- رجب زاده – این روزها خبرهای بسیاری از کمک های نقدی و غیر نقدی به اقشار آسیب دیده از کرونا و محرومان می شنویم.کمک هایی که هر روز ارزش ریالی و محتویات آن به اطلاع مردم می رسد تا آنها که دست خیری در تحقق این عمل بزرگ و خداپسندانه داشته اند از مراحل مختلف باخبرشوند. شناسایی محرومان و اقشار آسیب دیده خود قدم بزرگیست و آگاهی از اجرای چنین طرح هایی مرهمی است بر زخم کاری این روزها که طمع کاران و پول پرستان به بهانه کرونا بر آن ضربه می زنند. زخمی که از بی ارزش کردن کار و تلاش یک کارگر بر پیکر اجتماع ظاهر شده ، کارگری که اگر کاری پیدا کند با درآمدی که به دست می آورد در این آشفته بازار گرانی های باری به هر جهت ، آینده خود و فرزندانش را سیاه می بیند. ترس و اضطراب راحتش نمی گذارد. زخمی که با دست های آلوده برخی در حوزه های مختلف عمیق تر می شود، با طمع بی رحمانه ای که ارزش درآمد اقشار ضعیف و متوسط را کم و کمتر می کند. چون پولی که سال هاست با همین روش تلمبار کرده اند در این اوضاع کرونا زده فرصت خوبی را برای مال اندوزی بیشتر به روش های عجیب و غریب به آن ها داده است. روش هایی که وقتی می شنوی ، ترس وجودت را می گیرد و از خود نمی پرسی مگر می شود ؟ مگر قانونی نیست ؟ مگرنظارتی وجود ندارد؟ و بعد خودت پاسخ خودت را می دهی. ارزش درآمد ثابت و وابسته قشر زیادی از مردم با جولان همین ها با خاک یکسان می شود. ورود و نفوذشان به حوزه های مختلفی چون اقلام و نیازهای اساسی از مسکن گرفته تا دیگر حوزه ها فقیرها را فقیرتر و ثروتمندان را ثروتمندتر می کند. دوستی می گفت: باید حواس مان ششدانگ جمع باشد تا دست کم همین جا که هستیم، بمانیم. راست می گفت. ساختارها و اهرم های نظارتی در حوزه های مختلف بسیار ضعیف است. مردم و حتی مسئولان و قانونگذاران خواسته و ناخواسته با موجی همراه می شوند که این چارچوب ها و ساختارهای ضعیف با راه دروهای بسیار به وجود آورده و حالا تلاطمش بی اندازه سهمگین است. مقابله با چنین موجی سدی مستحکم از قوانین جدید و دقیق می خواهد . قوانینی که مکر مال اندوزان و طمع کاران را پیش بینی کند و تیزهوشانه در حوزه های مختلف وضع شود. قوانینی که دست مردم را بگیرد و در عرصه اقتصاد به نقطه ای مطمئن هدایت شان کند. قانون هایی که اجازه ندهد فاصله طبقاتی هر روز بیشتر و بیشتر شود. ما قانونگذاران و مجریانی می خواهیم که جامعه اسلامی ایرانی مان را به درجه ای از برخورداری قابل قبول برسانند و فقر و محرومیت را از بین ببرند. ثبات و امنیت در حوزه اقتصاد علاوه بر دیگر حوزه ها ایجاد کنند و زندگی را برای طبقاتی که بیشترین جمعیت جامعه را تشکیل می دهند آسان تر . امروز با غول های دست آلوده ای که در بحران های مختلف سربر می آورند و بی مهابا به نفوذشان درحوزه های مختلف زندگی مردم ادامه می دهند به این باور رسیده ایم که مشکل اساسی ما فقط نبود شغل و کمبود درآمد نیست. مشکل اصلی دست های آلوده ایست که باید شناسایی و ریشه کن شود. دست هایی که همان اندک درآمد صاحبان جامعه را با روش های مختلف و دسیسه های جور واجور بی ارزش می کنند و خودشان را قوی تر. این گونه است که فرد فقیر، محروم و آسیب دیده هر چه می دود به جایی نمی رسد. هرچه تلاش می کند ، نمی تواند یک چهاردیواری برای خودش تامین کند، هر چه سعی می کند باز در تامین مایحتاج روزمره هشتش گروی بیست و سی اش است که جای خود دارد. آن ها گرفتار خون آشام هایی شده اند که به تدریج آنچه دارند از دارایی و توان می مکند. مسئولان و مجریان طرح های خیرخواهانه این روزها، اجری بزرگ دارند و همان طور که در ابتدا نوشتم التیام بخش زخمی هستند که زندگی بسیاری از مردم را درگیر کرده است و آنچه در تمرکز نهادهای انقلابی و مسئولان این استان است مطالبه درمان این زخم و اقداماتی اساسی است که ریشه زور و فساد در حوزه های مختلف را بخشکانند، نه اینکه طلب آرمان شهر کنیم که ثبات را به زندگی مردم و تلاش شان برای بهره مندی اقتصادی هدیه کنند.
کاری – ثروت های یک منطقه، همیشه معادن و گنجینه و دفینه هایش نیستند، گاهی
