بهروزی فر – این روزها که نمایشگاه بین المللی تهران، نمایشگاه توانمندی های گردشگری و صنایع دستی کشور را میزبانی می کند و خراسان جنوبی به همت هنرمندان و صنعتگران خلاق و توانای خود، سهمی از این نمایشگاه دارد و مجالی برای عرض اندام یافته است، فرصت خوبی است تا وضعیت گردشگری، این بزرگترین صنعت درآمدزای جهان را در خراسان جنوبی، استانی با ۲ هزار و ۲۰۰ اثر شناسایی شده، ۹ اثر جهانی و بیش از هزار اثر به ثبت رسیده در فهرست آثار ملی بررسی کنیم. گردشگری که از آن به عنوان صنعت پاک هم یاد می شود، حرفه و صنعتی چند بعدی است که هر چه بیشتر می‌گذرد، ابعاد و فرصت‌ های تازه‌تری از آن هویدا می شود و به اذعان اهل فن و اقتصاددانان، گردشگری ارتباط مستقیمی با رونق اقتصادی و ایجاد اشتغال پایدار دارد.به گواه آمار سازمان جهانی گردشگری، بودجه‌ای که مردم دنیا برای مسافرت و تفریح اختصاص می دهند، سه برابر بودجه‌ای است که دولت‌ها صرف امور دفاعی و امنیتی خود می‌کنند، نکته جالب اینکه این رقم ۱۱ درصد درآمد ناخالص (GDP) کل جهان است، همین دو قلم آمار، گواهی بر پولسازی ابر صنعت گردشگری است.
خراسان جنوبی به لحاظ آمار جاذبه های گردشگری جزو استان های سرآمد و در ردیف برترین هاست، مثلاً اصفهان با داشتن ۲۲ هزار بنا و اثر تاریخی که ۱۸۵۰ مورد آن هم در فهرست آثار ملی به ثبت رسیده، ۷ اثر جهانی دارد، یا فارس با بیش از ۳ هزار اثر تاریخی، ۱۱ اثر جهانی دارد، و یا… اما مروری بر آمار گردشگران داخلی و خارجی که در تمام فصول سال به این استان ها سفر می کنند با آن چه در خراسان جنوبی شاهدیم، اصلاً قابل قیاس نیست و به قول علما؛ قیاس مع الفارق است. برای مثال مدیرکل میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع‌دستی استان فارس در تیرماه امسال با ارائه آماری از وضعیت ورود و خروج گردشگران به این استان از این گفته که؛ “حدود یک ماه اخیر بیش از ۱۰ هزار گردشگر خارجی از آثار تاریخی – فرهنگی استان بازدید کرده‌اند”.میزان عایدات ناشی از حضور این ۱۰ هزار نفر طی یک ماه هم آن قدر واضح است که نیاز به ذکر ندارد، اما واقعاً چه اتفاق یا اتفاق هایی می تواند افتاده باشد که فارس و اصفهان و کرمان و خراسان رضوی و … جزو استان های گردشگرپذیر کشور به شمار می آیند و از قِبَلِ این صنعت، سالانه میلیاردها تومان درآمد نصیب شان می شود؟! و در نقطه مقابل چه اتفاق یا اتفاق هایی افتاده که خراسان جنوبی از این قافله عقب مانده است؟! بدون تردید آمار و تعداد جاذبه‌های گردشگری نمی تواند در این مقوله، سهم بسزایی داشته باشد، چرا که در هر منطقه ای، تعداد آثاری که بیشتر مورد توجه قرار گرفته و پذیرای مسافران و گردشگران است، اندک و انگشت شمار می باشد، و البته اگر به آمار جاذبه ها بود، خراسان جنوبی با داشتن ۹ اثر جهانی، ۱۴ روستای هدف گردشگری و… باید گوی سبقت را از دیگر همتایانش می ربود. بدون تردید وجود زیرساخت هایی مثل راه مناسب، راه آهن، تعداد پروازها، امکانات رفاهی، فضاهای اقامتی و… در جذب گردشگر بسیار مؤثرند اما نامعقول و غیرمنطقی است که به بهانه ناکافی بودن زیرساخت ها، چشم بر مواردی همچون عدم مدیریت ها، بی برنامگی ها، نداشتن سندی مدون، سختگیری های بی مورد، عدم حمایت های لازم از فعالان این عرصه و… ببندیم. گردشگری، صنعتی چند وجهی است و به همان اندازه که رونق آن می تواند بخش های زیادی را منتفع سازد، حرکت دادن چرخ های به گل نشسته آن هم، هم افزایی و همت بخش های زیادی را می طلبد، قاعده بسیار مهمی که گویا در خراسان جنوبی کمتر رنگ تحقق یافته و مورد توجه بوده است، غفلتی که قطعاً برای همه ما گران تمام می شود و به واسطه آن مورد شماتت آیندگان قرار خواهیم گرفت.
خراسان جنوبی، این استان ظرفیت های ناشناخته، برای مطرح شدن، عزمی جزم می خواهد و همتی دوچندان!
(لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۹۲۲۱۳۴۲۸۷ اعلام یا ارسال بفرمایید)