کاری- عصر یکی از روزهای گرم تیرماه بود
که وارد پارک توحید شدم. پارکی که سال‌ها
ست قلب سبز و تنفسی برای مردم بیرجند بوده است. اما این بار، فضایش بیش از همیشه پر از سکوتی سنگین بود؛ سکوتی که نه به معنای آرامش بلکه پر از بغض‌های پنهان و دل‌نگرانی‌های خاموش جوانانی بود که هر روز با فشارهای جنگ، مشکلات اقتصادی
و اجتماعی دست و پنجه نرم می‌کنند.آمده بودم صدای این نسل را بشنوم؛ نسلی که گرچه فریاد نمی‌زند اما خواسته‌هایش واضح است: «امید»، «نشاط» و «فضایی برای زندگی»؛ نه فقط برای گذران وقت.
محمدرضا؛ دانشجویی که پارک را پناهگاه ذهنی خود می‌داند
محمدرضا، ۲۲ ساله، دانشجوی مهندسی عمران، در گوشه‌ای از پارک کنار حوض خشک‌شده نشسته بود. بطری آب معدنی را در دست داشت و گفت:پارک توحید برای ما بیشتر از یک فضای سبز است. اینجا یک پناهگاه ذهنی است؛ جایی که می‌توانیم برای چند لحظه از استرس‌های زندگی روزمره، فشار اخبار جنگ و دغدغه‌های اقتصادی فاصله بگیریم..او افزود:اما افسوس که امکانات لازم برای زنده نگه داشتن این فضا وجود ندارد. روشنایی کم، نبود برنامه‌های فرهنگی، تفریحی و حتی ورزشی باعث شده این پارک جای نشاط نباشد بلکه گاهی حتی حس تنهایی را هم بیشتر کند. محمدرضا ادامه داد:جوانان شهر ما نیازمند جایی هستند که بتوانند هم‌زمان در آن تفریح کنند، بیاموزند، با هم تعامل داشته باشند و در نهایت امید به آینده را حس کنند. این خواسته فقط یک آرزو نیست، بلکه نیاز اساسی است.
نسترن؛ دختر جوانی که پارک را سنگری کوچک برای آرامش می‌داند
نسترن، ۱۹ ساله، دانشجوی روان‌شناسی، روی چمن‌های پارک کنار درخت انار نشسته بود. دفتر شعری در دست داشت و با صدایی آرام گفت:جنگ‌ها و فشارهای اقتصادی مثل سنگینی‌ای روی شانه‌های ماست. این پارک برای من مانند سنگری کوچک است که می‌توانم در آن لحظه‌ای آرام بگیرم و از هیاهوی بیرون فاصله بگیرم.او ادامه داد:اما این آرامش شکننده است. امنیت شبانه پارک پایین است، و هیچ برنامه فرهنگی یا اجتماعی جدی وجود ندارد که اینجا را به محلی زنده تبدیل کند.نسترن تاکید کرد:ما دختران جوان بیشتر از هر چیز نیازمند فضایی امن و پرنشاط هستیم که بتوانیم بدون ترس و با اعتماد به نفس حضور پیدا کنیم. متأسفانه این فضا در حال حاضر در پارک‌ها فراهم نیست.
سجاد؛ ورزشکاری که پارک را بستر اجتماعی و ورزشی می‌بیند
سجاد، ۲۵ ساله، ورزشکار محلی، که در گوشه‌ای
از پارک مشغول نرمش بود، گفت:پارک توحید اگر مجهز به امکانات ورزشی بهتر باشد، می‌تواند تبدیل به مرکز اجتماع جوانان شود. ما نیازمند فضایی هستیم که علاوه بر ورزش، فعالیت‌های گروهی و مسابقات فرهنگی هم در آن برگزار شود.او افزود:این فضاها باعث ایجاد حس تعلق، دوستی و نشاط می‌شود و می‌تواند کمک کند جوانان کمتر جذب رفتارهای پرخطر و آسیب‌زا شوند.
