بهروزی فر – سال ۱۹۸۹ میلادی-۱۳۶۶ شمسی- کشورهای عضو مجمع عمومی سازمان ملل متحد، عهدنامه ای را با عنوان “کنوانسیون حقوق کودک” تأیید و امضا کردند. طبق بند یک ماده ۳۱ این عهدنامه “حکومت‌ها حق کودک را برای داشتن بازی، سرگرمی، وقت آسایش و استراحت به رسمیت می‌شناسند و کودک می‌تواند به طور فعال و آزادانه در امور فرهنگی و هنری متناسب سن خود، شرکت کند”، در بند ۲ این ماده هم به این موضوع اشاره شده که؛ “حکومت ها به حق کودک برای فعالیت‌های فرهنگی هنری توجه دارند و با اقدام‌های خود،آن را پشتیبانی نموده و امکانات مناسب را برای انجام فعالیت‌های فرهنگی هنری و اوقات فراغت و سرگرمی کودک فراهم می‌کنند”. یونیسف برای اجرای این طرح، شاخص‌هایی را مطرح کرده که طبق آن، شهر دوستدار کودک، پارک‌های موضوعی دارد و به کودکان اجازه می‌دهد آزادانه به بیان عقاید خود بپردازند، در این شهر تصمیم گیری بر عهده کودک است، مراقبت بهداشتی کودکان در اولویت برنامه ها قرار دارد و دولت‌ها باید امکانات بهداشتی از قبیل آب سالم و سرپناه مناسب برای زندگی کودکان فراهم کنند و… حدود ۶ سال بعد- در اسفند ماه سال ۱۳۷۲ – مجلس شورای اسلامی، الحاق جمهوری اسلامی ایران به کنوانسیون حقوق کودک را تصویب کرد و ۷ سال بعد – سال ۱۳۷۹- شورای عالی استان‌ها از شوراهای اسلامی شهرها خواست شهرداری ها را موظف نمایند که اقداماتی را در زمینه تحقق شهر دوستدار کودک انجام دهند. استاندارد سازی مبلمان شهری به‌ویژه وسایل خاص کودکان (ورزش، تفریح و بازی)، طراحی خیابان‌ها، پیاده‌روها و پل‌ها به نحوی که برای عبور کودکان و وسایل حمل و نقل کودک مناسب باشد، تأمین فضای مناسب بازی کودکان در سطح شهر و مجتمع های مسکونی، تنظیم قوانین رعایت استاندارد های کاهش خطر و حوادث در مجتمع‌های مسکونی و… از جمله اقداماتی است که طبق این دستورالعمل، شهرداری ها می بایست انجام دهند. از سال ۷۹ و پیشنهاد شورای عالی استان ها، ۲۲ سال می گذرد،نگاهی به اطراف و اکناف شهرهای ۳۲ گانه خراسان جنوبی که اغلب در اواخر دهه ۸۰ و یا اوایل دهه ۹۰ ارتقاء یافته اند و حتی آنها که همچون بیرجند و قاین و طبس و… ، از قدمت و دیرینگی برخوردارند، گویای این واقعیت است که هیچ کدام هنوز نتوانسته اند در این آزمون، نمره قبولی کسب کنند. در اغلب شهرهای استان، مردم از حداقل زیرساخت های رفاهی در مضیقه اند و فضاهای بازی کودکان در پارک ها به نصب چند دستگاه تاب و سرسره فلزی در محیطی فاقد استانداردهای لازم برای حفظ ایمنی بچه ها، بسنده شده، در روستاها و بخش ها که متأسفانه کودکان از آب شرب سالم هم محروم می باشند. مجتمع‌های مسکونی که در اغلب در زمان اجرای پروژه های مسکن مهر در شهرهای استان قد علم کردند، از کمترین زیرساخت های رفاهی برخوردارند، و حتی در ساختمان های با بیش از ۶ طبقه علیرغم وجود قوانین تأکیدی، جای پله های اضطراری خالی است و بخش عمده ای از واحدها در شرایطی تحویل مالکین داده شده یا می شوند که کامل نیستند و به جهت مدیریت هزینه ها! البته بخوانید بی تفاوتی مجریان پروژه ها!! بخشی از ملزومات همچون علایم هشدار دهنده حریق و…. نصب نمی شوند. در بحث مبلمان شهری هم اگر چه تأکید بر حفظ کرامت شهروندان است و دستگاه های متولی به ویژه شهرداری ها مکلفند رفاه مردم را در اجرای پروژه ها مدنظر داشته باشند، اما متأسفانه عرض کم معابر، آسفالت نامناسب خیابان ها، جای خالی سرویس های بهداشتی در اغلب گذرها، ایستگاه های واحد فاقد استاندارهای لازم، ناایمنی پیاده رو ها، عدم توجه به اصل مناسب سازی معابر، راه آبه ها و کانال های غیراستاندارد و… تنها بخشی از ایراداتی است که بر شرایط موجود شهرها وارد است. حالا در این شرایط تصورش را بکنید مادری که دست کودکش را گرفته و قرار است طول یک پیاده روی کم عرضِ غیر مسطح را که با بساط مغازه های حاشیه سد شده را طی کند یا از عرض خیابانی بگذرد و یا… حالا شما بگویید شهرهای مان با آن قواعد تعریف شده در کنوانسیون حقوق کودک، مطابقت دارد، شهرهای خراسان جنوبی با یک شهر دوستدار کودک، چقدر فاصله دارند؟!
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)
کاری – ثروت های یک منطقه، همیشه معادن و گنجینه و دفینه هایش نیستند، گاهی
