بهروزی فر – موضوع کیفیت نان که از آن به عنوان قوت لایموت یاد می شود و از اساسی ترین کالاها در سبد غذایی خانواده هاست، هرازگاه به صدر جدول نارضایتی مردم استان می آید و بعد از گذشت مدتی، دوباره فروکش می کند، به نوعی که این جریان به شکل سینوسی هر چند وقت یکبار، علاوه بر آزردگی خاطر شریف مردم ، وقت و انرژی مدیران دستگاه‌های متولی را هم در مقام پاسخگویی به رسانه ها و افکار عمومی متأثر می سازد. مردم می گویند کیفیت نانی که تهیه می کنند، فراز و فرود دارد و گاه آنقدر نامطلوب است که بخش زیادی از آن ضایعات و دورریز می شود، خبازان هم بر این نکته پافشاری می کنند که آردی که تحویل می گیرند، هر روز با روز قبل متفاوت است و کارخانه ها هنوز نتوانسته اند آردی یکدست و با گلوتن کافی تولید کنند تا خمیری ترد و با کشش مناسب تهیه شود، گلایه کارخانه دارها اما از گندمی است که حاصلش آرد نامطلوب و بی کیفیت می باشد و معتقدند دردسرها زمانی بیشتر می شود که در اختلاط انواع گندم در سیلوها، در سهم استان از گندم های وارداتی مضایقه می گردد. نقطه مقابل، دستگاه‌های اجرایی هستند که اصرارشان بر تحت نظارت بودن شرایط است و اینکه تمام هم و غم شان بر این خلاصه می شود که آنچه به سفره مردم می رسد، سلامت کافی و لازم را داشته باشد، و خط کش این سنجش هم استاندارد های ملی است که به هیچ عنوان از هیچ کدامش هم کوتاه نمی آیند. برخی ها هم مردم را عامل مؤثر در این جریان می دانند و می گویند گذاشتن نان های داغ روی همدیگر و در پلاستیک، نگهداری آن خارج از یخچال و فریزر و… از عوامل اصلی در پایین آمدن کیفیت نان است. همه اینها ثابت می کند، داشتن نانی باکیفیت مطلوب و بدون دورریز و ضایعات، یک زنجیره است که در هر حلقه که خلل و مشکل ایجاد شود، نتیجه و حاصل آن از بین رفتن سرمایه های ملی است. سال هاست موضوع کاشت گندم در حجم انبوه به عنوان یک محصول راهبردی و استراتژیک، آن هم برای رسیدن به مرحله خودکفایی و بی نیازی از واردات، صرفاً به جهت مسایل پدافندی و امنیتی، سیاست اولویت دار نظام شده و در این راستا جهاد کشاورزی، دستورالعمل های ویژه و برنامه های خاصی را در دستور کار دارد.بدون تردید این هدف ارزشمند، زمانی نتیجه بخش و مؤثر خواهد بود که علاوه بر کمیت و افزایش سطح زیر کشت گندم در سطح کشور، کیفیت آن هم مورد توجه قرار گیرد. گندم، محصولی آب بر است و کشت آن با اقلیم اغلب مناطق کشور همخوانی ندارد و نامعقول و غیرمنطقی به نظر می رسد، لذا تکلیف متخصصان حوزه های پژوهش و ترویج جهاد‌کشاورزی باید این باشد که بر تولید گندم با گلوتن مناسب و در اصطلاح مغز کافی اهتمام ورزند وگرنه صرفه و صلاح بر این است که از همان گندم وارداتی که نرخی کمتر هم دارد، استفاده کنیم و قید تولید داخل را بزنیم. نکته مورد تأکید صاحبنظران، شیوه ذخیره سازی و اختلاط گونه های مختلف گندم است، به این شکل که فضا و سیلوی کافی برای دپوی گندم تعبیه شود و گندم ها متناسب با ذخیره موجود، ترکیب شوند، این موضوع با کیفیت آردی که در کارخانه تولید و نانی که به مشتری تحویل می شود، ارتباط مستقیم دارد. شرط دوام و ادامه کار واحدهای تولیدی آرد هم می بایست به روزرسانی تجهیزات باشد، کوچکترین اشکال در روند کار شست و شو، سبوس گیری و… کارخانه می تواند بر کیفیت آرد، تأثیر بگذارد، علاوه بر این، واحدها باید فضای ذخیره سازی و انبار مناسب با رعایت ضوابط بهداشتی هم در اختیار داشته باشند. در این حوزه، شیوه حمل و نقل گندم و آرد، هر دو به یک اندازه تولید آرد را تحت الشعاع قرار می دهد. خبازی ها هم که متهم ردیف اول این ماجرایند و براساس آموزش هایی که هرازگاه می بینند، موظفند از خواب آرد، زمان خمیرگیری، مدت استراحت خمیر، افزودنی های مجاز، حرارت تنور، وزن خمیر و… همه را رعایت کنند و چنانچه در هر کدام قصور و کوتاهی داشته باشند، باید طعم تلخ گلایه مشتری را به جان بخرد. مردم هم که در آخرین زنجیره تولید نان باکیفیت! – زنجیره نان بی کیفیت با دامداری ها و ضایعاتی ها و… ادامه می یابد- قرار دارند، اگر بخواهند آنچه به سفره می برند، مطلوب ذائقه شان باشد باید روش های درست نگهداری نان را رعایت کنند. به گفته متولیان امر، دولت روزی حداقل ۵ میلیارد تومان و در ماه ۱۲۵ میلیارد تومان یارانه برای تولید نان به استان خراسان جنوبی پرداخت می کند و قطعاً بیش از این را به فراخور جمعیت موجود به دیگر استان ها تخصیص می دهد، لذا وظیفه داریم با یافتن شیوه های صحیح پخت و نگهداری نان، از هدررفت این سرمایه ملی جلوگیری کنیم. یادمان باشد هر کدام مان از بالاترین رده تا انتها! چنانچه در پاسداشت قوتی که به تکریمش توصیه شده ایم، کوتاهی کنیم، باید پاسخگوی این بیت المال باشیم. (لطفاً نظرات و پیشنهادات خود درباره این سرمقاله را از طریق ۰۹۱۵۷۲۴۸۲۸۹ اعلام یا ارسال بفرمایید)