زهرا؛ فعال فرهنگی که به دنبال فرصت برای بروز استعدادهاست
زهرا، ۲۳ ساله، فعال فرهنگی، که با چند تن از
دوستانش در حال برنامه‌ریزی برای یک برنامه فرهنگی بود، گفت:ما تلاش می‌کنیم برنامه‌هایی مثل نمایش‌های خیابانی، شعر
خوانی و موسیقی در پارک برگزار کنیم، ولی حمایت و همکاری مسئولان خیلی کم است.او ادامه داد: اگر مسئولان به جای حرف‌های کلی، به این فعالیت‌های کوچک توجه کنند، می‌توانند فضای پارک‌ها را به نقاطی زنده و پر امید تبدیل کنند. ما اینجاییم تا نشان دهیم که جوانان ظرفیت بالایی دارند و فقط به فرصتی برای بروز نیاز دارند.»
نشاط کلید سلامت روان است
دکتر زهرا غلامی، روان‌شناس اجتماعی، گفت: امید و نشاط اجتماعی دو عامل کلیدی برای سلامت روان جوانان هستند. در شرایط کنونی، ایجاد فضاهای عمومی زنده و برنامه‌محور برای جوانان، ضرورتی انکارناپذیر است.او افزود:کم‌توجهی به این فضاها باعث می‌شود اضطراب و افسردگی در میان جوانان افزایش یافته و آسیب‌های اجتماعی نیز بیشتر شود. سیاستگذاران باید برنامه‌های فرهنگی، هنری و ورزشی را در اولویت قرار دهند. وی با بیان اینکخ جوانان سرمایه‌های اصلی کشور هستند، خاطر نشان
کرد: فراهم کردن محیطی سالم، امن و پرنشاط
برای آنها، یک وظیفه ملی است.وی ادامه داد:این فضاها فقط باید مکان بازی نباشند، بلکه باید شامل آموزش‌های مهارتی، برنامه
های فرهنگی و فعالیت‌های گروهی باشند تا به رشد همه‌جانبه جوانان کمک کنند.
اهمیت زنده نگه داشتن امید در مردم
هاشمی ، استاندار خراسان جنوبی، ، در دیدار با جمعی از فعالان فرهنگی و اجتماعی، اهمیت امیدآفرینی را در این برهه خاص بسیار حیاتی دانست و اظهار کرد :بالاترین سرمایه‌ای که در اختیار داریم مردم هستند که باید امید در آنها همیشه زنده باشد و اهمیت این موضوع در این موقعیت خاص، صدچندان می‌شود.او ادامه داد:تولید محتوا و برنامه‌های فرهنگی امیدآفرین نقش مهمی در تثبیت آرامش روانی و ایجاد نشاط اجتماعی ایفا می‌کند و ما موظفیم زمینه‌های آن را فراهم کنیم تا جوانان این سرزمین با انگیزه و امید به آینده نگاه کنند.
آیا مسئولان صدای سکوت جوانان را خواهند شنید؟
با وجود همه تأکیدات و تلاش‌ها، هنوز بسیاری
از فضاهای عمومی مانند پارک توحید نیازمند
توجه جدی‌تر، تأمین امنیت بیشتر، تخصیص
منابع مالی و اجرای برنامه‌های متنوع و مستمر هستند. جوانان بارها از نبود امکانات و عدم حمایت کافی مسئولان گلایه کرده‌اند و این موضوع نباید نادیده گرفته شود.در سایه درختان توحید،
صدای خاموش جوانان بیرجند پیچیده است؛
صدایی که از دل فشارهای اقتصادی و
اجتماعی بیرون می‌آید و خواستار فضای امن، زنده و پرامید برای زندگی است. این نسل که آینده کشور را می‌سازد، نیازمند حمایت عملی، برنامه‌ریزی دقیق و توجه واقعی مسئولان است تا سکوت پر فریادشان به صدایی بلند و تأثیرگذار تبدیل شود.اگر مسئولان بخواهند، همین امروز می‌توانند با اقدامات عملی، از بهبود وضعیت پارک‌ها شروع کنند و امید را در دل جوانان زنده کنند؛ امیدی که کلید رشد، سلامت روان و توسعه پایدار است.
