کاری- سه و نیم دهه پس از آخرین زنگ خروج،
دانش‌آموزان قدیمی دبیرستان پسرانه نمونه تربیت بیرجند با دستانی پر از گل و دل‌هایی سرشار از سپاس، بار دیگر به دیدار معلمانی آمدند که روزی چراغ راه‌شان بودند. دیداری صمیمی که با اشک آغاز شد و با بوسه بر دستان معلم به اوج رسید. آغاز این دیدار صمیمی، با پخش پیامی صوتی از آقای ناصری، مدیر وقت و موسس مدرسه نمونه تربیت بود که حال و هوای معنوی و احساسی ویژه‌ای به مراسم بخشید. او در این پیام از جوار بارگاه نورانی امام رضا (ع) برای همه دانش‌آموزان قدیمی دعا کرد، آرزوی سلامتی و شادی برایشان داشت و گفت:«اگرچه دورم، اما دلم میان شماست؛ شما همیشه بخشی از افتخار من بوده‌اید.»
گرچه این مراسم باشکوه با حضور بسیاری از دانش‌آموزان و معلمان قدیمی برگزار شد، اما برخی از عزیزان که در شهرهای دیگر و حتی کشورهای مختلف زندگی می‌کنند و مسوولیت های مهمی هم دارند ، نتوانستند در این دورهمی خاص حضور یابند. پیام‌ها و دل‌نوشته‌های آنان برای همه حاضرین، نمادی از پیوندهایی عمیق و بی‌پایان بود.پس از آن، مدرسه حال و هوایی دیگر گرفت. دیوارهای کلاس‌ها، نیمکت‌های چوبی، حیاط ساکت و دفتر مدیر، همگی بار دیگر میزبان شاگردانی بودند که ۳۵ سال پیش برای همیشه از این فضا خداحافظی کرده بودند.
شاگردان دیروز، مردانی از نسل‌های مختلف، امروز با دستانی پر از گل، لوح‌های تقدیر و دل‌هایی پر از احساس، به دیدار معلمانی آمدند که هنوز خاطره‌شان در ذهن و جانشان زنده بود. از همان لحظه ورود، لبخندها و اشک‌ها در هم آمیخت. برخی با معلم کلاس اول دبیرستانشان روبوسی کردند، برخی دستی لرزان بر شانه ناظمی گذاشتند که روزگاری سختگیرانه اما پدرانه، هوایشان را داشت. در این میان، برخی از دانش‌آموزان که امروز در سمت‌های مختلفی همچون پزشک، دندان‌پزشک، استاد دانشگاه ، مدیر کل ، رییس اداره، وکیل پایه یک دادگستری ، کارمند و دیگر مشاغل افتخارآفرین در حال خدمت به جامعه هستند، حضور داشتند. آنها با کمال افتخار از آموزه‌های معلمانشان یاد کردند و قدردانی خود را از زحمات بی‌دریغ معلمان بیان کردند. برای تسهیل ارتباطات و همکاری‌های آینده و جبران عملی زحمات این اساتید ۳۵ سال پیش ، جدول دقیقی از سمت‌ها و مشاغل و تخصص های دانش‌آموزان و شماره های تماس شان آماده شده و به پیوست لوح یادبود با متنی زیبا و متفاوت و یک گل سرخ زیبا ، تقدیم اساتید و کارکنان سی و اندی سال پیش دبیرستان نمونه تربیت گردید تا هر کاری و در هر حوزه ای داشتند با شاگردانشان تماس بگیرند و آنها با افتخار انجام دهند.
به پاس سال‌ها روشنی‌بخشی
در مسیر انسان‌سازی
همچنین مقرار شد فایل آن نیز در گروهی
۷۶ نفره رفقای قدیمی دبیرستان نمونه تربیت که همچنان در حال افزایش است قرار گیرد تا در صورت نیاز، در مواقع خاص، امکان همکاری و مشاوره میان آنها فراهم باشد. این گام نمادین برای تقویت پیوندهای اجتماعی و حرفه‌ای میان معلمان و فارغ‌التحصیلان، در راستای کمک به یکدیگر در زندگی و کار، برداشته شد.گل‌ها و لوح های یادبود مذکور یکی‌یکی و با نهایت تواضع تقدیم حضور معلمان شد. لوح‌هایی که بر آنها نوشته بود: “به پاس سال‌ها روشنی‌بخشی در مسیر انسان‌سازی”. در میانه‌ی مراسم، یکی از شاگردان با صدایی لرزان شعری خواند که فضا را بیش از پیش احساسی کرد.در بخشی دیگر، کلیپی از تصاویر قدیمی به نمایش درآمد؛ عکس‌هایی از روزهای دور، از صف‌های صبحگاهی، کلاس‌های ساده اما صمیمی، چهره‌های نوجوان، نگاه‌های معصوم و دستان کوچک در حال نوشتن. سکوتی دلنشین، سالن را فرا گرفت؛ لحظاتی که همه با اشک و لبخند به گذشته بازگشتند.
معلمان با صدایی آمیخته به شوق
و اشک، از روزهای دور گفتند
بخش خاطره‌گویی حال و هوایی خاص داشت. برخی معلمان با صدایی آمیخته به شوق و اشک، از روزهای دور گفتند و شاگردان نیز از مهربانی‌های بی‌منت معلمانشان یاد کردند. در میان این سخنان، یکی از معلمان پیشکسوت با نگاهی تاریخی، به مناسبت روز معلم پرداخت و از یاد و خاطره استاد شهید مطهری نیز در خصوص روز معلم سخن گفت یاد و نامش گرامی باد. یکی از لحظه‌های فراموش‌نشدنی مراسم، در آغوش کشیدن دو معلم قدیمی بود که پس از سال‌ها دوباره یکدیگر را دیدند؛ دیداری پر از اشک، لبخند و مهر.در واپسین لحظات، معلمان و شاگردان دیروز
در حیاط مدرسه نمونه تربیت بیرجند، حلقه‌وار گرد هم آمدند. لبخندها و اشک‌ها کنار هم، در قاب یک عکس یادگاری جاودانه شدند. عکسی که نه فقط چهره‌ها، که سه دهه عشق، احترام و دلتنگی را در خود ثبت کرد. و این حرف دلی همکلاسی های 35 سال پیش با معلمشان بود: سی‌وپنج سال گذشت، اما هیچ‌چیز از شکوه آن روزها کم نشد. هنوز صدای شما در گوشم هست؛ وقتی از تخته درس می‌گفتید و از زندگی. حالا پس از این‌همه سال، دوباره دیدنتان برایم مثل ورق زدن یک خاطره‌ی زنده بود. شما فقط معلم کلاس نبودید، معلم مسیر زندگی من شدید. اگر امروز چیزی از من مانده، ریشه در آن روزهایی دارد که با صبوری و عشق، چراغ راه ما شدید.
