بهروزی فر – “ولی من دوست ندارم آقای رئیس جمهور بیاد!” صفحه گوشی را خاموش کردم و به چشمان کوچکش زل زدم، نگاهش بیش از کلامش اندوه داشت، جثه ظریفش را به آغوش کشیدم و در حالی که حدس می زدم، این جمله به مکالمه تلفنی ام ارتباط دارد، پرسیدم: “چرا عزیز مامان؟ “ “مشابه این جمله را بارها شنیده ام و علتش هم این است که به محض آمدن یک مهمان یا بروز یک شرایط خاص، حضورم در کنار خانواده کمرنگ تر از همیشه می شود” . اینها صحبت های یک خانم خبرنگار است، کسی که علاوه بر کار سخت پیگیری امورات آحاد افراد جامعه، می بایست وظیفه همسری، مادری، خانه داری و کدبانو بودن خود را هم به درستی انجام دهد. قاعده بر این است که آن بخش کار که به حضور در مراسم و پوشش جلسات برمی گردد، باید خارج از خانه انجام شود و آن قسمت تایپ و بارگزاری اخبار که به فراخور شرایط و در زمان هایی که ترافیک خبری نیست، می تواند داخل منزل صورت گیرد، اما به شرطِ ها و شروط ها! چرا که به جهت حساسیت موضوع و ضرورت رعایت اصول مؤثر بر صحت خبر و اینکه هر کدام از واژه ها علاوه بر بار معنایی، بار حقوقی دارند و می توانند بر محتوای نهایی و نتیجه کار تأثیر بگذارند، مطالب باید در محیطی کاملاً بدون تنش و آرام جمع بندی شده و بارگزاری شوند. مگر می شود مادر در خانه باشد و بچه ها – در هر رده سنی- هر لحظه چیزی طلب نکنند؟! کودک است دیگر یکبار آب می خواهد، باری قضای حاجت دارد، باری دیگر هم خوراکی می طلبد، خوابش می آید، آسیبی می بیند و… و… و مادر خبرنگار را فقط همکار همترازش درک می کند، چون می داند، در تعیین زمانِ جلساتِ وقت و بی وقت مدیران، ملاحظه محدودیت های زنانه جایگاهی ندارد و برنامه ریزان همیشه غافلند از این که بخش عمده ای از خبرنگاران فعال خراسان جنوبی را زنان تشکیل می دهند و تعداد مردانی که به جلسات می آیند، به اندازه انگشتان دست هم نیستند. و صد البته نوشتن خبرهای مربوط به یک جلسه مهم، مهمان و تفریح و توقع افراد را برنمی تابد، حتی اگر همسر و پدر و مادر و پدر شوهر و مادر شوهر و فرزند باشند، مادر خبرنگار می بایست در هر شرایطی خبرش را بموقع به حوزه بالادستی تحویل دهد، چه اینکه برای آقای مدیر، خانواده و شرایط خاص و من فعلاً نمی توانم محلی از اعراب ندارد. حالا شرایطی را تصور کنید که این مادر باید در دشوارترین موقعیت، خبری مهم را تنظیم کند، بچه از یک طرف، شام و ناهار خانواده از آن طرف و مهیا کردن خانه برای پذیرایی از مهمانی که در راه است از دیگر سو و… آدم است دیگر، آستانه صبرش سقفی دارد، عصبی می گردد، ناراحت می شود، تشر می زند، داد می کشد و حتی ممکن است دعوا کند. گوش های مادر خبرنگار با این واژه ها خیلی آشناست؛ “ اگه میشه لابه لای این شلوغیا یه وقت هم به ما بده/ مامان ما رو نمی بینی/ ما برای تو مهم نیستیم/ این چه وقت آمدنه/ چرا الان میری جلسه/ شما که همیشه سرِ کار و درگیرین، این همه پول رو کجا خرج می کنین/ شما که هیچ وقت خونه نیستید و…” “. یک بانوی خبرنگار، مدیریت چند وجهی را خوب می داند، او همه فشارها را به جان می خرد تا خدشه ای به کیان خانواده وارد نیاید، او همه سختی ها را تحمل می کند تا مبادا مدیر بالادستی ناراضی شود و عذرش را بخواهد و تکلیف قرارداد نیم بند یا شفاهی اش را در لحظه برای همیشه روشن کند، او سخت کار می کند، بی آنکه برای سلامتش وقتی هزینه کند یا کسی به فکر سلامتش باشد، او کار می کند چون دغدغه تک تک مادران و پدران این استان را مشکل خود می داند، او تلاش می کند چون می داند اگر بنشیند و مطالبه نکند و پاسخ نخواهد، آینده روشنی را نمی تواند برای فرزندانش ترسیم کند، او می دود تا مسیر تعالی خراسان‌جنوبی را هموارتر ببیند. (لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)