مهدی آبادی – تحکیم بنیان خانواده و افزایش جمعیت، یکی از مهم‌ترین مؤلفه‌های توسعه و پایداری هر جامعه است. خانواده، نخستین نهاد اجتماعی انسان‌ها، بر پایه عشق، همدلی و همراهی بنا شده و فرزندان ستون‌های استوار این نهاد محسوب می‌شوند. فرزندآوری نه فقط یک وظیفه خانوادگی، بلکه مسئولیتی اجتماعی است که در کنار رفع دغدغه‌ها باید به آن توجه ویژه‌ای شود. فرزندان نقش مهمی در استمرار و پایداری زندگی خانوادگی ایفا می‌کنند. وجود آنها نه تنها باعث افزایش عاطفه و همبستگی میان زوجین می‌شود، بلکه امید و شادی تازه‌ای به زندگی می‌بخشند. از منظر جامعه‌شناختی، خانواده‌هایی که فرزندان بیشتری دارند، همواره از حمایت اجتماعی و تاب‌آوری بیشتری در مقابل مشکلات برخوردارند. از نظر دینی نیز، خداوند در قرآن کریم فرموده است: “ما آنها و شما را روزی خواهیم داد.” (سوره اسراء: 31) این آیه، نوید الهی به همه انسان‌هاست که نگرانی از رزق و روزی نباید مانعی برای فرزندآوری باشد. خداوند بر اساس نظام حکمت خود، روزی خانواده‌ها را تأمین می‌کند و زندگی‌شان را سامان می‌بخشد. از سوی دیگر، کاهش جمعیت و کمبود فرزندان می‌تواند پیامدهای جدی برای جامعه به همراه داشته باشد. این مسئله علاوه بر کاهش روابط عاطفی خانوادگی، تأثیر عمیق خود را در ساختار اقتصادی و اجتماعی یک کشور نشان می‌دهد. کاهش نرخ جمعیت به معنای کاهش نیروی کار جوان، کمبود متخصصان، و تحمیل بار سنگین اقتصادی بر نسل آینده است. این وضعیت خطر ایجاد شکاف‌های ژنتیکی، تغییرات نامطلوب در هرم جمعیتی، کاهش توان رقابتی ملی و تضعیف منابع انسانی را به دنبال دارد. با این حال، فرزندآوری در عصر حاضر با مشکلات جدی مواجه است. ازدواج و تشکیل خانواده در سایه تورم و گرانی، برای بسیاری از جوانان به یک دغدغه بزرگ تبدیل شده است. زوج‌ها پس از ازدواج با چالش‌هایی نظیر تأمین مسکن، اشتغال، و هزینه‌های تربیت فرزند مواجه‌اند. هزینه‌های زایمان، آموزش و تغذیه فرزند نیز به این فشارها افزوده، و تصمیم برای فرزندآوری را سخت‌تر کرده است. افزون بر این، کمبود امکانات حمایتی مثل بیمه، مهدکودک‌های ارزان و تسهیلات مناسب، این مسیر را پیچیده‌تر کرده است. حال سوال اینجاست: نقش دولت در این شرایط چیست؟ بدون شک، دولت‌ها وظیفه دارند که برای مقابله با کاهش جمعیت و تحکیم بنیان خانواده وارد عمل شوند. حمایت‌های مالی، قانونی و اجتماعی نباید به عنوان گزینه‌ای اختیاری تعریف شود، بلکه باید به‌صورت یک وظیفه ملی اجرا گردد. تسهیلات اقتصادی یکی از مهم‌ترین راهکارهاست. دولت باید با تأمین وام‌های ازدواج و فرزندآوری، ارائه طرح‌های مسکن حمایتی و کاهش هزینه‌های زایمان و تربیت فرزند، زمینه اقتصادی مناسب برای جوانان و خانواده‌ها فراهم کند. این اقدامات می‌تواند فشارهای مالی خانواده‌ها را کاهش داده و قدم مهمی در تشویق جوانان به ازدواج و فرزندآوری باشد. در کنار مسائل اقتصادی، گسترش برنامه‌های فرهنگی و هم‌افزایی اجتماعی لازم است. معرفی مزایای فرزندآوری از طریق رسانه‌ها، ایجاد محیط‌های شاد و مفرح برای خانواده‌ها و حمایت از فرهنگ‌های محلی که به گسترش خانواده کمک می‌کنند، می‌تواند نقش مهمی در ایجاد انگیزه در میان مردم داشته باشد. همچنین قوانین حمایتی نظیر افزایش مرخصی‌های زایمان و تأمین امنیت شغلی مادران، می‌تواند مشوقی برای خانواده‌ها باشد. در نهایت، تمرکز بر معیشت و رفاه مردم، کلید حل بسیاری از مشکلات است. از بین بردن فشارهای اقتصادی، گشایش در بازار اشتغال و کاهش گرانی می‌تواند راه‌حلی پایدار برای تحکیم بنیان خانواده و افزایش جمعیت باشد. خانواده محور آرامش و نشاط جامعه است و فرزندان، امید آینده آن. با توکل به خداوند و حمایت جدی دولت‌ها، می‌توان جامعه‌ای پویا و پایدار ساخت که در کنار رشد اقتصادی و اجتماعی، از ارزش‌های عاطفی و انسانی خانواده نیز پاسداری کند. تنها با اتخاذ چنین رویکردی می‌توان به آینده‌ای روشن در مسیر رشد جمعیت و تحکیم بنیان خانواده دست یافت.