنرمند را می شناختم. گاهی بازی های زیبایشان در نمایش نامه های مختلف را دیده و تحسینشان کرده بودم. یادم هست بارها و بارها چه درباره ی ایشان و چه درباره ی سایر هنرمندان استان می گفتم تا در بیرجند و در خراسان جنوبی بمانند، دیده نخواهند شد. پر و بالی که باز کردند و به شهرهای بزرگ تر مثل تهران که رفتند، استعدادها و توانمندی هایشان بهتر و بیشتر دیده می شود و قدرشان را آنجا می دانند. ذیل همان مصاحبه، بسیاری از دوستان و هم بازی های ایشان که هنوز در بیرجند حضور دارند، دقیقاً به همین ماجرا اشاره کرده بودند و شاید حسرتی به دلشان آمده بود که چرا مانده اند و نرفته اند. این روزها کتابی می خوانم به نام «سفر قهرمانی» نوشته آقای «عقیل ملکی فر». نویسنده در این کتاب می خواهد یک جمله مهم بگوید و آنهم اینکه : «زندگی سراسر انتخاب است. ما انتخاب ها را می سازیم و انتخاب ها نیز ما را می سازند. قهرمان شدن یک انتخاب است». من با بسیاری از هم دوره ای ها و هم سن و سالها و دوستانم، فعالیت های مختلف تحصیلی، هنری، و اقتصادی را با هم شروع کردیم. اما سرنوشت بر این شد که از مقطعی به بعد، ما ماندیم و آنها رفتند و در شهرهای بزرگ تر ادامه دادند. حالا آنها هر کدام منشأ نام و نشان و خدمات بیشتر و اثرگذارترند. دهها نفر را می شناسم که چند دهه است از بیرجند و خراسان جنوبی رفته اند و حالا جزو سرآمدان حوزه های تخصصی خودشان در کشورند. مدت هاست وقتی به سالهای پشت سرم نگاه می کنم یک سؤال اساسی به ذهنم می آید و آن هم اینکه چرا برای رسیدن به قله های موفقیت، باید از این استان رفت؟ چرا به جایی می رسیم که برای طی مراحل سفر قهرمانی مان، سفر خارج شدن از استان را باید انتخاب کنیم؟ چرا در برهه ای از زندگی خیلی هایمان به این نتیجه ی دردناک می رسیم که برای پر و بال گشودن، برای دیده شدن، برای بیشتر موفق شدن، برای بدست آوردن دستاوردهای بزرگ تر، برای پرورش استعدادها و جلوگیری از تلف شدن آنها، باید بسیاری از علقه ها و علاقه هایمان را پشت سر بگذاریم و از استان برویم؟ واقعاً به این موضوع مهم چقدر فکر کرده ایم؟ مسئولین چقدر به این موضوع فکر کرده اند؟ مهم ترین دلیلش چه بوده؟ تنگ نظری های موجود در استان؟ کمبود امکانات؟ ناتوانی مدیران از عَرضه ی چهره ها و استعدادهای برتر استان به عرصه های کشوری؟ حسادت ها؟ چرا قدر استعدادها تا وقتی در استان هستند شناخته نمی شود و همینکه به خارج از استان می روند اینچنین مورد توجه کشوری و حتی جهانی قرار می گیرند؟ گیرنده ها و رادارهای شناختی ما در استان معیوبند یا نمی خواهیم این استعدادها را ببینیم؟ شاید هم به دلایل مختلف از جمله برخی دُگم اندیشی ها و باورهای غلط، مدام آنها را مکنوب و سرکوب می کنیم تا عرصه را ترک کنند و به افراد بی استعدادی بدهیم که ناگزیز و به اجبار، مثل ما بیندیشند و مثل ما عمل کنند؟ دوباره و هزارباره به همان جمله ای می رسم که سالهاست مدام می نویسم و می گویم و آن هم اینکه ما در خراسان جنوبی، استاد به مسلخ کشاندن استعدادهای برتر و استاد فرصت سوزی هستیم. پای درد دل بسیاری از همین هنرمندان بنشینید. پای درد دل بعضی از نویسندگان هم استانی که این روزها در کشور نام و نشانی دارند بنشینید. پای صحبت های تجربه آموز بعضی از فعالین موفق اقتصادی کشور که هم استانی ما هستند بنشینید. پای درد دل بعضی از پزشکان، بعضی از اساتید زبردست دانشگاهی و بسیاری از پژوهشگران موفق کشور که هم استانی ما هستند بنشینید و رفتارها، تفکر و نوع گفتمان موجود در استان را با رفتارها، تفکر و نوع گفتمانی که در بسیاری از شهرها و استانهای بزرگ کشور در قبال استعدادها و توانمندی هایشان وجود داشته و دارد، مقایسه کنید. ما استانی بزرگ با توانمندی ها و ظرفیت های فراوانیم. اما در بعضی از حوزه ها هنوز نیازمند تجربه آموزی های بیشماریم. ما باید بیاموزیم که نسبت به استعدادهای انسانی این استان مسئولیم. بانک استعدادهای انسانی استان اگر به مرور و به هر دلیلی، خالی یا کم وزن شود، باید منتظر فاجعه های فرهنگی و اجتماعی باشیم. همه به ویژه مسئولین و آن دسته از کارشناسان عزیز در دستگاههای مختلف بیشتر بیندیشند و فردا را با زاویه نگاه جدیدی ببینند.
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود را درباره این سرمقاله به شماره 09304943831 ارسال بفرمایید)