*مهدی آبادی – برای اولین بار در انتخابات مجلس شورای اسلامی دوره نهم واجد شرایط قانونی شدم تا رأی دهم. احساس می‌کردم با یک رأی می‌توانم تغییر بیاورم، حتی یک رأی هم می‌تواند تأثیر‌گذار باشد. انتخابات مجلس نهم، همان انتخابات مشهوری که گروهی آن را تحریم کردند اما پس از مدتی دریافتند باید برای تغییر رای دهند. ان انتخابات و انتخاب های بعدی هم که رای داده ام را به خوبی به یاد دارم. البته تحقق نیافتن وعده ها انتخابات قبل ریاست جمهوری و وضع بسیار بد اقتصادی مردم از طرف دیگر به شدت به مسئله تاثیر رای دهی در کشور لطمه زده است. اما برای من سیاست تنها در بستر مشارکت مردم مفهوم پیدا می‌کند. با این باور، مشتاقانه انتظار روز رأی‌دهی را داشتم. اشتیاق من از دو مسأله بود: اول این‌که می‌خواستم با رأی خود در مسیر سیاسی کشورم سهم داشته باشم. دوم، اعتقاد داشتم و دارم که برای تغییر و مبارزه در برابر آن‌چه نمی‌خواهیم، باید رأی داد. با تحریم انتخابات و قطع امید از صندوق رای هیچ تغییری حاصل نمی شود. گمان نکنم در طول تاریخ ملتی به خاطر عدم حضور در انتخابات مشکلش حل شده باشد. تحریم راه حل نیست و نبوده است. به نظرم اگر ناکارآمدی وجود دارد می توان با حضور در صحنه انتخابات و رای به فرد اصلح مشکلات را حل کرد. از طریق این رای دادن صدای جامعه به گوش حکومت می رسد. این ارسال بهترین و کم هزینه‌ترین مسیر ممکن است. بسیاری از افرادی که مردم را تشویق به عدم حضور در انتخابات می کنند، راه دیگری برای رهایی از شرایط دشوار ارائه نمی‌دهند؛ هیچ گونه تغییر و آلترناتیو برای شرایط موجود ندارند. به نظر آنها از صرف رای ندادن برای اصلاح شرایط کافی است اما تجربه واقعیت دیگری را نشان می‌دهد. روز انتخابات 28 خرداد که به طرف نزدیک ترین شعبه اخذ رای می رفتم احساسی عجیبی داشتم. خود را قدرتمند احساس می‌کردم، چون فکر می‌کردم قدرت رأی من از قدرت های دیگر قوی‌تر است. من سهم کوچک خود را گرفتم و مانند من هزاران انسان هدفمند دیگر نیز با این اعتقاد که می‌توانند تغییر بیاورند، رأی دادند. حال نوبت رئیس جمهور و اعضای شورای شهر است که من و ما را نا‌امید نسازند.